IS(IS): westers geflirt met jihadis loopt uit de hand
Opinie, Nieuws, Wereld -

IS(IS): westers geflirt met jihadis loopt uit de hand

De VS sturen humanitaire hulp voor de weerloze slachtoffers in het noorden van Irak en bombarderen de terroristen die een religieuze zuivering in het land willen doorvoeren. Wat ze er niet bijzeggen, is dat de terroristen een product zijn van hun eigen buitenlandse politiek in de regio.

donderdag 14 augustus 2014 10:16
Spread the love

Tweeënhalf jaar nadat het VS-leger zich officieel heeft teruggetrokken
uit Irak, trekt Washington opnieuw ten oorlog. Het Pentagon stuurt 130 adviseurs en is sinds vorige vrijdag begonnen met stellingen te bombarderen van ISIS, nu
omgedoopt tot IS (Islamitische Staat). Officieel
gaat het om een “humanitaire” missie, meer bepaald om “een mogelijke genocide
te voorkomen”.

Bij elk gewapend conflict zijn er humanitaire drama’s, en
dat is deze keer niet anders. Maar Proudhon waarschuwde al: “Wie een beroep doet op humaniteit, probeert
te bedriegen”. En dat is zeker het geval als iemand ten oorlog
trekt. 

It’s the oil stupid!

De Financial Times merkt kurkdroog op
dat de bombardementen samenvallen met de eerste signalen dat de
gevechten in Noord-Irak de normale werking van de oliemaatschappijen in gevaar
brengen. Grote spelers als Efron, Genel Energy, Chevron en ExxonMobil zijn
vrijdag begonnen met het terugtrekken van personeel. 

Verder signaleert de krant dat dit gebied de afgelopen jaren
een grote aantrekkingskracht had op de energie-industrie. Onder de grond ligt
een bijzonder grote voorraad aan petroleum, die bovendien zeer goedkoop is om
te ontginnen. De regio was tot op heden ook gespaard gebleven van de
burgeroorlog en van de slachtpartijen door zowel de overheid als door de jihadis.

De hoofdkwartieren van deze energiereuzen liggen in Arbil,
de hoofdstad van het semi-autonome Iraaks Koerdistan. Daar leven duizenden
VS-burgers
en er is ook een consulaat van de VS. Het was deze stad die voor
het eerst in het vizier kwam van Islamitische Staat en die dreigde in handen te
vallen van de jihadis. Het is niet voor niets dat John
Boehner
, voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, zei dat er “vitale
nationale belangen op het spel staan”.   

Bombardementen:
legitiem noch nuttig

De timing is niet echt gelukkig. Uitgerekend op het moment
dat de Jezidi’s, Koerden en christenen humanitaire hulp krijgen toegestuurd,
zendt Obama wapens aan de Israëli’s zodat ze de Palestijnen in Gaza in de
toekomst nog beter kunnen ‘aanpakken’.

Net zoals bij vorige bombardementen en oorlogen[1] is
er geen
enkel mandaat
van de Verenigde Naties. Welke argumenten gaan we bovenhalen
als Poetin straks het Oekraïense leger zal bombarderen in het kader van een ‘humanitaire
vredesmissie’? Als het (al) de bedoeling is om de opmars van IS te stoppen,
dan zijn de huidige bombardementen geenszins voldoende of zelfs nuttig. “Enkele
bommen van 250 kg vanuit F18s en enkele aanvallen met drones zullen IS niet
stoppen”, aldus Ryan
Crocker
, een voormalige VS-ambassadeur in Irak.

Tot nog toe hebben de – eerder beperkte – bombardementen weinig
impact gehad. Sinds vrijdag heeft ISIS enkele kleine steden verloren, maar
elders terrein gewonnen. Generaal
Mayville
, die de operatie coördineert, zei daarover: “Op geen enkele wijze wil
ik suggereren dat we de dreiging van IS effectief onder controle hebben of dat
we hun opmars op de een of andere manier hebben gebroken”. Door die beperkte verliezen en het feit dat de opmars niet
gestopt wordt, kan de terreurgroep de militaire operatie van de VS aan zijn
aanhang verkopen als een overwinning.

De openlijke en directe inmenging van de VS is bovendien
olie op het vuur. Dit zal door IS gebruikt kunnen worden als propagandamiddel.
Vrome moslims wereldwijd die aarzelen om andere moslims te bevechten, kunnen nu
overtuigd worden dat het een strijd is tegen westerse overheersing.

Ten slotte zal IS als gevolg van de luchtaanvallen wellicht
nog meer ondergronds gaan dan voorheen en dus nog moeilijker te bestrijden
zijn.  

Danse macabre

De VS-invasie in Irak en de bezetting achteraf heeft de
ruggengraat van de Iraakse
luchtmacht
gebroken. Een heropbouw heeft Washington sindsdien niet
toegelaten. Omwille van de afstand is ook
het Syrische leger
niet in staat om de opmars van ISIS in Irak te stuiten. Alleen
de luchtmacht van de VS kan dat. Maar echt toeslaan doet hij niet. In
vergelijking met vroegere militaire luchtoperaties gebeurt de huidige operatie in
mineur.

Zoals in juni gebleken is, is het (door sjiieten gedomineerde) grondleger van Irak evenmin
in staat
om de veroverde gebieden in het noorden van het land te heroveren.
Wie de opmars van IS in de regio op dit moment – op de grond
– wel een halt zou kunnen toeroepen en ze eventueel zelfs kunnen verslaan, zijn
de Koerdische gewapende strijders, de Peshmergas. Zij zijn met 200.000. Ze zijn
gedisciplineerd en goed getraind, maar beschikken enkel over lichte
en sterk verouderde wapens
.

De Koerden zijn al een tijdje vragende partij voor
zwaardere en betere wapens, maar dat zien Washington
en Turkije
niet zitten. Een goed bewapend Koerdisch leger zou een
belangrijke stap zijn op weg naar een onafhankelijke staat, maar dat is
uitgesloten voor Turkije, daarin gesteund door de VS. Er is nu wel groen licht gegeven voor een rechtstreekse
wapenlevering aan de Koerden,[2]
maar het gaat om lichte wapens en tot op heden blijft
het bij beloftes
. Ook de Fransen en de Britten zullen nu rechtstreeks wapens sturen.

Even recapituleren. Enerzijds mag IS niet echt doorbreken en
zeker niet de oliebelangen op het spel zetten. Anderzijds mogen de Koerden niet te sterk worden. De luchtmacht van het Iraakse leger (sjiieten) werd dan
weer doelbewust zwak gehouden en militair gesproken zijn de sjiieten
teruggeplooid op Bagdad en het gebied ten zuiden ervan.

De drie bevolkingsgroepen houden elkaar in een luguber
machtsevenwicht. Als een van de drie het evenwicht dreigt te verstoren, dan komt
het Pentagon of de CIA een handje helpen. Een gelijkaardig scenario speelt zich
af in Syrië. Het is een patstelling die perfect in de kaart speelt van de
VS en Israël. Sterke staten in de regio die niet in de pas lopen worden
verbrokkeld of, zoals in het geval van
Iran
, met een wurgend embargo klemgezet.

IS: creatie van het
Westen?

DeWereldMorgen.be

De terreurgroep Islamitische Staat past naadloos in dit
plaatje. Zoals dat met dergelijke clandestiene operaties en schimmige
groeperingen meestal het geval is, zullen we de ware toedracht pas later of
misschien zelfs nooit helemaal te weten komen. Maar er zijn wel een aantal
zaken waarvan we zeker zijn. 

1. Vanaf 2012 hebben de VS, Turkije en Jordanië een
trainingskamp
opgericht voor Syrische rebellen in Safawi, in het noorden
van Jordanië. Daarbij waren ook Franse
en Britse instructeurs
betrokken. Enkele van die rebellen sloten
zich later
aan bij ISIS.

2. Volgens Republikeins senator Paul
Rand
hebben de VS ISIS in het verleden “gesteund” en daarom is de
terreurbeweging volgens hem vandaag zo sterk. (“They’re emboldened because we’ve been supporting them.”) Hij
wijst ook met de vinger naar enkele dichte bondgenoten van de VS: Saoedi-Arabië,
Qatar en Koeweit. Deze landen hebben ISIS voorzien van wapens en geld.

3. Saoedi-Arabië
speelt inderdaad, zoals eerder al bij Al-Qaeda, een sleutelrol. Als
onderaannemer van de VS knappen ze het vuile werk op. Deze golfstaat steunt
allerhande extremistische
soennitische groeperingen
om de invloed en macht van Iran en de sjiieten in
de regio terug te dringen. Een deel van die militaire en financiële steun is de
voorbije jaren gegaan naar
ISIS-strijders
in Syrië.[3] Voormalig
presidentskandidaat John
McCain
steekt zijn enthousiasme voor deze extremistische monarchie niet
onder stoelen of banken: “Thank God for the Saudis and Prince Bandar.”[4]

4. Het blijft niet bij lofbetuigingen. In mei 2013 liet
McCain zich trots fotograferen
met enkele jihadis
. Probleem daarbij is dat een ervan een ISIS-strijder is.
En niet zomaar een. Hij staat bekend als de ‘jihadi
kannibaal’
, omdat hij te zien is in een video-opname waarbij hij een
mensenhart opeet.  

Hardnekkig flirten

De geflirt van het Pentagon met extremistische
islamitische groeperingen is niet nieuw. Vanaf 1979 werden mudjahedin gerekruteerd, bewapend en getraind om de communistische
regering in Afghanistan te verdrijven. Rambo 3 van Sylvester Stallone is een
Hollywoodversie van deze samenwerking. Het is uit deze mudjahedinkringen dat
Al Qaeda en Osama Bin Laden zijn voortgekomen.

In de jaren negentig werden de
extremistische en nog gewelddadiger Talibanstrijders de geliefkoosde partner van Washington in Afghanistan. Aan
die samenwerking kwam een einde toen het duidelijk werd dat de Taliban de
belangen van de VS niet langer konden dienen.

Tijdens de burgeroorlog in Joegoslavië (1992-1995) liet het
Pentagon duizenden Al Qaeda-strijders overvliegen naar Bosnië, ter ondersteuning van de moslims ter
plekke.

In 1996 werd het Bevrijdingsleger
van Kosovo
(KLA) getraind door Al Qaeda-officieren juist over de grens met
Albanië. Gelijktijdig was er hulp van Britse en VS-militairen.

Om Khaddafi ten val te brengen werkte de NAVO in 2011 samen
met o.a. de Libyan
Islamic Fighting Group
(LIFG), een organisatie die op de lijst stond van
verboden terroristische organisaties. De leider ervan was Abdelhakim
Belhadj
. Hij is een voormalig Al Qaeda-kopstuk. Zijn militie kreeg nog
training van de VS juist vóór de rebellie in Libië begon. 

De Libyan Islamic Fighting Group sloot een alliantie met de
islamitische rebellen van Mali. Deze laatsten slaagden erin om samen met de
Toearegs het noorden
van Mali
te veroveren gedurende enkele maanden. Dankzij de bombardementen
van de NAVO konden de islamitische rebellen de wapendepots van het Libische
leger plunderen. Het zijn deze
wapens
die jihadis vandaag gebruiken in Nigeria, Tsjaad, Syrië, Irak en
Mali.

Over de nauwe samenwerking met extremistische
moslimorganisaties in Syrië schreven we hierboven. Het is in dit ‘wespennest’
dat IS is ontstaan en sterk is geworden.  

De strategie van de chaos

De war on terror is omgeslagen in zijn tegendeel, de spread
of terror
(de verspreiding van terreur). De mislukte operaties in Irak,
Afghanistan, Libië en Syrië maken duidelijk dat de VS en het Westen niet langer
in staat zijn om de regio van het Midden-Oosten te kneden zoals ze dat zelf
graag zou hebben.

Washington en zijn bondgenoten dreigen de greep meer en meer
te verliezen en doen in toenemende mate een beroep op onderaannemers van
bedenkelijk allooi. Ze redeneren: ‘Als wij het zelf al niet kunnen
controleren, dan zeker niemand anders’.

Dat is wat men zou kunnen omschrijven als de strategie van
de chaos, of misschien beter: ‘de chaos van de strategie’. Het is het toppunt
van immoraliteit.

Noten

[1] Bijvoorbeeld de oorlog tegen Irak in
1991 en de bombardementen in Panama 1989, Somalië 1993, Bosnië 1995, Soedan
1998, Pakistan 2005-2013 en Jemen 2009-2013.

[2]
Vroeger gebeurde dat altijd via de Iraakse centrale overheid.

[3]
Die militaire en financiële steun gebeurt niet officieel en via de overheid,
maar via allerhande kapitaalkrachtige individuen en netwerken. http://www.theatlantic.com/international/archive/2014/06/isis-saudi-arabia-iraq-syria-bandar/373181/.

[4]
Prins Bandar is een invloedrijke man in Saoedi-Arabië. Hij is ambassadeur
geweest in de VS en onderhield zeer goede contacten met de familie Bush.

take down
the paywall
steun ons nu!