Opinie -

Dyab Abou Jahjah: “Over mijn link met Jeremy Corbyn en de moddercampagne tegen hem en mij”

De moddercampagne tegen Jeremy Corbyn bereikt stilaan ongekende laagten. Nu wordt ook Dyab Abou Jahjah er door de Britse media bij gesleurd. Ondermeer The Sun wijdde een artikel aan het contact dat Jeremy Corbyn en Dyab Abou Jahjah ooit hadden. Hieronder dient Dyab Abou Jahjah de Britse tabloids van antwoord.

woensdag 19 augustus 2015 18:05
Spread the love

Toen een vriend me
deze ochtend belde en vertelde dat de Britse tabloid The Sun een
volledig artikel aan me gewijd had, dacht ik dat het om een
misverstand ging. Ik nam aan dat ik verward werd met iemand anders.
The Sun? Moeten zij niet schrijven over één of ander model dat met
anorexia kampt? Of over een Tory die zijn broek niet kan ophouden in
de nabijheid van jonge meisjes?

Sinds het duidelijk wordt dat
Jeremy Corbyn een realistische kans maakt om de nieuwe leider van
Labour te worden, worden alle mogelijke bezwarende elementen uit zijn
verleden naar boven gehaald. Jeremy Corbyn is de ergste nachtmerrie
van de Britse en buitenlandse elites. Corbyn is een man die doorheen
zijn politieke carrière altijd heeft vastgehouden aan zijn
socialistische ideeën, die zich ingezet heeft voor legitiem verzet
en de dialoog tussen volkeren gestimuleerd heeft.

Het is in
dat verband dat ik Corbyn heb ontmoet en er kortstondig mee heb
samengewerkt in 2009. We organiseerden samen een debat in het Britse
parlement. Het was een debat waarin Corbyn, ikzelf en toenmalig
Hezbollah parlementslid en thans Libanees minister, Hussein Haj
Hassan, het woord namen. De dag voordien hebben Corbyn en ik ook
gesproken op een bijeenkomst van de Britse anti-war movement. Dat
bezoek werd in de eerste plaats mogelijk gemaakt door Corbyns
openheid en bereidheid tot dialoog.




Maar de pro-Israël
lobby was er toen, in 2009, snel bij en startte een smeercampagne
tegen mij. Dat resulteerde in een haastige en ongerechtvaardigde
beslissing om me voortaan de toegang tot Groot-Brittannië te
ontzeggen. Die smeercampagne uit 2009 heeft haast identiek dezelfde
inhoud als de huidige campagne die wordt opgezet door de pro-Israël
lobby en de conservatieven. Men beweert dat ik anti-semitisch en
onverdraagzaam zou zijn, en dat ik me verheug over de dood van Britse
soldaten.

De eerste bewering – dat ik een anti-semiet zou
zijn -, is terug te voeren op twee verschillende elementen. Ten
eerste is er het gegeven dat ik me inderdaad kant tegen het Zionisme
en de politiek van de staat Israël. Ik steun het idee van een
seculiere staat in Palestina. De staat Israël moet ontmanteld worden
zoals de Zuid-Afrikaanse apartheidsstaat ontmanteld werd.
Etnisch-religieuze, koloniale staten wens ik niet te steunen, of ze
nu joods, islamtisch of boedistisch zijn. Het is net daarom dat de
supporters van de etnisch-religieuze en koloniale staat Israël alle
redenen hebben om zich tegen mij te keren. Maar ze kunnen mij niet
beschuldigen van antisemitisme. Daarvoor hebben ze geen poot om op te
staan. Mij beschuldigen van antisemitisme kan enkel wanneer je
Zionisme en Judaïsme aan elkaar gelijkstelt – wat mijn opponenten
dus doen – en dat op zich is anti-semitisch.

Het tweede
gegeven dat men aangrijpt om mij als anti-semiet te bestempelen, is
de cartoon-campagne die de AEL (waarvan ik voorzitter was) opzette
als antwoord op de stigmatiserende Deense Mohamed-cartoons in 2006.
Onze campagne probeerde aan te tonen dat er een dubbele standaard
bestaat in Europa als het gaat om vrijheid van meningsuiting. Met de
campagne die we toen voerden hebben we ieder taboe in Europa
doorbroken. Alle cartoons die we lanceerden waren beledigend voor een
heleboel mensen en voor evenveel redenen. Maar bij iedere cartoon die
we brachten plaatsten we een duidelijke disclaimer waarin benadrukt
werd dat de AEL de boodschappen van de cartoons niet steunde en dat
dit een oefening was in de vrijheid van meningsuiting. Een oefening
die als doel had om de dubbele standaarden in Europa bloot te leggen.
We waren Charlie avant la lettre. En onze campagne werkte. We
ontvingen haatmails en doodsbedreigingen van zij die zich op de borst
kloppen verlicht te zijn en met alles te kunnen lachen. De AEL werd
op basis van de cartooncampagne veroordeeld door een Nederlandse
rechtbank. Het bewees enkel ons gelijk.

Nu, onze tactieken
kunnen in vraag getrokken worden, maar niemand kan beweren dat we
achter de inhoud stonden van de cartoons die we toen gebruikten. We
hebben steeds benadrukt dat we het beeldmateriaal verachterlijk en
aanvallend vonden en dat het enkel diende om hypocrisie bloot te
leggen. Ons verbinden met de inhoud van de cartoons toen, is naast
onjuist ook gewoon belachelijk.

Ook de beschuldiging van
onverdraagzaamheid aan mijn adres valt voornamelijk terug te voeren
op die toenmalige satirische campagne van de AEL. Het is een
beschuldiging zonder grond.

En dat ik me verheug over de dood
van Britse soldaten die Irak bezetten? Dat is een misinterpretatie
van een positie die ik tot op vandaag inneem. De bezetting en
vernietiging van Irak in 2003 was onwettig, crimineel en een misdaad
tegen de mensheid. Vandaag ondervinden we nog steeds de gevolgen van
deze verschrikkelijke misdaad. De misdadigers die verantwoordelijk
zijn voor de bezetting en vernietiging van Irak, waaronder Tony
Blair, genieten nog steeds onschendbaarheid. Iedere soldaat die
deelneemt aan de illegale bezetting is een legitiem doelwit van
verzet. Volgens het internationaal recht geniet een bevolking die
bezet wordt het recht om zich te verzetten. Maar dat wil helemaal
niet zeggen dat ik me verheug om de dood van mensen, zelfs als het
vijandige soldaten betreft. Maar vreugde voelen voor de overwinningen
van volkeren en voor het verzet tegen de bezetting, is een andere
kwestie.

Tot zover de andere
zijde van het verhaal. Iedereen kan zelf een oordeel vormen over wat
mijn standpunten zijn.

Maar als de Britten denken dat ik een
fanaticus, extremist of stokebrand ben, dan houden ze er best
rekening mee dat deze extremist door een prestigieus, centrum-rechts
medium werd uitgeroepen tot één van de meest invloedrijke Belgen
van buitenlandse origine. Enkel drie mensen stonden hoger in het
rijtje: de voormalige Eerste Minister Elio Di Rupo, de voorzitster
van Groen Meyrem Almaci en Vincent Kompany, captain bij Manchester
City. Als de Britten denken dat ze de tijd kunnen terugbrengen waarin
België hysterisch reageerde op de emancipatiebeweging die AEL was,
dan maken ze een vreselijke vergissing. We zijn 2015 nu, en
ondertussen heb ik iedere mogelijke rechtszaak tegen mijn persoon
gewonnen. Sommige vijanden van toen, zijn ondertussen vrienden
geworden.

En ja, ik steun
Jeremy Corbyn. Ik hoop dat hij de nieuwe leider van Labour zal worden
en zo een betere toekomst voor de Britten kan verzekeren. Net als
Corbyn ben ik een socialist, en we delen gelijkaardige waarden. Dat
betekent niet dat ik het eens ben met alles wat hij verkondigt, en
omgekeerd zal dat wellicht ook niet het geval zijn. Corbyn is nooit
mijn cheerleader geweest, en ik wens dat ook niet voor hem te zijn.
Serieuze mensen houden zich daar niet mee bezig en denken niet in
dergelijke termen.

Het onderbewustzijn van het Britse
conservatisme is een riool dat stinkt naar eeuwen van koloniale
diefstal, onderdrukking, moord en leugens. En ik ving deze ochtend
een vleugje van die stank op. Het maakt me enkel vastberadener om
Groot-Brittannië opnieuw te gaan bezoeken, om er met mensen te gaan
praten, om er samen te strijden voor een betere toekomst in Europa en
elders. See you soon in London.

Een Engelstalige versie van deze tekst verscheen aanvankelijk op de blog van Dyab Abou Jahjah. Klik hier voor de oorspronkelijke versie

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!