(WikiMedia Commons/Michael Vadon)
Analyse, Nieuws, Wereld, Samenleving, Politiek -

Trumps militaire beleid is in feite verderzetting Obama en Bush

Trumps beslissing om het budget van het Amerikaanse leger met 54 miljard dollar te verhogen is geen breuk met het verleden maar de verderzetting van het beleid van zijn voorgangers met een andere stijl. Die toename alleen is gelijk aan 80 procent van het totale Russische defensiebudget en is groter dan het totale Britse defensiebudget. Wie moet zich hier bedreigd voelen?

vrijdag 3 maart 2017 11:37
Spread the love

In een toespraak tot de gouverneurs van de deelstaten kondigde president Trump een verhoging aan van het Amerikaanse militaire budget met 54 miljard dollar, een stijging van 10 procent. De VS spendeert meer aan defensie dan de volgende zeven grootste militaire uitgevers ter wereld, slechts twee daarvan zijn tegenstrevers. Wie bedreigt hier wie?

Trumps prioriteiten de komende vier jaar

In zijn toespraak tot de National Governor’s Association kondigde president Trump aan dat hij het defensiebudget zal laten stijgen met tien procent, 54 miljard dollar. Het geld voor die meeruitgave zal komen van besparingen in andere federale departementen. Dat hij die beslissing aankondigt op een bijeenkomst van gouverneurs van de deelstaten is geen toeval. Besparingen op sociale programma’s van de federale overheid betekenen dat de deelstaten de maatschappelijke terugslag van zijn beslissing zullen moeten opvangen.

Met die toename wordt het defensiebudget meer dan 600 miljard dollar. Een vergelijking van de toename van 54 miljard dollar met de huidige budgetten van die andere federale programma’s (in dalende volgorde) toont aan wat de prioriteiten van Trump voor de komende vier jaar zullen zijn:

  • Department of Homeland Security (DHS): 48 miljard dollar;
  • Housing and Urban Development (HUD): 38 miljard;
  • Department of Energy (DOE): 30 miljard;
  • Department of Justice (DOJ): 29 miljard;
  • Department of State (DOS): 29 miljard (buitenlandse zaken);
  • Environmental Protection Agency (EPA): 8 miljard (federaal milieuagentschap)

Met andere woorden, alleen al de toename van het defensiebudget is groter dan het volledige bedrag dat de VS zal spenderen aan binnenlandse veiligheid (DHS). Trump wil dat geld onder meer vinden bij de National Endowment for the Arts (cultuursubsidies), de National Endowment for the Humanities (ondersteuning van wetenschappelijk onderzoek, onderwijs…) en de Corporation for Public Broadcasting.

Wat dat laatste federale orgaan betreft, het is in Europa weinig geweten dat er in de VS ook openbare media bestaan, zoals C-SPAN, NPR en PBS. Proportioneel in verhouding tot de grootte van het land is de Amerikaanse steun voor openbare media veel kleiner dan de steun aan openbare omroepen in Europa. Om te overleven moeten de openbare media in de VS veel commerciële reclame aantrekken, waardoor ze inhoudelijk en naar de vorm niet te onderscheiden zijn van de grote commerciële mediabedrijven. Zelfs dat magere federale budget moet van Trump dus nog kleiner.



Bij de raid in Jemen kwam één Navy Seal om het leven en werd één Osprey-helikopter van Boeing en Bell vernield, kostprijs 78 miljoen dollar (WikiMedia Commons)

De besparingen in die drie federale programma’s gaan ongeveer 781 miljoen dollar opbrengen. Dat is nauwelijks goed voor 12 procent van het bedrag dat Trump meer wil besteden aan het leger. Voor dit laatste bedrag kan het leger tien nieuwe Osprey-helikopters aankopen. Die toestellen zijn niet zomaar duur omdat ze zo gesofisticeerd en krachtig zouden zijn. Ze zijn vooral duur omdat legeraankopen bij Amerikaanse bedrijven altijd al zwaar boven de reële marktprijs gebeuren. Legeraankopen in de VS zijn in de eerste plaats overheidssubsidies aan de eigen bedrijven. Dat is altijd al zo geweest en is niet anders onder Trump.

NAVY SEALS in Jemen

Trump heeft in de dagen voor zijn beslissing nog een raid bevolen in Jemen waarbij meerdere kinderen werden vermoord, waaronder een meisje met gemengde Amerikaanse nationaliteit (wiens broer en zus bij eerdere aanvallen van de VS onder Obama waren omgekomen). Tijdens die raid crashte één Osprey-helikopter en kwam één Amerikaanse soldaat om het leven.

Tijdens zijn eerste toespraak voor het Congres wist Trump de weduwe van die soldaat in te zetten voor een emotioneel moment van eerbetoon aan de eigen gesneuvelden. Hij kreeg er applaus voor op alle banken van Democraten en Republikeinen.

Zoals al gezegd hierboven, de VS spendeert nu reeds meer aan zijn leger dan de zeven volgende landen op de lijst van militaire uitgevers. Om evenveel geld bij elkaar te krijgen moet je de budgetten van China, Rusland, Saoedi-Arabië, Groot-Brittannië, India, Frankrijk en Duitsland (of Japan) bij elkaar optellen en dan ben je er nog altijd niet. De door Trump besliste toename van het Amerikaanse militaire budget is zo groot als 80 procent van het volledige huidige Russische budget (dat in Rusland het grootste is in twintig jaar).




Politiek analist Vijay Prashad noemt deze militaire uitgaven ‘obsceen’. Elke Tomahawk-raket die de VS in Syrië en Irak dropt kost 1,41 miljoen dollar. Tussen 2014 en 2017 heeft de VS meer uitgegeven voor de oorlog tegen Syrië en Irak dan voor bescherming van het leefmilieu in dezelfde periode. “Geen enkel ander land komt qua militaire uitgaven in de buurt, net als wat betreft de wereldwijde overmacht dankzij tientallen vliegdekschepen (in feite zijn dit drijvende basissen) en honderden militaire basissen over heel de wereld.

“Oorlogen winnen”

Zijn hoofdargument voor deze toename is “dat de VS geen oorlogen meer winnen”. Wanneer Trump dat zegt heeft hij in zekere zin wel gelijk. Nergens in de vele conflicten waar de VS zich heeft gemoeid sinds de Tweede Wereldoorlog heeft Amerikaanse inmenging tot een stabiele oplossing geleid – stabiel in de zin van ‘goed voor de bevolking’.

De enige stabiliteit die Amerikaanse invasies opleveren zijn dictaturen, stabiel voor de top, stabiel voor Amerikaanse (en Europese) economische belangen, maar zeer instabiel voor de rest van de bevolking. Korea is nog steeds een verdeeld land, het Palestijns conflict is verder dan ooit van een oplossing, de oorlogen in Afghanistan, Pakistan, Irak, Jemen, Syrië, Libië hebben tot de totale desintegratie van die landen geleid. Meer uitgeven aan het leger gaat in geen enkel van de hierboven vernoemde conflicten tot een oplossing leiden.

“Verrassend presidentieel”

Toch zit er een logica en een continuïteit achter deze beslissing van Trump. De militaire industrie van de VS zal er zoals steeds wel bij varen. De VS zal daarnaast ook zijn tanende economische overmacht in de wereld kunnen consolideren. Wereldvrede daarentegen is met deze enorme oorlogsmachine verder weg dan ooit.

De Amerikaanse media prezen Trump na zijn eerste toepsraak voor het Congres. Hij toonde ‘presidentiële waardigheid’ met het emotionele eerbetoon aan de weduwe van de soldaat die in Jemen omkwam. Deze soldaat was lid van een team van de NAVY Seals. Dat zijn in essentie doodseskaders.

Niets van dit alles in de Amerikaanse media. De Washington Post noemde zijn toespraak “verrassend presidentieel”. NBC had het iets afstandelijker over “dezelfde inhoud met een heel andere toon”. ABC: “President Trump met een nieuwe toon over de oude beloften.” The Washington Post: “Een verschuiving in de toon”, alsof de manier waarop de president spreekt iets zou zeggen over dat beleid. Een en ander duidt dus eerder op een poging van de media om een modus vivendi te vinden met president Trump, een ‘normalisering’ van zijn relaties met de media. Ook in buitenlandse media kwam dat rouwmoment aan bod.

Dat de militaire acties van de VS in Jemen ondertussen volledig illegaal zijn is bij dit alles geen punt. Bovendien leveren de VS (samen met Groot-Brittannië) de wapens aan Saoedi-Arabië om de bevolking van Jemen af te slachten. Datzelfde Saoedi-Arabië zet daarbovenop nog Al Qaïda in Jemen als zijn grondtroepen in.

Geen breuk maar continuïteit met Obama

Met zijn bevel tot de raid in Jemen toont Trump dat hij op internationaal militair vlak allesbehalve een breuk betekent met het beleid van zijn voorganger Obama maar net het omgekeerde doet: dit is een voortzetting van hetzelfde beleid met een andere retoriek. Vijay Prashad vat de situatie als volgt samen:

“Het militair industrieel complex (van de VS) is gemetastaseerd naar elk onderdeel van de Amerikaanse regering, het zit in elk kiesdistrict van het Congres. Het is een kanker geworden in zijn finale fase – het zit in alle beenderen van de Amerikaanse instellingen. Het obscene karakter van dit alles mag niet in vraag worden gesteld in de mist van het patriottisme. Een patriot ben je niet op basis van je engagement voor het einde aan de honger in de wereld of voor het einde aan de ongeletterdheid van je eigen bevolking. Patriot ben je als je ijvert voor een geweer in ieders handen en als je er voor zorgt dat je leger wordt gefinancierd voorbij elke verbeelding. Landen worden uiteindelijk van binnen uitgehold door een dergelijke oneerlijke verdeling van de rijkdom en door imperialistische oorlogen die het toch niet kan winnen.”

“Dit gaat niet over veiligheid”

Ook militair analist Larry Wilkerson is ongenadig voor de beslissing van Trump. Wilkerson is niet bepaald een linkse rakker. Hij is Republikein van de oude stempel, met een lange loopbaan achter de rug in het militaire inlichtingenapparaat. Hij was hoofdadviseur van voormalig opperbevelhebber van het leger Colin Powell (2001-2005), toen die minister was van Buitenlandse Zaken onder Republikeins president George W. Bush.

“Daar is (voor deze aangroei van het defensiebudget) eerst en vooral geen geld voor. Bovendien, als de VS hun veiligheid echt willen vergroten moeten ze net het omgekeerde doen, het leger serieus inkrimpen. Meer nog, het officiële budget van het leger van 610 miljard dollar is eigenlijk een onderschatting. Daar zijn de uitgaven voor de kernwapens niet bij inbegrepen. De Veterans Administration (de overheidsdienst die nazorg verleent voor terugkerende oorlogsveteranen) is ook een uitgave van onze defensie. Ook een groot deel van ons Department of Energy zijn in feite militaire uitgaven. Wij geven in totaal meer uit aan ‘nationale veiligheid’ dan de rest van de wereld samen.”

“Men onderschat echter de politieke impact van dit defensiebudget. Wapenbedrijven maken de onderdelen van hun machines in soms meer dan honderd kiesdistricten. Dat zijn honderd leden van het Congres die pushen voor een grote defensiebudget in hun kiesdistrict. Heel het systeem is als een paddestoelwolk aan het exploderen.”

Nationalistische propaganda

Onafhankelijk journalist Glenn Greenwald ziet in Trumps toespraak voor het Congres een bewijs dat de VS aan het afglijden zijn naar een verstikkende situatie, waarbij nationalistische propaganda elke kritische bemerking in de kiem smoort en alleen nog eenheidsdenken wordt toegelaten. Over de ode aan de weduwe van de in Jemen gesneuvelde soldaat zei hij dit: “Los van de politieke bedoelingen die er achter zitten, voelt eender welke normaal functionerende mens grote empathie voor een weduwe die emotioneel poogt om te gaan met de plotse dood van een levenspartner.”

Het is zeker waar dat Trump het leed van soldaten en families politiek uitbuit, maar dat kan je geen tactiek noemen die Trump zou hebben uitgevonden. Het is in feite een standaardpraktijk van alle presidenten, zoals Obama en W. Bush voor hem

Hij zag daarnaast echter ook twee manieren waarop de Amerikaanse media op dit moment reageerden. Heel wat mediacommentatoren beweerden dat dit het ogenblik was dat Trump “eindelijk presidentieel geworden was”, nogmaals een nauwelijks verhulde poging om de nieuwe situatie met president Trump te ‘normaliseren’. Anderzijds waren er ook commentatoren die Trump verweten het leed van een oorlogsweduwe te exploiteren voor eigen politiek gewin.

“Het is zeker waar dat Trump het leed van soldaten en families politiek uitbuit, maar dat kan je geen tactiek noemen die Trump zou hebben uitgevonden. Het is in feite een standaardpraktijk van alle presidenten. Zijn critici zwegen erover, maar Obama haalde zeer dikwijls het leed, de dood en de offers van Amerikaanse soldaten aan in zijn politieke toespraken. Ook George W. Bush heeft dat meermaals gedaan.”

“De manier waarop deze emoties politiek worden uitgebuit toont in het algemeen de werking van oorlogspropaganda aan en bewijst hoe in het bijzonder de nu reeds 15-jarige ‘oorlog tegen de terreur’ in stand wordt gehouden.”

Wat is er echt aan de hand tussen Rusland en de VS?

De huidige obsessie van de Democraten met Rusland als ‘de grote dreiging’ is geen voortzetting van het beleid van Obama, maar eerder een aansluiten bij de ideeën van Hillary Clinton. In de mediacommentaren wordt vergeten dat Clinton veel verder wilde gaan dan Obama in Libië, in Oekraïne, in Georgië en vooral in Syrië. Wanneer de Democraten nu Trump bekritiseren omdat hij te soft zou zijn tegenover Rusland, vergeten ze dus wel dat Trumps aanpak meer in lijn ligt met die van hun president Obama dan ze zouden willen toegeven.



Banner van het tijdschrift The New Yorker op zijn website voor een artikel over de dreiging van Poetin en Rusland. Een orthodoxe kerk hangt als een satelliet boven het Witte Huis onder een bloedrode hemel. Geïnspireerd door de filmaffiche van Independence Day. Journalistiek of propaganda? (The New Yorker)

De huidige controverse in de VS over Rusland en Trump houdt een groot risico in zich. De kans dat een kernoorlog toch losbarst, niet door een doelbewuste beslissing maar eerder per vergissing door verkeerde communicatie, verkeerde interpretatie van wat de tegenstander doet, wordt terug zeer groot.

Greenwald: “De huidige anti-Russische hetze in de VS (die grotendeels wordt overgenomen in de Europese mainstream, nvdr) van de Democraten in het Congres en van hun nieuwe bondgenoten in de oorlogminnende vleugel van de Republikeinse Partij spelen een spel met roekeloze nonchalance, zonder enige bedenking over de risico’s. Zo hebben ze opnieuw een klimaat gecreëerd waarin het uiten van een verlangen naar betere relaties met Rusland alleen maar aanleiding geeft tot verdachtmakingen over je loyaliteit aan de VS.”

Inmenging in andere landen 

Ondertussen wordt zo goed als nergens in de Amerikaanse en Europese media gewag gemaakt van het feit dat de VS al tientallen jaren bijna openlijk tussenbeide komt in het verkiezingsproces in Rusland. Hoogstens wordt dat vermeld als “Poetin gelooft dat de Amerikaanse regering tussenbeide komt”, waardoor die stelling onmiddellijk gediskwalificeerd wordt als niet ernstig. Poetin “beweert” ook dat de VS media en ngo’s in Rusland financiert. Nergens wordt die stelling gecontroleerd op zijn waarheidsgehalte. Het feit dat Poetin dat “beweert” is voor de media voldoende om dat te weerleggen.



Time in 1996 en in 2016 over inmenging in verkiezingen (Time cover)

Nogmaals Greenwald: “Wat dit standvastige stilzwijgen (over Amerikaanse inmenging in Rusland) zo bizar maakt is dat het zonder meer waar is.” Amerikaanse media hebben zelfs meermaals openlijk gerapporteerd over de successen die Amerikaanse inmenging in Rusland boekten (zie Time Cover). “Bovendien, de VS komen herhaald en voortdurend tussen in de binnenlandse politieke processen van andere landen, ook bij democratische verkiezingen, meer dan je kan tellen.”



Rapport NED over de door haar gefinancierde organisaties in Rusland (NED)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De National Endowment for Democracy, in naam een ngo, in werkelijkheid een volledig door de regering gefinancierde instelling, komt ook openlijk uit voor de financiering van tientallen Russische ‘ngo’s’ en politieke ‘initiatieven’ (zie pagina uit NED-rapport).

De recente obsessieve fixatie op Rusland is echter meer dan een verlangen naar een nieuwe Koude Oorlog, met al de voordelen van een nieuwe militaire opbouw. Dit is tevens een manier om het complete falen van de Amerikaanse leidende elites te maskeren.

Een aspect daarvan is het feit dat steun aan de ergste despoten in de wereld een essentieel onderdeel van het Amerikaanse buitenlandse beleid blijft, alle retoriek over het omgekeerde ten spijt. Kritiek als deze wordt dikwijls weerlegd met de stelling dat Poetin in eigen land de democratie onderdrukt. Glenn Greenwald is alvast niet onder de indruk: “Dat Poetin de burgerrechten van de Russische bevolking onderdrukt is geen antwoord op de beleidskeuzes van de VS, vooral gezien het feit dat de VS nog steeds zo ijverig is om zich achter de wreedste monsters op aarde te scharen. De kritiek op Poetin is vooral een manier om de echte oorzaken van de Amerikaanse problemen te maskeren, die liggen niet in Moskou maar hier in de VS zelf.”

Hacking nog steeds niet bewezen

Last but not least, ondertussen heeft de Amerikaanse regering nog altijd geen schijntje van een bewijs geleverd dat Rusland de Amerikaanse verkiezingen zou hebben gehackt. Die bewering is nu een ‘vaststaande waarheid’ geworden in de mainstream media. Wie ze in twijfel trekt hoort niet thuis in deftig gezelschap, waar dergelijke dingen niet worden tegengesproken.

Het totaal gebrek aan bewijzen is natuurlijk geen bewijs van het tegendeel. De enige juiste aanpak is echter het eisen van een grondig onderzoek. “Anonieme beweringen van leden van de inlichtingendiensten met een eigen agenda zijn zowat de minst betrouwbare bron van informatie.”

De huidige situatie met Trump in het Witte Huis, een politieke elite die ten allen prijze een harde confrontatie met Rusland wil, een NAVO die ondertussen alles op alles zet om grotere budgetten af te dwingen in tijden van harde sociale besparingen en gewillige mainstream media die uiterst gewillig deze nieuwe Koude Oorlog aan de man brengen zonder de minste poging tot kritische randbemerking, dit alles is een gevaarlijke cocktail die het risico op een allesvernietigende kernoorlog dichter bij de deur brengt dan ooit tevoren, zelfs meer dan in de heetste momenten van de eerste Koude Oorlog.

Bronnen: 

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!