Ondergordelse beweringen: orgasme, uithuwelijken, genitale verminking

Ondergordelse beweringen: orgasme, uithuwelijken, genitale verminking

Hoewel mijn core activisme Plasactie is, voel ik me verplicht om een aantal van Darya Safai's uitspraken onder de loep te nemen, want de mensen die hier geboren en getogen zijn, kunnen moeilijk verifiëren wat wel of niet aan ons persoonlijk verhaal vóór de vlucht klopt. In drie subartikels behandel ik een selectie van haar merkwaardige getuigenissen over Iran en islam, tijdens haar lezing van 29 november 2017 in Gent.

vrijdag 26 januari 2018 12:38
Spread the love

Fietesen en orgasme

Darya Safai beweert dat ze als jong meisje in Iran niet mocht fietsen, omdat men haar wijs maakte dat vrouwen door te fietsen een orgasme zouden kunnen krijgen. Dat een dergelijke verklaring aan een jong meisje wordt gegeven, is ongelooflijk maar op zich vooruitstrevend.

Het is toch niet omdat orgasme bij vrouwen in België niet in een taboesfeer zou liggen, dat Goedele Lieckens moet vaststellen dat de helft van de vrouwen geen orgasme krijgt ondanks dat er hier meer gefietst wordt dan in Iran.

Zelfs waar mijn broer hier op school ging, een witte school, schreef de leerkracht biologie, uitgerekend een vrouw, in haar cursus dat het orgasme een gevolg was van ejaculatie en dus mannelijk. Toen ik naar de school stapte om dat aan te klagen, werd me uitgelegd dat het orgasme van de vrouw moeilijker uit te leggen is aan jongeren van 15 jaar. Ze zouden dat pas een jaar later in de lessen godsdienst bespreken. Mijn reactie was toen niet mis te verstaan: “Pas nu onmiddellijk de inhoud van de cursus biologie aan of ik stap naar het ministerie van Onderwijs”. Dit gebeurde dus hier in België waar zogezegd vrouwen en mannen gelijk behandeld worden, zoals ook mevrouw Safai meent.

Vorig jaar toen ik in Iran was, kocht ik een mountainbike en ik fietste daarmee 40 kilometer rond. Dit jaar ben ik opnieuw naar Iran geweest. Maar aangezien ik geen toegang had tot mijn eigen fiets, wilde ik er één huren. In Teheran kan je gratis fietsen huren in ruil voor afgifte van je ID-kaart, maar ik mocht er geen huren om dat ik een vrouw was. De jonge man vertelde me dat ongeveer twee maanden voor mijn komst één of andere religieuze clericus had gezegd dat het haram (zondig) is voor vrouwen om te fietsen. Er brak protest uit onder mannen en vrouwen die toen collectief als reactie op deze richtlijn de baan opgingen met een fiets. Mocht ik de ID van mijn man, vader, broer of mannelijke familielid binnen brengen dan kreeg ik wel een fiets mee. Op die manier was de verhuurder in orde en het risico van eventuele problemen met de religieuze burgerwachten werd doorgeschoven naar de ID-eigenaar, een man dus. 



In augustus 2016, fietste ik zo rond in Iran. Op weg naar Damavand, de hoogte vulkaan (5671m) in Iran.

Ook voor onze vlucht uit Iran heb ik me eens gemoeid in een discussie waarbij een morele politieman een jonge vrouw berispte, omdat ze op een koersfiets reed. Dat hoort niet bij een vrouw. Het afraden van fietsen voor vrouwen is me dus bekend maar dat dit tot orgasmes zou leiden, is iets nieuws. 

De richtlijn om niet te mogen fietsen in het openbaar is religieus en heeft geen wettelijk kader, zodat sommigen dat wel en anderen dat niet volgen. Voor zover ik weet, staat er geen straf op fietsen als vrouw. Terwijl een vrouw die geen hoofddoek draagt bij wet strafbaar is.

Hoe legt de religieuze richtlijn, de ongepastheid van een fietsende vrouw uit? Ik vroeg dat aan Laden Rahari, de Iraanse socioloog/antropoloog en een onderzoeker aan de UGent. Het is haar bekend dat sommige imams suggereren dat vrouwen door fietsen, maar ook paardrijden, opgewonden raken, maar dat is niet ingebed in de hedendaagse wetten in Iran.

“Het is een religieuze beperking en geen wet. Het probleem is dat veel mensen geen onderscheid maken tussen wetgevende macht en de richtlijnen van religieuze autoriteiten”, beweert ze. “Deze laatsten die aan de top van Marja staan (een orgaan die religieuze richtlijnen geeft voor nieuwe sociale ontwikkelingen in de maatschappij) stellen dat extreme fysische activiteiten van vrouwen beter vermeden worden in een publieke ruimte waar andere mannen die geen familieband met sportende vrouwen hebben, aanwezig zijn. Dat geldt ook voor fietsen. Ze stellen wel voor dat vrouwen in aparte ruimten[1] sporten” duidt mevrouw Rahbari.

Zo zijn er in Teheran bijvoorbeeld parken waar vrouwen in openlucht sporten. “Om dan [zoals Darya Safai ] te beweren dat fietsen verboden is, omdat vrouwen anders een orgasme zouden krijgen, is een valse verklaring aangezien vrouwen wel mogen fietsen in de voor vrouwen bestemde ruimten [zowel in private als publieke context]”, concludeert Rahbari. 

Bovendien, er is geen eensgezindheid onder religieuze autoriteiten op dat vlak; de conservatieve strekking is daar een voorstander van, terwijl de progressieven het afraden van sporten van vrouwen in publiek, van de hand doen. Rahbari voegt er tenslotte aan toe dat ze opgelucht is dat deze religieuze richtlijnen van Marja nog niet in wetten zijn gegoten.

Besnijdenis

De vreemde en vooral volledig van de pot gerukte uitspraken van Darya Safai tijdens haar lezing stapelden zich maar op. Zo beweerde ze dat de islam besnijdenis van vrouwen onderschrijft, de meisjes bij geboorte mogen uitgehuwelijkt worden en dat Iraanse meisjes steeds vaker hogere studies aanvatten om op die manier het moment dat ze uitgehuwelijkt worden voor zich uit te schuiven.

Laat ons eerst haar uitspraak over besnijdenis in islam onder de loep nemen. Ten eerste gebeurt genitale verminking van meisjes ook bij bepaalde bevolkingsgroepen die niet allen moslims zijn. Het is ook vooral een praktijk die bij verschillende bevolkingsgroepen in Sub-Sahara en Noord- en Noordoost Afrika voorkomt. In het Midden-Oosten komt dat veel beperkter voor. Voor zover bekend komt deze praktijk vooral voor binnen sommige soennitische strekkingen in Oman en Jemen en in bepaalde regio’s van Irak (bijvoorbeeld in Koerdistan).  

Volgens de UGent onderzoeker Ladan Rahbari is genitale verminking van vrouwen een zeer complex onderwerp dat nog altijd stevig onderzocht wordt. Uit verschillende studies en literatuur blijkt dat de rol van de religie, waaronder Islam, voor deze praktijk nog steeds een onderwerp van debat is onder de onderzoekers. Mevrouw Rahbari voegt er aan toe: “Het is mogelijk om moslimgemeenschappen en groepen te vinden die voor genitale verminking van meisjes pleiten[2] maar er is geen consensus in Arabische en Afrikaanse samenlevingen en bij uitbreiding moslims over dit praktijk. Vanwege het voorkomen van dit fenomeen onder niet-moslims, en het gebrek aan consensus onder de Ulama (de islamgeleerden), is het erg reductionistisch om het als een louter ‘moslim’-probleem te bestempelen”.

Bovendien, er is geen enkele bron en/of studie waaruit blijkt dat in Iran genitale verminkingspraktijken worden toegepast, laat staan gepromoot. In Iran worden er misschien wel meer maagdenvliezen toegenaaid voor een huwelijk dan clitorissen en schaamlippen weggesneden. Ik ben razend benieuwd naar bronnen van mevrouw Safai over genitale verminking van meisjes in Iran. Waarover heeft ze het in Gods naam?

Er lopen net als hier veel gekken rond in Iran, maar dit soort religieuze richtlijnen zijn me, en veel andere Iraniërs, onbekend. Mocht je dit ooit aan een doorsnee Iraniër durven vragen, dan zou die je vierkant uitlachen en zich betreuren over je wereldvreemdheid.

Uithuwelijken van meisjes bij geboorte

Een van de markante uitspraken van haar was toen iemand uit het publiek vroeg vanaf welke leeftijd de meisjes in Iran mogen uitgehuwelijkt worden. Daarop antwoordde ze zonder enige aarzeling: “Vanaf hun geboorte”.

De legale huwelijksleeftijd bij meisjes in Iran is 13 en bij jongens 15 jaar”, duidt de sociologe en onderzoeker  UGent Ladan Rahbari. En “alleen op voorwaarde dat de vader van de minderjarige toestemt en ook de rechtbank verklaart dat de minderjarige rijp is voor een huwelijk”.

Het inschakelen van de rechtbank voor een huwelijk van minderjarigen vormt bij sommige families die een uithuwelijking plannen een drempel. Bovendien, Iran is een land met meer dan dertig etnische bevolkingsgroepen die allen andere tradities en praktijken behartigen. De onderzoeker voegt er aan toe: “De ouders van de uitgehuwelijkte jongens en meisjes zijn vaak beschaamd om die praktijk wegens sociale afkeuring ervan. Volgens de statistieken uit 2016[3], blijkt de meest voorkomende huwelijksleeftijd bij mannen tussen 20-24 jaar te liggen en bij vrouwen tussen 15 en 19 jaar”.

Bovendien, in Iran ligt dit thema ter discussie en wordt over het algemeen ontmoedigd. Darya, beweert ook dat de meisjes in Iran vaker verder studeren om niet uitgehuwelijkt te worden. Gelijk wie ooit naar Iran is geweest, weet dat deze uitspraak kant noch wal raakt.

De andere twee subartikels: Boven de gordel met betrekking tot hoofd en geest[A1], Met de gordel met betrekking tot vrouwen in functie[A2].

*****

[1] http://namehnews.ir/fa/news/354399/%D8%AF%D9%81%D8%AA%D8%B1-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%D8%AF%D9%88%DA%86%D8%B1%D8%AE%D9%87-%D8%B3%D9%88%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%D8%B2-%D8%A7%D8%B3%D8%AA

[2] https://islamqa.info/en/45528

[3] https://www.amar.org.ir/Portals/0/News/1396/tahlil.pdf

[4] http://www.tehrantimes.com/news/405882/Controversy-of-female-cyclists-in-Iran

take down
the paywall
steun ons nu!