Wat Groen Links in Nederland niet gedaan heeft, zou Groen in Vlaanderen ook niet hoeven te doen: besturen. Agalev heeft zich in het verleden al kapot bestuurd. Die oefening hoeft niet langer gemaakt te worden. Het argument dat Groen in andere steden wel mee bestuurd is er geen. Daar gaat het niet over Antwerpen. Daar gaat het niet over een bestuurlijk centrum van waaruit men Vlaanderen tracht te regeren. Daar gaat het over lantaarnpalen en straatstenen. In Antwerpen gaat het om een reus die haven noemt en een stad die inzake sociaal maatschappelijke problematiek ver voor de anderen loopt. Antwerpen was de laatste maanden niet voor niets het epicentrum van de Vlaamse journalistieke bezigheden.
Groen heeft in Antwerpen meer in handen dan menig medemens denkt. Groen heeft een gedachtegoed geplant. Dat moet ze nu niet politiek willen verzilveren. Met elke verwachte centimeter dat de zeespiegel stijgen zou, elke satellietfoto met rode vlekken op Vlaamse weides en elke fietser die zijn eindebestemming niet haalt, winnen de Groenen aan verscheurde harten. Zij die roepen dat Groen nu verantwoordelijkheid moet opnemen, hebben dat op vele vlakken decennia lang zelf verzaakt.
Groen Links in Nederland noemt zich al lang geen partij meer, maar een beweging. Ook al hebben ze voor een oppositiekuur gekozen, de beweging groeit. Omwille van het fijne anti establishment gedachtegoed dat ze uitstraalt. Maar ook omdat ze niet zijn meegegaan in het oude politieke narratief van ‘verantwoordelijkheid nemen’ en zich bijgevolg te laten ondersneeuwen door bestuurlijke fetisjen. Ambitieuze plannen voor klimaat en leefomgeving kunnen geen kaarten zijn in een polderspel, tenzij je van je geloofwaardigheid af wil. Op een bepaald moment wint het gezond verstand het van politieke krachten. Groen moet dat beseffen; de wind zit in hun zeilen, hoe triest de oorzaken ook zijn.
Laat ze daar op het Schoon Verdiep. De groene beweging bereikt hen, net als positieve berichten over circulatieplannen en de roep om veiligere fietspaden. In Nederland roept de minister-president dat hij de groenste regering ooit heeft gevormd.
Het discours van De Wever wijkt hier momenteel nog nauwelijks van af. En nee, dat zijn geen jongens met groene vingers, het zijn er met groene schrik. Het zijn old scool bestuurders die met een probleem zitten dat niet via hun old scool economische logica opgelost zal worden.
Laat ze nog even schrik hebben, Groen. Kruip niet in hun bestuurlijke tang en ga verder met het vormen van een beweging. Want wat ben je met politiek als je niet ademen kan? Ga verder met het planten van levenskwaliteitzaadjes in ons gedachtegoed. Dat is pas verantwoordelijkheid opnemen, en daar hoef je geen bestuurder voor te zijn. Nog niet.