Hoe Israël terrorisme in de regio binnen bracht
Oorlogen worden niet alleen gevoerd met bommen en wapens. Ook woorden spelen een cruciale rol. Ze doden weliswaar geen mensen, maar ze zijn essentieel om steun te winnen en te behouden. Zo dragen ze onrechtstreeks, maar heel efficiënt bij tot het bloedvergieten.
Een essentieel argument van de Israëlische regering vindt vandaag brede weerklank binnen en buiten Israël. “De terroristen van Hamas moeten absoluut uitgeschakeld worden. Met hen kan en mag niet gepraat worden”, zo zegt men, “ze moeten gewoon uitgeroeid worden”. Met dit argument stelt de Israëlische overheid zichzelf aan de kant van ‘de Beschaving’ (of ‘het Licht’), tegen ‘de Barbarij’ (of ‘de Duisternis’).
Alleen is het historisch geheugen in dit geval wel bijzonder kort. Het kwam al even aan bod in vorige opiniestukken op deze nieuwssite, maar het loont de moeite om eraan te herinneren dat de zionistische beweging jarenlang een terroristische component heeft gehad.
De Irgoen ('organisatie'), afgescheurd van de Joodse militie Haganah in 1931, ging die radicale toer op. In 1940 had Irgoen zelf te maken met een afscheuring, de Lehi (“Strijders voor de vrijheid van Israël”), ook bekend onder de naam ‘groep Stern’ (die onder meer contact zocht en vond met de Italiaanse fascisten) om het Britse koloniale bewind in Palestina, officieel een ‘mandaatgebied’ van de Volkenbond, met alle middelen te bestrijden.
Terreuraanslagen door die groepen volgden elkaar jarenlang op, niet alleen tegen de Britse bezetter, maar uiteraard ook tegen Palestijnse burgers en zelfs tegen gematigde Joden die hun acties veroordeelden.
Een greep uit de lange lijst van aanslagen
Op 25 november 1940 bliezen leden van de Haganah in Haifa het schip Patria op waarmee de Britse overheid ‘illegale Joodse immigranten’ wilde deporteren naar het eiland Mauritius (klinkt bekend?). 267 mensen kwamen daarbij om.Op 22 juli 1946 vernietigde Irgoen een vleugel van het King David Hotel in Jeruzalem: 91 doden. Menachem Begin, later premier van Israël (1977-1983), is betrokken bij de voorbereiding van de aanslag.
In de nacht van 30 op 31 oktober 1946 werd de Britse ambassade in Rome opgeblazen.
Op 31 juli 1947 hing Irgoen als vergelding voor de executie van drie Joden twee Britse militairen op die ze had ontvoerd, samen met vijf andere gijzelaars.
Ook in 1947: Joodse terroristen verstuurden bombrieven naar Britse politici, waaronder Ernest Bevin en Anthony Eden. Ze werden echter onderschept.
Op 17 september 1948 (vlak na de officiële uitroeping van de staat Israël) vermoordde de Lehi de Zweedse diplomaat Folke Bernadotte die voor de VN op vredesmissie was in het land. Ook een andere VN-medewerker werd daarbij gedood. Betrokken bij de planning van deze executie: de latere premier van Israël Yitzhak Shamir (1983-1984, 1986-1882).
En dan zwijgen we nog over de massamoorden voor etnische zuivering tegen de Palestijnse bevolking vlak voor en vlak na de stichting van Israël, van Deir Yassin tot Al-Dawayima.
Zionistische terroristische aanslagen waren dus schering en inslag. De violist en onderzoeker Thomas Suàrez publiceerde hierover Palestine Hijacked (2023), gebaseerd op Britse archieven.
Na de stichting van Israël (en enkele bloedige intra-Joodse afrekeningen) zijn Irgoen en Lehi opgegaan in het Israëlische leger, dat zichzelf vandaag “het meest morele leger van de wereld” noemt. Joodse terroristen hebben dus mee bijgedragen aan de stichting van Israël.
Premier Menachem Begin, terrorist in 1946, werd laureaat van de Nobelprijs voor de Vrede in 1978, door zijn akkoord met de Egyptische president Sadat. Hoe de geschiedenis draaien kan ...
Historische feiten in herinnering brengen, is niet ‘antisemitisch’. Men zal terecht ook opmerken dat die acties in hun context moeten geplaatst worden. Slechts een minderheid van de zionisten waren terroristen. Zes miljoen Joden waren pas uitgeroeid door het naziregime.
Massa’s overlevenden waren op de dool, wanhopig op zoek naar een veilige plek, een eigen thuisland. In Palestina, waar vele Joodse immigranten neerstreken, geraakten ze in conflict met de plaatselijke Arabische bevolking. Palestijnen begingen van hun kant ook vreselijke moordpartijen op de Joodse bevolking.
Zo ontstond de geweldcyclus die nu al een eeuw dol doordraait. Wie vandaag het argument ‘terrorisme’ hanteert en terecht de afschuwelijke acties van Hamas veroordeelt, wordt verzocht die complexe historische werkelijkheid niet te vergeten.
De terroristen van vandaag worden soms de staatslieden van morgen. Misschien zijn ‘Licht’ en ‘Duisternis’ niet zo goed van elkaar te onderscheiden?
