De rode lijn: "We willen meer dan halve maatregelen”
De rust is allesbehalve teruggekeerd. Zondag 7 september toonden meer dan honderdduizend mensen die in het rood samenkwamen in Brussel dat de beweging voor de menselijkheid niet is gaan liggen. Zij verwerpt het compromis van de regering en gaat door. De beweging is pas tevreden als er alles aan gedaan wordt om de genocide te stoppen.
De Belgische regering kondigde op 2 september een pakket maatregelen aan om een einde te maken aan de straffeloosheid van Israël. De manifestanten eisten op zijn minst een snelle en volledige uitvoering van deze maatregelen. Maar ze riepen de regering vooral op om nog veel verder te gaan dan dit.
Dit bericht op Instagram bekijkenEen bericht gedeeld door DeWereldMorgen (@dewereldmorgen_be)
“Dankzij de druk van burgers en het maatschappelijk middenveld zag de regering zich gedwongen om zich niet langer nalatig op te stellen. De aangekondigde maatregelen voldoen echter nog lang niet aan onze verplichtingen op grond van het internationaal recht”, aldus Ludo De Brabander van Vrede vzw. “De federale en regionale regeringen moeten veel verder gaan in hun sancties tegen Israël, anders blijven ze medeplichtig aan genocide.”
"Wie kan dit nog aanzien en zich daarna rustig in de spiegel aankijken?"“Nu kunnen onze bedrijven nog altijd investeren en handelsrelaties hebben met illegale nederzettingen in de Westbank”, legt De Brabander uit. “Israël heeft geprivilegieerde relaties met Europa en wij willen dat dit stopt. Het is genoeg.”
Bovendien “zet de regering voorwaarden op de erkenning van de Palestijnse staat. Voorwaarden op de zelfbeschikking van een volk. De regering vervalt daarmee in oude koloniale gewoontes”, benadrukt een actievoerder op het podium voor aanvang van de mars. “Ter herinnering beste regering, zelfbeschikking is het recht van een volk om over zichzelf te beschikken en om eigen vertegenwoordigers te kiezen.”
Rood wat rood hoort te zijn
Zondag was rood wat rood hoort te zijn. De honderdduizenden mensen kwamen massaal in het rood om zich te verzetten tegen de noodtoestand in Gaza. “Een volk dat koelbloedig wordt uitgeroeid. Hun lichamen die op cynische wijze uitgehongerd worden. Deze hele beschaving is systematisch met de grond gelijkgemaakt. Wie kan dit nog aanzien en zich daarna rustig in de spiegel aankijken?”, klinkt er op het podium.
Het gebruik van de rode kleur in protest tegen de macht gaat ver terug. In de vroege moderniteit ontstond al in steden en kastelen de gewoonte om in een noodtoestand de rode vlag uit te hangen. Daarmee werd de boodschap gegeven dat men zich niet zomaar zou overgeven.
Toen de arbeidersbeweging in de 19e eeuw de staat bedreigde en haar ertoe bracht de noodtoestand uit te roepen, ging die arbeidersbeweging zich die vlag toe-eigenen, als geuze-symbool. Vandaag kent iedereen de rode vlag als hoopvol symbool van het socialisme.
We trokken een rode lijn omwille van de noodtoestand in GazaToen Brussel zondag 7 september voor de tweede maal helemaal rood kleurde, keerden we terug naar die betekenis. We trokken een rode lijn omwille van de noodtoestand in Gaza. Het is namelijk daar waar we de hoop moeten gaan zoeken: niet in de openbaring van een utopie, maar in het verzet tegen de noodtoestand.
“Na bijna twee jaar genocide en 76 jaar illegale bezetting van Palestina door Israël kan België zich niet langer verschuilen achter loze beloftes. Het internationaal en nationaal recht verplicht België om een einde te maken aan zijn medeplichtigheid”, aldus de Palestijnse organisatie Beitna, medeorganisator van de rode lijn-betoging.
“Onmiddellijke sancties en de beëindiging van alle Belgische en Europese akkoorden met Israël zijn geen kwestie van keuze: het is een wettelijke en morele verplichting. Niet handelen zal de reputatie en het geweten van België onherroepelijk bezoedelen.”
Meer dan 200 organisaties
De mobilisatie werd getrokken door onder meer Association Belgo-Palestinienne, Amnesty International, het Palestijnse collectief Beitna, 11.11.11 en CNCD-11.11.11, het ABVV, het ACV en Solidaris deel uitmaken. Een blok van joodse organisaties, waaronder de Unie van Progressieve Joden (UPJB), Een Andere Joodse Stem (EAJS), Shabbes en De-Colonizer, was ook aanwezig. “Dit is geen genocide in onze naam”, stelt Anya Topolski van EAJS.In totaal hebben meer dan 200 verenigingen en culturele organisaties hun steun aan de mars betuigd: gaande van de universiteiten van Antwerpen en Hasselt tot cultuurhuizen AB Concerts en de Roma en jeugdbewegingen zoals Chiro en Scouts.
