Heeft Israël bestaansrecht?
In de nabije toekomst staat het verzet tegen de Palestijnse genocide voor een tweesprong. Dat zal gebeuren wanneer het huidige Israëlische offensief van etnische zuivering en genocidale oorlogsmisdaden tot stilstand komt – onder binnen- en buitenlandse druk, of omdat het regime zijn doelstellingen heeft bereikt. Keren we the day after dan terug naar business as usual?
Professor Patrick Loobuyck en auteur David Van Reybrouck suggereren alvast dat. Loobuyck vindt dat België een “compromis met meerdere boodschappen” moet verdedigen: zowel “stappen zetten richting erkenning van de Palestijnse staat” en afstand nemen van “geweld (…), terreur en oorlogsmisdaden”, als “het bestaansrecht en de veiligheid van Israël” bevestigen.
Van Reybrouck ziet het niet anders: “protesteren tegen de genocide in Gaza” gaat samen “met de erkenning van het bestaansrecht van Israël, een land dat door de VN als staat is erkend.”
Business as usual on the day after?
Het leidt geen twijfel dat de complete politieke klasse hun standpunt deelt. Dit zou een kapitale fout zijn, en die fout voorkomen vereist vanaf vandaag strategische duidelijkheid.
Business as usual the day after, betekent immers een terugkeer naar de toestand van voor 7 oktober 2023: humanitaire hulp voor wat er nog zal overblijven van het Palestijnse volk, niet-afdwingbare en vage beloftes op een Palestijnse staat en opnieuw vrij spel voor Israël. Precies zoals het de afgelopen decennia gebeurde.
Sinds de Oslo-akkoorden, die drie decennia geleden tot stand kwamen tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit en die voor ‘vrede’ en Palestijnse zelfbeschikking zouden zorgen, steeg het aantal kolonisten in Jerusalem en op de Westelijke Jordaanoever van 145.000 toen naar meer dan 700.000 vandaag, met navenante uithuisdrijvingen en etnische zuivering van Palestijnen.
By the way: met Oslo erkende de Palestijnse autoriteit van Yasser Arafat het bestaansrecht van Israël, terwijl de Joodse staat nooit hetzelfde met een Palestijnse staat deed en vandaag ook luid en duidelijk zegt dat nooit te zullen doen.
Kortom, business as usual is de zekerste weg naar de uitroeiing van het Palestijnse volk. Toch is dat het gedroomde toekomstscenario van de de VS, de EU en de met hun collaborerende Arabische dictators. En dat perspectief wordt ook hier, tegen de brede volksbeweging tegen de genocide, verdedigd door mainstream opiniemakers.
Israël schurkenstaat
Het bestaansrecht van Israël erkennen zou evenwel een kapitale fout zijn. Want achter een democratische façade verschijnen de gruwelijke contouren van een apartheidsstaat. Met Joden die onder het gewone burgerrecht vallen en Palestijnen die onder militair bestuur vallen. Met een batterij wetten die landbezit en familiehereniging van Palestijnen beperken of onmogelijk maken. Met een ‘natiestaatwet’ die Israël definieert als een staat die exclusief het Joodse volk toebehoort.
Alle basiswetten en instellingen zijn vanaf de oprichting van de staat daarrond opgebouwd. Israël is een garnizoensstaat waar generaals en gepensioneerde generaals met ministertitel aan de knoppen zitten, een staat met een expansief settler kolonialisme in zijn genen. Israël heeft geen formele grondwet en geen vastgelegde grenzen.
Sinds zijn ontstaan heeft Israël voortdurend gebiedsuitbreiding nagestreefd en verworven: eerst de gebieden tijdens de ‘onafhankelijkheidsoorlog’ van 1947-49, en nadien ook Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever, Gaza, de Golanhoogten en de Sinaï, een tijdje ook Zuid-Libanon (tot Hezbollah de bezetter verdreef), en vandaag opnieuw in Zuid-Libanon en nieuwe gebieden in Syrië.
Gezaghebbende religieus-nationalistische zionisten bepleiten de stichting van ‘Groter-Israel’, dat het land van de Nijl tot de Eufraat zou moeten omvatten. De afgelopen jaren viel Israël zeven landen aan.
Alle maskers zijn gevallen
Israël pleegt een genocide en benoemt dit ook zo zonder gêne. In de regering-Netanyahu zijn extreemrechtse ministers geen uitzondering. De gehele regering – neen, de gehele politieke en militaire elite – is extreemrechts.
Israël is een gevaar voor de hele regio, ook voor dat deel van het Joodse volk dat in het land woont. Joden zitten er opgesloten in een dodelijke valkuil, opgezet door het zionisme, dat drijft op overheersing van een regio waarin anderhalf miljard moslims leven.
Over de generaties heen hebben ze een bunkermentaliteit ontwikkeld. Israël kent maar één recept om ‘vrede’ te bewerkstelligen: elk verzet tegen kolonisatie en gebiedsuitbreiding beantwoorden met repressie, terreur, gerichte moordaanslagen en oorlog.
Vandaag wordt Gaza-stad met de grond gelijkgemaakt. Het plan: de uitgehongerde, geterroriseerde en uitgedunde bevolking opsluiten in concentratiekampen, om ergens in de toekomst, met een handvol geld, hen te pushen om ‘vrijwillig’ Palestina te verlaten.
Alles mét steun van een meerderheid van de Israëlische Joden. Want de interne oppositie tegen Netanyahu heeft niks te maken met empathie voor de Palestijnen, maar is uitsluitend gericht op de vrijlating van enkele tientallen Israëlische gijzelaars.
De noodzaak van een totale boycot
Wie vandaag het verzet tegen de genocide steunt maar ook het bestaansrecht van de Joodse etnostaat verdedigt, begrijpt niet dat de radicalisering van het zionistische establishment een al decennia gaand proces is dat in de natuur van de Joodse staat is ingebakken.
Het genocidale project van Tel Aviv drijft op de decennia-oude ontmenselijking van de Palestijnen, op de landhonger van honderdduizenden kolonisten, op de militarisering van de zionistische elites en op een internationale zionistische lobby die de westerse instellingen infiltreert en tot acceptatie bewerkt.
Wie de genocide afwijst én het bestaansrecht van Israël verdedigt, neemt een gelijkaardig standpunt in als iemand die in 1943 of 1944 zich zou verzetten tegen de afslachting van het Joodse volk, maar tezelfdertijd het bestaansrecht van Nazi-Duitsland zou verdedigen.
Van Reybrouck stelt impliciet dat de erkenning van de staat Israël door de VN een argument is om het bestaansrecht ervan te aanvaarden. Het is een onhoudbaar standpunt, tenzij je ervan uitgaat dat de VN geen fouten kan maken. Overigens heeft de VN ook de Zuid-Afrikaanse Apartheidsstaat lange tijd erkend, tot aan zijn ondergang.
Nogal wat mainstream opiniemakers zagen pas vanaf april-mei 2025 wat zich al een 20-tal maanden onder hun ogen aan het voltrekken was. Sindsdien roepen ze samen met ons op tot actie om de genocide te stoppen. Het is een welkome evolutie, want deze strijd vereist de inzet van vele organisaties en burgers, wat ook hun visies over deze of gene kwestie zijn.
Maar de houding tegenover Israël zelf wordt almaar meer een cruciale kwestie, zelfs nog voor de slachting achter de rug is. Want meer en meer mensen beseffen dat de boycot van producten uit de bezette gebieden compleet ondoelmatig is en dat Israël zelf aan een totale boycot moet onderworpen worden.
Een rist van die ‘opiniemakers’ staat evenwel klaar om met hun nieuw verworven moreel krediet bij de eerste mogelijkheid die zich aandient de genocidaire dader zelf uit de wind te zetten. Ze effenen het terrein voor datgene waar het hele politieke establishment zo snel mogelijk op wil aansturen: normalisering van de relaties met Israël.
Het prachtige volksverzet tegen de genocide mag dat niet laten gebeuren. Wat Hannah Arendt al voor de oprichting van Israël vreesde en wat wetenschappers en een kleine groep mensenrechtenactivisten al decennialang opgeslagen hebben in documentaires, historisch onderzoek en geostrategische analyses, is nu voor iedereen met ogen in zijn kop en het hart op de juiste plaats duidelijk.
De ware aard van de Joodse etnostaat is blootgelegd. Israël is niet hervormbaar. Deze schurkenstaat moet opgaan in een binationale Palestijnse staat, met gelijke rechten voor Palestijnen, Joden, Druzen, christenen, seculieren en alle andere bewoners van het land. Enkel daar, en in de diaspora, heeft het Joodse volk, dat doorheen de eeuwen de mensheid zoveel goeds heeft geschonken, een toekomst.
Ludo De Witte is auteur van onder meer De moord op Lumumba (Lannoo) en Als de laatste boom geveld is, eten we ons geld wel op. Het kapitalisme versus de aarde (EPO).
