Beste minister Prévot,
“Het kleine België zal Israël niet kunnen doen buigen.” Met die woorden reageert u op het feit dat zo’n 100.000 Belgen zondag naar Brussel trokken om een rode lijn te trekken voor Gaza. Allemaal liepen we achter het spandoek: “Als politici het niet doen, doen wij het.”
Ik – en ik denk vele anderen met mij – ervoer dat als een erg krachtig signaal. Het enige probleem is natuurlijk dat het wél degelijk aan politici is om die rode lijn te trekken. Dat weten de deelnemers aan die betoging natuurlijk ook, maar in tegenstelling tot u weigeren wij ons te verschuilen achter het argument dat we te klein zouden zijn om iets te veranderen.
We handelen uit noodzaak, omdat we niet zouden kunnen leven met het idee dat er een genocide plaatsvindt en we niet alles hebben gedaan wat we konden om die te stoppen. Mag ik zeggen dat uw uitspraak mij het gevoel geeft dat u dat gevoel van urgentie mist?
Woorden en daden
“Weinig ministers van Buitenlandse Zaken hebben zulke krachtige uitspraken gedaan over genocide”, zo zegt u verder. “We hebben duidelijke signalen gegeven.” Ik durf dat te betwijfelen, maar eigenlijk doet dat er niet toe. U bent namelijk hoe dan ook niet verkozen om krachtige uitspraken te doen. U bent verkozen om beleid te voeren, om ook effectief iets te doen met impact.
De realiteit is dat uw regering een resolutie heeft gestemd waarvan zowat alle Palestijnse organisaties zeggen dat het een stap achteruit is
De realiteit is, beste minister, dat ondanks uw mooie woorden er nog steeds volop handel wordt gevoerd met Israël. De realiteit is dat er vanuit ons land nog steeds wapens vertrekken naar Israël, dat er onderdelen voor Israëlische gevechtsvliegtuigen in ons land worden geproduceerd. De realiteit is dat uw regering een resolutie heeft gestemd waarvan zowat alle Palestijnse organisaties zeggen dat het een stap achteruit is, omdat het zelfbeschikkingsrecht voorwaardelijk wordt gemaakt en er na bijna twee jaar genocide nog steeds geen enkele echte sanctie is genomen tegen Israël.
Rode lijn
“Dat ligt moeilijk”, zo zegt u dan, “omdat daar geen eensgezindheid over bestaat binnen de regering. Met name MR en N-VA staan op dat vlak op de rem.” Dat betekent in de eerste plaats dat u ronduit criminele coalitiepartners hebt, maar ook u gaat hier niet vrijuit. “Vanuit menselijk standpunt is dat moeilijk”, geeft u aan. Dan vraag ik mij af: waarom moet u zo nodig dat andere, dus onmenselijke standpunt in rekening brengen?
Een rode lijn is een lijn die niet overschreden mag worden
Laat me u uitleggen wat een rode lijn betekent, meneer Prévot. Een rode lijn is een lijn die niet overschreden mag worden. Het is een grens, in dit geval een absolute morele ondergrens. We begrijpen heus wel dat politiek bestaat uit het maken van compromissen. Over hoeveel politiezones er in Brussel zijn, of een verschuiving van budget tussen bepaalde departementen, daarover kan je met je coalitiepartners van mening verschillen en onderhandelen.
Over medeplichtigheid aan genocide niet. Dat is het signaal dat massaal veel mensen hebben willen geven, beste minister. Ik kan maar niet begrijpen dat u dat maar niet kan begrijpen.
Het is eigenlijk best beschamend dat we na bijna twee jaar genocide dit signaal nog moeten geven. Je zou hopen dat zoiets vanzelfsprekend is. Naast een morele plicht is het volgens het Genocideverdrag, dat na de Tweede Wereldoorlog niet voor niets in het leven is geroepen, ook een juridische plicht om er alles aan te doen om genocide te voorkomen.
Makkelijk of juist
Wat wij vragen, is niet dat u miraculeus alle wereldproblemen oplost. Wat wij vragen, is dat u uw morele en juridische plicht vervult en de medeplichtigheid aan een genocide stopt. Het absolute minimum dus.
Niemand beweert dat het gemakkelijk is, meneer de minister, maar dit is uw moment
“Je bent nooit te klein om een verschil te maken”, zei op een dag een klein meisje. Ze zette zich met een kartonnen bordje voor het parlement met de boodschap: “Schoolstaking voor het klimaat,” en ze lag aan de basis van een van de meest indrukwekkende sociale bewegingen die ik ooit gezien heb. Als u ook maar een fractie van haar moed en leiderschap zou hebben, dan zou u nú sancties tegen Israël nemen.
“Er zal een moment komen waarop we moeten kiezen tussen wat makkelijk is en wat juist is”, zo spreekt Perkamentus in Harry Potter en de Vuurbeker. Niemand beweert dat het gemakkelijk is, meneer de minister, maar dit is uw moment. Kies voor wat juist is.
