“Wanhoop is een privilege dat wij, Palestijnen, niet hebben”: Nai Barghouti over haar muziek en hoop

Nai Barghouti groeide op in Ramallah en behaalde twee muziekdiploma's in zowel de Verenigde Staten als Nederland. “Palestina is en zal altijd de reden zijn dat ik muziek maak”, vertelt ze. Haar Palestijnse roots vormen de basis van haar muziekstijl, maar daar voegt ze moeiteloos andere inspiratiebronnen aan toe. Ter illustratie: ze kan zowel complexe Ottomaanse melodieën zingen in "Longa Hijaz Kar Kurd", als een EDM-nummer opnemen met Skrillex waar ze Palestijnse huwelijksliederen zingt (zie hieronder).

Op 23 april stond ze in Flagey, Brussel, voor een volle concertzaal. Tussen het publiek zag je Palestijnse vlaggen en keffiyehs, en er werd voorzichtig meegezongen met Arabische klassiekers. Wanneer Nai Barghouti begint aan een nummer opgedragen aan Hind Rajab en alle andere kinderen die worden vermoord in Palestina, lijkt de zaal collectief een brok in de keel te krijgen.

In dit interview vertelt ze over haar muzikale ontwikkeling, haar inspiratie en de verantwoordelijkheid die ze voelt als artiest in tijden van trauma en onrecht.

 Je muziekstijl is moeilijk in een hokje te plaatsen. Hoe is die stijl ontstaan?

“Muziek speelt al sinds mijn vroege jeugd een centrale rol in mijn leven. Ook binnen mijn familie is muziek altijd belangrijk geweest, dus het was een natuurlijke ontwikkeling voor mij om daar mijn eigen weg in te vinden.”

Afbeelding

“Mijn muzikale identiteit is sterk beïnvloed door die achtergrond, maar ik geloof ook dat identiteit altijd in beweging is. Dat is ook wat ik zo mooi vind aan muziek, dat het blijft veranderen: een nummer dat je vaker hoort, kan je steeds weer anders raken, afhankelijk van wat je zelf op dat moment doormaakt.”

“Mijn stijl is daarom ook voortdurend in ontwikkeling. Soms zing ik een vocale improvisatie van Bach, daarna iets uit het klassieke Arabische repertoire, en dan weer iets met jazz en ‘skat’-zang. Daarbij gebruik ik ook mijn eigen techniek, die ik ‘Naistrumentation’ noem — een manier van zingen geïnspireerd door ‘skat’ waarbij de stem als instrument fungeert, maar dan in een Arabische muziekcontext."

"Alles wat ik doe is geworteld in Arabische muziek — dat is de kern van mijn identiteit — en alle andere invloeden vormen zich eigenlijk daaromheen.”

Wat bracht je ooit tot muziek? Wat was je eerste drijfveer?

“Palestina is voor mij de reden dat ik muziek ben gaan maken. Dat zeg ik altijd. Opgroeien onder bezetting vormt je als mens, en het dwingt je al op jonge leeftijd om met complexe realiteiten om te gaan. Je krijgt als kind verantwoordelijkheden en inzichten die anderen op die leeftijd vaak nog niet kennen. Daardoor ontwikkel je een diepe band met je omgeving, je land en de mensen om je heen.”

“Voor mij was muziek de manier om mijzelf uit te drukken, veel meer dan woorden dat konden. Dat is nog steeds zo: muziek is mijn stem, mijn taal. Mijn gevoelens over het leed, het verlies en de onrechtvaardigheid waar Palestijnen mee moeten leven, verwerk ik in mijn muziek. En zeker nu ik mijn werk wereldwijd kan delen, voel ik dat als een enorme verantwoordelijkheid én motivatie om door te blijven gaan.”

Tijdens je concert droeg je een lied op aan Hind Rajab, een meisje die in Gaza door het Israëlische leger is vermoord. Wat is volgens jou de rol van muziek in tijden van lijden en verlies?

“Nina Simone zei ooit dat een echte artiest de tijdsgeest moet weerspiegelen. Die uitspraak heeft mij diep geraakt, want het bevestigt dat kunst niet losstaat van de werkelijkheid—kunst is de werkelijkheid. In een tijd waarin we op onze telefoons een genocide live kunnen volgen in Gaza, kan ik niet anders dan daarop reageren. Mijn muziek móet daarop reageren.”

“Het is op het moment heel moeilijk om te zien wat er in Palestina gebeurt, dat heeft mij echt zwaarmoedig gemaakt. Er zijn momenten geweest dat ik me afvroeg of het nog nuttig was om concerten te geven en te zingen, terwijl zoveel mensen lijden. Maar dan sta ik op een podium, voel de energie van het publiek, en zing een nummer als Badri Alena — wat ‘te vroeg’ betekent — ter nagedachtenis aan Hind Rajab. Dan weet ik weer waarom ik doe wat ik doe.”

“Mijn muziek zal Palestina niet bevrijden of Hind terugbrengen, maar het kan wel verhalen overbrengen, mensen raken, en wellicht bewustzijn creëren bij mensen die dat hopelijk weer doorgeven aan anderen. Muziek overstijgt daarmee grenzen, ze brengt je op plekken waar je fysiek niet kunt zijn. Dat is de kracht ervan.”

Je werkt in dat lied ook samen met een kinderkoor uit Gaza. Hoe ontstond dat bijzondere project?

“De kinderen van het koor in Gaza wilden zelf betrokken zijn bij het nummer Badri Alena, omdat ze voelden dat het hun verhaal vertelt. Dus na de aankondiging van het zogenaamde staakt-het-vuren begin 2025 in Gaza, wilden zij het nummer zingen. Een dag erna hebben ze een video opgenomen waar ze tussen het puin van hun eigen huizen staan. Aangezien het onmogelijk is om hen bij onze concerten op het podium te hebben, zorgen we er met deze video voor dat ze er toch bij kunnen zijn wanneer we het lied opdragen.”

“Tijdens mijn concerten combineer ik nu die beelden met de stemmen van nog een ander kinderkoor uit Ramallah, op de Westelijke Jordaanoever. Op die manier kunnen we toch allemaal samenkomen in een tijd waarin dat in de realiteit onmogelijk is gemaakt.”

Je woont nu in Amsterdam, waar pro-Palestijnse stemmen worden onderdrukt en de politiek zwijgt. Hoe ervaar je dat?

“Het is op dit moment heel moeilijk om niet in Palestina te zijn. Het voelt ontzettend tegenstrijdig om hier te wonen en met mensen te praten die daar in zulke extreme omstandigheden moeten leven. Het is hartverscheurend om hun verhalen te horen en tegelijk iedereen hier te zien die in alle vrijheid kan doen wat die wil. Dat maakt mij heel erg bewust van hoe oneerlijk deze wereld is.”

Afbeelding

“Ik word er elke dag weer aan herinnerd dat deze vrijheid niet voor mij bedoeld is, of voor mijn broers en zussen in Palestina. Of mijn ouders. Het idee van vrijheid en mensenrechten lijkt enkel selectief toepasbaar op mensen met een bepaalde huidskleur en afkomst, niet voor mensen zoals ik.”

“Door daar elke dag weer mee geconfronteerd te worden, voel ik mij wanhopig. Maar dan moet ik denken aan wat mijn vader altijd zegt: ‘Wanhoop is een privilege die wij, Palestijnen, niet hebben’. Dat herinnert mij eraan hoop te blijven houden en te blijven focussen op wat ik wél kan doen.”

Lees hier meer over Hind Rajab.