Wat zeker duidelijk uit de uitslag valt af te lezen is dat die partijen winnen die in hun programma opkwamen tegen de crisis die de Joodse bevolking treft en het ‘Palestijns probleem’ naar de achtergrond verwezen. Maar zijn die partijen daarom centrum-links?
We mogen natuurlijk niet vergeten dat Israël een maatschappij is die uit kolonisatie is ontstaan. Kolonisatie door Joodse Europeanen, en dat Israël nu nog steeds verder koloniseert, waarbij de Amerikaans-Joodse nieuwkomers de al erg rechtse Russen op de rechterflank voorbijsteken.
Denk aan de partij HaBayit HaYehudi (Huis van Joden) van de Amerikaanse Jood en kolonistenleider Naftali Bennett, waarvan een van de kandidaten Jeremy Gimpel (ook Amerikaan) ‘als grap’ voorstelde om het Koepelheiligdom van de moslims in Jeruzalem op te blazen en de Joodse tempel te herbouwen.
En laten we niet vergeten dat alle partijen, ook de ‘centrum-linksen’, voorstander zijn van deze kolonisatie die iedere dag nog doorgaat, en dat zij de discriminatie en het racisme tegenover de Palestijnen, ook zij die Israëlisch staatsburger zijn, steunen of als vanzelfsprekend beschouwen.
Enige uitzonderingen hierop zijn, natuurlijk, de Arabische partijen (12 zetels) en het liberale Meretz (6 zetels). Om het cru te stellen: als je het Israëlische politieke spectrum naar hier zou transporteren dan kreeg je een politieke arena die louter zou bestaan uit rechts en extreem-rechts: N-VA, Vlaams Belang en kleinere partijen à la Voorpost of Blood & Honour.
Toch wordt Israël in de media behandeld als een democratie waar nu rechts verloren heeft. Israël weet zijn public relations te voeren.
Kibboets
En dat deed het al voor de verkiezingen. Een van de bekendste PR-mensen voor de zionistische staat is eeuwig Nobelprijskandidaat Amos Oz, van origine een Litouwse jood, geboren Klausner. Hij is een van die bekende Israëlische artiesten die vanaf 2001 in overheidsopdracht reclame maken voor de staat Israël, zoals De Morgen schreef[1].Hij toerde door Europa en België net voor de verkiezingen.
Een van de thema’s die hij steeds beroert, net als in zijn boeken, zijn de verhalen uit de kibboets. U weet wel, dat koosjere communisme waarvan de leden, ik citeer Amos Oz: “het naïeve en utopische geloof koesterden dat ze een revolutie konden opstarten én de wereld verbeteren”[2].
Alleen stelt de kibboets niets voor in Israël: minder dan 4% van de bevolking leeft in een kibboets en het zijn allang geen landbouwgemeenschappen meer, minder dan 8% van hun activiteit heeft met landbouw te maken. Voor de rest zijn ze ondertussen bijna allemaal geprivatiseerd en zijn grote delen van hun landbouwland verkocht als bouwgrond.
Daar hebben de leden flink aan verdiend. In al zijn verhalen over de kibboets heeft Oz een grote blinde vlek: de Palestijnen. De kibboets waar Amos Oz deel van uitmaakte heet Hulda. Deze werd in 1948 gesticht ter vervanging van het Palestijnse dorp Khulda. Alle inwoners werden verdreven en alle huizen met de grond gelijk gemaakt. Op twee na. Die staan er nog.
Het is bizar dat dit kibboetsverhaal niet opduikt in zijn oeuvre. Want dan zou duidelijk worden dat de kibboetsbeweging vooral diende om de Palestijnse grond te veroveren. En nu nog.
De Israëlische krant Haaretz titelde: “Kibboetsbeweging roept ex-soldaten op om settler te worden op de Westoever” en verduidelijkte: “De kibboetsbeweging is een hoofdrolspeler als er beslist wordt over de status van de Jordaanvallei” (de Jordaanvallei is verboden gebied voor Palestijnen)[3].
Maar dit verhaal is geen inspiratiebron voor onze ‘linkse’ schrijver.
Lucas Catherine is auteur van onder andere Islam voor Ongelovigen, EPO, 1997; Gaza, Geschiedenis van de Palestijnse tragedie, EPO, 2009 en De Israëllobby, EPO, 2011.
Voetnoten
- [1]De Morgen, 8 augustus 2001, ook bericht van Reuters toen.
- [2]De Morgen, 21 januari 2012
- [3]Haaretz, 5 mei 2010
