De Mufti – wie weet wat een mufti is? – is al decennia de figuur die de zionisten opvoeren als ze Palestijnen willen gelijkschakelen met nazi’s. In de Encyclopedia of the Holocaust, uitgegeven onder de supervisie van Yad Vashem, het holocaustmuseum in Jeruzalem, is het artikel over de mufti twee keer zo lang als dit over Goebbels of Göring en langer dan de artikels over Himmler en Heydrich te samen.
Amin al Hussein werd door de Britten in 1921 tot Groot Mufti van Palestina benoemd. Een titel die tot dan niet bestond in de islam. In 1941 was hij een uitgerangeerde politieke leider, voorbij gestoken op zijn linkerflank tijdens de grote Palestijnse revolte tegen de kolonisatie van 1936-1939. In 1941 trekt Amin al Husseini naar de Balkan en rekruteert er voor de Freiwilligen-Bosnien-Herzegovina Gebirgs Division van de SS. Als nuttige idioot kan hij kanonnenvoer ronselen voor de oorlog in Europa. Bij ons ronselen op dat moment ook rechtse dorpspastoors jongeren voor het Oost-Front. Als beloning mag hij op de foto met Hitler.
Toch even dit: er woonden toen niet alleen Palestijnen in het Midden- Oosten maar ook zionisten, bezig met hun staatsopbouw in hun kolonies, en die hadden heel wat globalere en ingrijpender contacten met de nazi’s.
De Arbeiderspartij en de nazi’s
De ‘socialistische’ zionisten, de huidige Arbeiderspartij, waren absoluut niet vies van contacten met hen. Wanneer in Duitsland de nazi’s aan de macht komen stelt er zich een probleem voor de Duitse joden. De nazi’s willen de jüden raus. Daarom steunen zij emigratie, umsiedlung naar Palestina. De zionisten sluiten daarover in 1933 met de nazi’s een samenwerkingsakkoord af dat een transfer van mensen en kapitaal inhoudt. Transfer is in het hebreeuws ha’avara en die akkoorden staan dan ook bekend als de Ha’avara-akkoorden. Zoals Hannah Arendt schrijft in haar boek Eichman in Jerusalem: ‘In de beginjaren van het nazisme interpreteerden de zionisten het aan de macht komen van Hitler vooral als een “beslissende nederlaag van het assimilationisme”. Ook de zionisten geloofden dat “dissimilatie”, gepaard met emigratie naar Palestina een “wederzijds aanvaardbare oplossing’ kon zijn. Zij dachten dan vooral aan jongeren, en hopelijk ook kapitalisten… In die eerste jaren van het nazisme kwam het tot een wederzijds akkoord waar beide partijen tevreden over waren, het Ha’avara- of Transferakkoord, dat het voor een emigrant mogelijk maakte zijn kapitaal naar Palestina over te hevelen. Het resultaat was dat in de jaren 30, toen de Amerikaanse joden probeerden een boycot te organiseren van Duitse goederen, Palestina als enige uitzondering, overspoeld werd met producten made in Germany.’
Het Jewish Agency, dat is de regering van joodse kolonisten in Brits Palestina, richtte zelfs een speciale commissie op die zich met de problemen van de Duitse joden moest bezig houden. Ben Goerion, later premier, beschreef de commissie zo: ‘Het is niet de taak van de commissie om te ijveren voor de rechten van de joden in Duitsland. De commissie moet zich enkel interesseren voor het probleem van de Duitse joden in zoverre ze naar Palestina kunnen emigreren.’
Net na Kristalnacht verklaarde dezelfde toekomstige premier van Israël: ‘Als men mij voor de keuze plaatst en zegt dat ik alle kinderen in Duitsland kan redden door ze naar Engeland te laten vertrekken, of dat ik maar de helft kan redden door ze naar Eretz Israël te laten komen, dan kies ik voor de tweede mogelijkheid.’ De toenmalige leider van de Zionistische Wereldorganisatie, Haim Weizman, later president van Israël formuleerde het nog cynischer dan Ben Goerion: ‘Zionisme is het eeuwig leven, en in vergelijking daarmee is het redden van enkele duizenden joden slechts een uitstel van executie die niets oplost.’
De rechtse zionisten kiezen voor Mussolini
Eind jaren 1920 gaan de leiders van de ‘Revisionisten’ (later de Likudpartij en Kadima), Vladimir Jabotinsky, Abba Achimeir en later Menahem Begin de fascistische toer op. Zij kijken bewonderend naar Mussolini. In hun krant heeft leider Achimeir een vaste rubriek Yomen shel Fascisti, Dagboek van een fascist. De liefde is wederzijds. In 1935 verklaart Benito Mussolini: ‘Als het zionisme wil slagen moet het een Joodse staat stichten, met een Joodse vlag en een Joodse taal. De man die dit echt begrijpt is uw fascistenleider Jabotinsky.’ En Jabotinsky is nog altijd hét idool van Benjamin Netanyahu.
