“Wanneer zelfs leerkrachten én vrienden zwijgen als ze racisme zien”

“Nu hoopte ik te kunnen schrijven dat de leerkrachten op heroïsche manier opkwamen voor de jongens. Dat de leerkrachten hadden gezegd dat dit ongehoord  en racistisch was. Dat zij hun verantwoordelijkheid als voorbeeldfiguur hadden opgenomen. Ik hoopte te kunnen schrijven dat de leerlingen met wie de jongens binnenkort afstuderen hadden voorgesteld om naar een niet-discriminerende discotheek te gaan. Helaas is dit geen sprookje maar dagelijkse realiteit. Alle leerlingen  en leerkrachten gingen naar binnen… De vier “allochtone” jongens bleven in de kou staan en vertrokken naar huis, verontwaardigd, woedend en teleurgesteld. De volgende dag zouden ze van hun klasgenoten wel horen hoe geslaagd de avond was geweest.”

Dat schrijft Kaoutar Zaitouni op Kifkif.be. Zij schrijft regelmatig stukken voor die website en toen ze het verhaal van haar broer – één van de vier jongemannen – hoorde, kroop ze in haar pen.

Danielle Van de Vel, directeur van de school, laat weten dat de betrokken leraars het incident zullen aankaarten bij het Centrum voor Gelijke Kansen. Al voegt Van de Vel meteen een nuancering toe. “Ik heb niet de indruk dat dat de oorzaak was. Bij de anderen die wel binnen mochten zaten er nog gekleurde jongens”, aldus de directeur. Volgens Van de Vel was het probleem dat de vier jongemannen hun studentenkaart niet bij hadden. “Mocht alles op een correcte manier verlopen zijn, zou dit niet gebeurd zijn”, zegt Van de Vel.

Kaoutar Zaitouni veegt die argumenten van tafel. “De anderen moesten hun studentenkaart niet eens tonen. Portiers vinden altijd wel een excuus om iemand tegen te houden. Ik zie mijn broer nog staan voor hij vertrok naar de discotheek. Vandaag kan ik eindelijk eens zonder probleem binnen in de discotheek, zei hij en dan gebeurt dit.”

Op de Facebook-pagina van de discotheek staat ook duidelijk vermeld dat er enkel een identiteitskaart nodig is. Over een studentenkaart wordt met geen woord gerept.

In haar stuk op Kifkif.be schrijft Zaitouni nog: “We leven in een samenleving waar wij-zij-denken centraal staat, waar we niet meer om structureel racisme heen kunnen dat tegelijkertijd geminimaliseerd wordt. Daarbovenop voelen jongeren zich uitgesloten en hebben ze het gevoel dat de samenleving inclusief hun directe omgeving hen links laat liggen. Klasgenoten, leerkrachten maar ook politici. Uit die laatste groep roepen sommigen dat racisme relatief is, dat we ons niet in een slachtofferrol moeten wentelen en dat we onze kansen moeten grijpen. Kansen grijpen. Laat mij niet lachen. Veel documentaires en reportages tonen al decennia dat racisme een vaste waarde is in het nachtleven.”