Werkgevers proberen de omvang van de staking zoals gebruikelijk
wat te minimaliseren, maar hun stem klinkt steeds zwakker. Dit was de
grootste staking in dertig jaar en volgens Marie-Hélène Ska, algemeen
secretaris van het ACV, was het de grootste actie in gemeenschappelijk
vakbondsfront ooit.

Daar zijn veel sprekende bewijzen van.
Terwijl de lengte van de files in de ochtendspits kan oplopen tot 250
kilometer, bleef de teller op de website van de VRT-nieuwsdienst nu
steken op 7. Er reed nochtans geen enkele trein en ook de bussen en
trams bleven in de depots.

Niet alleen de grote industriële
bedrijven, zoals de chemische sector in de haven van Antwerpen of
autobouwer Audi, lagen plat. Siemens in Huizingen bleef voor het eerst
in dertig jaar dicht. Op geen enkele Belgische luchthaven vertrok of
landde een vliegtuig. Veel openbare diensten bleven gesloten. Op het
gemeentehuis van Jette bijvoorbeeld werken normaal 350 mensen.
Vandaag waren er vijf werkwilligen. Hun getik klonk hol in het
gemeentehuis.

Ook het onderwijs werd getroffen. Volgens
steekproeven van de christelijke onderwijsvakbond legde 50 procent
van de leerkrachten in het basisonderwijs het werk neer. In heel wat
scholen waren er ook nog ludieke acties. “De maatregelen van deze
regering treffen de leerkrachten van in het begin van hun carrière
tot bij hun pensioen.”, zegt Marianne Coopman van de
onderwijsvakbond COV.

Alle kleuren

Maar deze dag was meer dan de
zoveelste stakingsdag. Niemand kan er nog naast kijken dat de
beweging Hart boven Hard een snaar geraakt heeft. Bekijk de luchtfoto
van de start van de fietstocht van Hart boven Hard in Gent.
Minstens 800 fietsers. Veel groen en rood, maar vooral alle
kleuren daartussen.

De warmste plaatsen van dit land waren die waar Hart boven Hard en vakbondsmilitanten elkaar
ontmoetten. In de Roma in Borgerhout, Vooruit in Gent en La Tentation
in Brussel. Er was muziek, er waren striemende en opzwepende
toespraken en er was vooral veel energie en zin om verder te gaan.

Verder met staken? Dat hangt van de regering af, klinkt het
nog altijd unisono bij de vakbonden. “We geven de regering twee
weken de tijd. Verandert de regering niets aan haar beleid, dan kiest
de regering voor maatregelen van onze kant. En dan zal men de
gevolgen voelen.”, zei een ontspannen Marc Leemans in Vooruit.

Zijn collega bij het ABVV, Rudy De Leeuw, is er alvast niet
gerust in. Hij vreest het ergste voor na nieuwjaar, zo zei hij in
het journaal van Eén.

Krachten

Bij CD&V beginnen ze zich alvast
steeds openlijker te ergeren aan de onverzettelijkheid van Open VLD
en N-VA. Minister van Werk Kris Peeters haalde donderdag in de Kamer
al uit naar sommigen die het vanuit de marge alleen maar moeilijker
maken. Nadat Bart De Wever daar dit weekend een schep bovenop deed
met zijn beschuldiging dat de vakbonden liegen en een nieuwe crisis
veroorzaken met hun acties, liet Peeters in De Standaard optekenen
dat hij genoeg had van de schoonvaders en -moeders vanop de zijlijn.

Maar op de stakingsdag was het weer raak. Niemand minder dan
Siegfried Bracke, kamervoorzitter en aldus eerste burger van het
land, ging met een busje provoceren aan stakersposten “op zoek naar
werkwilligen”. “Bracke valt hier helemaal uit zijn rol.
Ongezien dat een kamervoorzitter zich gedraagt als een
voetbalhooligan.”, zegt ACOD-voorzitter Chris Reniers.

Die
‘hooligans’ krijgen dus twee weken om de angel uit het protest te
halen. Maar wat er ook gebeurt de komende veertien dagen, de
radicaliteit van deze regering heeft nieuwe krachten losgemaakt die
niet zomaar zullen verdwijnen. Net door zo hard te roepen dat er
geen alternatief is, hebben Bart De Wever en zijn ministers ervoor
gezorgd dat nooit eerder zoveel mensen op zoek gingen naar
alternatieven. Naar iets helemaal anders. Tout autre chose, zoals de
tegenhanger van Hart boven Hard toepasselijk heet in het Frans.