“EU-erkenning Palestina is geen solidariteit maar verraad aan onze bevrijding”

De erkenning van de staat Palestina is geen gebaar van solidariteit – het is mijn vijand. De meeste Palestijnen zijn het niet eens met een tweestatenoplossing, waar alle recente stappen om een Palestijnse staat te erkennen van afhangen. Enkel de elite van de Palestijnse Autoriteit, die het Israëlische koloniale regime blijft ondersteunen, omarmt deze erkenning om hun rol in een subkoloniaal project op te nemen.

Zij hebben rijkdom, status en oppervlakkige controle vergaard door te profiteren van het neoliberaal bestuur onder militaire bezetting, terwijl ze internationaal liberale imperialisten dienen die voorstander zijn van een tweestatenoplossing. Een oplossing die Palestina zonder scrupules verkleint en zionisten meer tijd geeft om hun koloniale nederzettingenproject uit te breiden in het historische Palestina.

Recht op terugkeer

Hoe oorverdovend is de wereldwijde stilte tegenover de aanhoudende genocide, de brute invasie van Gaza-stad en het uitwissen van onze belangrijkste strijdpunten – met name het recht op terugkeer voor vluchtelingen en Jeruzalem.

Onze bevrijding kan niet worden bepaald door degenen die onze onderdrukking mogelijk hebben gemaakt

Ik schrijf om op te komen voor ons Palestijnse recht om onze eigen bevrijding vorm te geven. We mogen niet toestaan dat Saoedi-Arabië, Frankrijk of andere Europese mogendheden – medeplichtig aan koloniale geschiedenis en momenteel passief – hun falen om de genocide te stoppen witwassen met holle gebaren van erkenning. 

Onze bevrijding kan niet worden bepaald door degenen die onze onderdrukking mogelijk hebben gemaakt.

Belegerde Bantoestans 

Deze erkenning maakt geen einde aan de kolonisatie maar versnelt deze juist. Honderden nieuwe militaire controleposten en nederzettingen blijven de Palestijnen isoleren in steeds sterker belegerde Bantoestans (nvdr: in naam zelfstandige thuislanden tijdens de apartheid in Zuid-Afrika en Namibië, maar in realiteit een kunstmatig en economisch onleefbare constructie die enkel diende om rassenscheiding te bestendigen). 

Dit is geen stap in de richting van gerechtigheid, maar een manoeuvre van moreel faillissement. Het legitimeert het zionisme bovenop de ruïnes van de huizen van mijn grootouders, waaruit zij in 1948 tijdens de Nakba etnisch zijn gezuiverd en nu bovenop onze verwoeste vluchtelingenkampen in Gaza.

Alle vluchtelingen in Gaza delen deze geschiedenis, samen met meer dan 5,9 miljoen Palestijnse vluchtelingen die bij de UNRWA geregistreerd staan. En dat is alleen nog maar het officiële aantal – er zijn naar schatting nog eens 1 tot 1,5 miljoen Palestijnen die niet geregistreerd staan, en meer. 

Zal deze erkenning het recht op terugkeer onder Resolutie 194 voor al deze vluchtelingen herstellen? Of zal het dat recht opnieuw ondermijnen om de zionistische belangen te dienen en de joodse suprematie over het historische Palestina te handhaven?

Deze erkenning legitimeert het zionisme bovenop de ruïnes van de huizen van mijn grootouders

Deze erkenning herstelt ons vaderland niet, maar wist het uit. Het ondersteunt en legaliseert de diefstal van Palestina en verklaart de joodse suprematie tot overwinnaar op de lichamen van honderdduizenden Palestijnen en meer dan een miljoen mensen die sinds 1948 gevangen zitten omdat ze zich verzetten tegen het zionistische koloniale regime. 

Het biedt onvoorwaardelijke zelfbeschikking aan zionistische kolonisten, maar voorwaardelijke zelfbeschikking aan de Palestijnse bevolking en aan onze handboeken in het onderwijs. Deze vernedering ontneemt ons onze politieke zeggenschap, terwijl Israël geen enkele voorwaarde wordt opgelegd.

Joodse suprematie bevestigen

De laatste erkenning was bijzonder beledigend. De Britse premier Keir Starmer die de genocide in Gaza niet alleen steunt, maar ook actief bewapent, citeerde met arrogante trots de Balfour-verklaring van 1917 waarmee hij zijn onbeschaamde steun voor de joodse suprematie en de Israëlische staat bevestigde. (Nvdr: De Balfour-verklaring was een brief waarin Groot-Brittannië zijn steun uitsprak voor de oprichting van een “nationaal tehuis voor het Joodse volk” in Palestina, toen nog deel van het Ottomaanse Rijk). 

Mensen juichen alsof de inheemse bevolking van Palestina erkenning nodig heeft van kolonisatoren, die momenteel genocide plegen in Gaza en door de jaren heen herhaaldelijk brute aanvallen hebben uitgevoerd, met gedocumenteerde misdaden tegen de menselijkheid.

Elk gevoel van autonomie of soevereiniteit van onze zogenaamde staat wordt ons ontnomen

Diezelfde instellingen en staten blijven een gelivestreamde genocide steunen en bevestigen dagelijks hun steun aan het koloniale project – zonder de feiten te bestuderen, zonder aarzeling en zonder zelfs maar terug te komen op het oorspronkelijke verdelingsplan dat meer dan 43 procent van het historische Palestina aan de zionistische beweging toekende. 

Na de Oslo-akkoorden in 1993 stemden sommige elites van de Fatah-partij in met slechts 18 procent van het historische Palestina.

Vandaag de dag, met meer dan 700.000 joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever en in Jeruzalem, controleert de Palestijnse Autoriteit minder dan 10 procent van het land. Zelfs in die gebieden behouden de Israëlische koloniale troepen de vrijheid om mensen gevangen te zetten, te bombarderen en te overvallen, waardoor ons elk gevoel van autonomie of soevereiniteit van onze zogenaamde staat wordt ontnomen.

Kolonialistische logica

Dit is de logica van het kolonialisme. Iedereen die dit accepteert zonder de geschiedenis te bevragen is ofwel hypocriet ofwel medeplichtig – hij dient hegemoniale belangen die volledige zionistische bevrijding mogelijk maken, terwijl hij de Palestijnse bevrijding ontkent of slechts een gedeeltelijke, holle versie ervan biedt.

Toch juichen mensen elke vorm van staatserkenning toe. De meeste politieke partijen in Europa steunen dit zonder kritische aarzeling, zonder in te zien dat een dergelijke erkenning niet alleen de politieke rechten van de Palestijnen ondermijnt, maar ook de regio destabiliseert. 

Alle generaties Palestijnen kennen deze waarheid: een dergelijke erkenning gaat ons niet bevrijden, ons thuisland teruggeven of compensatie bieden. Het maakt ons onzichtbaar, minderwaardig en nog wantrouwiger tegenover een internationale gemeenschap die tegen onze dromen lijkt in te gaan. 

Ze doen dit zonder ooit naar de kaart te kijken – zonder te zien hoe het kolonialisme zich sinds 1948 tot nu toe heeft uitgebreid. Ze negeren hoe zionistische krachten ons hebben belegerd, onze natuurlijke hulpbronnen hebben gestolen en ons bestaan hebben gedemoniseerd in samenspanning met oriëntalistische westerse elites.

Deze erkenning is liberaal faillissement vermomd als solidariteit

De wereld moet even pauzeren en haar denken dekoloniseren. We zullen geen stukje van ons thuisland accepteren zodat Europese, Russische en Amerikaanse kolonisten van de rest kunnen genieten. Deze erkenning is geen stap in de richting van gerechtigheid – het is een vlucht voor verantwoordelijkheid, onderdeel van de voortdurende genocide en de escalerende Nakba. 

Het ontneemt de Palestijnen opnieuw alles, inclusief ons vermogen om te dromen van een ander soort bevrijding – een bevrijding waarin ook Joodse mensen een plaats kunnen hebben, maar niet ten koste van de dromen van de inheemse bevolking.

Liberaal faillissement

Dit is liberaal faillissement dat zich voordoet als solidariteit. Het overtuigt de wereld ervan dat er iets wordt gedaan voor de Palestijnen, terwijl we in werkelijkheid worden gestraft, geschonden en ons het zwijgen wordt opgelegd – terwijl imperialistische monden alleen voor zichzelf spreken.

Deze erkenning is de meest hypocriete, egocentrische, eurocentrische manier om morele verantwoordelijkheid te ontlopen en tegelijk de blanke joodse koloniale superioriteit in Palestina te blijven steunen. 

Ik zal nooit enige erkenning accepteren die het zionistische Israëlische koloniale regime legitimeert of de medeplichtigheid van het westerse imperialisme witwast – zeker niet van het Verenigd Koninkrijk. Deze erkenning is geen oplossing: het is een afleiding van het beëindigen van de genocide en het kolonialisme. 

Het Verenigd Koninkrijk zal, net als alle westerse mogendheden, zijn wapenhandel met Israël voortzetten en gewoon doorgaan met zijn activiteiten – en zonder schaamte deelnemen aan onze genocide.

De enige zinvolle reactie is Israël sancties op te leggen en een einde te maken aan zijn straffeloosheid

Na meer dan 23 maanden van gelivestreamde genocide zou de enige zinvolle reactie erin moeten bestaan om Israël te sanctioneren en een einde te maken aan zijn straffeloosheid. Hoewel een aantal westerse landen sancties tegen Israël heeft overwogen en Spanje een derde wapenovereenkomst met Israël heeft opgezegd, laat het uitblijven van maatregelen door de meeste Europese landen zien hoe diep het zionisme en de rechtse westerse politiek met elkaar verweven zijn.

Een Palestijnse beslissing

Ik verwerp ook het idee dat westerse leiders het recht hebben om voor de Palestijnen te beslissen of Hamas betrokken moet zijn bij de toekomst van Palestina. Dat is een Palestijnse politieke beslissing. Toch gaan westerse imperialisten – trouw aan hun aard – ervan uit dat zij het beter weten dan wij, de inheemse bevolking van Palestina. 

Ik behoor tot de meest kritische stemmen ten aanzien van Hamas, maar ik erken dat de organisatie politieke legitimiteit en een kiezersbasis heeft. Het is de grootste Palestijnse politieke partij en moet als zodanig worden gerespecteerd.

Westerse imperialisten willen dat we het zionisme en het kolonialisme in heel historisch Palestina accepteren. Het echte verraad ligt in het accepteren van deze voorwaarden zonder concrete stappen te eisen om een einde te maken aan de genocide, deze te erkennen en de verantwoordelijken te sanctioneren. 

Dat moet onze eerste eis zijn, anders wordt het offer van de Palestijnen in Gaza, van wie 80 procent vluchteling is, te schande gemaakt.

Erkennen genocide

Daarom is erkenning van Palestina een koloniale illusie. Een tweestatenoplossing is niet alleen fictie, maar was ook bij voorbaat gedoemd te mislukken en is geen weg naar collectieve bevrijding. Echte erkenning begint met het erkennen van genocide, het sanctioneren van Israël, het beëindigen van straffeloosheid en het ontmantelen van de koloniale structuren die ons al generaties lang onteigenen. 

Alles wat minder is, is geen erkenning, maar overgave. En net als veel Palestijnen, zal ik dit nooit accepteren. 

Majed Abusalama is een Palestijnse activist, schrijver en academicus die opgroeide in Gaza en later actief werd in Europa. Hij zet zich in voor mensenrechten, dekolonisatie en solidariteit met onderdrukte gemeenschappen wereldwijd. Dit artikel verscheen eerder op Mondoweiss. De vertaling is van Ann Dejaeghere.