Terwijl het
Israëlische leger de militaire aanval op Gaza verderzette vanop de
zee, vanuit de lucht en via kanongeschut, konden honderdduizenden
Palestijnse kinderen de slaap niet vatten onder de tinnen daken, zich
vastklampend aan hun ouders, huilend, in doodsangst. Het bombardement
van de voorbije nacht (maandagnacht, nvdr) deed de aarde beven en was
voelbaar in de hele Gazastrook.

In Gaza hebben we
geen schuilkelders om ons te verstoppen. In Gaza vallen die bommen
boven op onze desastreuze economische situatie. Door de Israëlische
blokkade steeg de werkloosheid tot 40 procent. Het is Ramadan, dus is het nog
moeilijker om basisvoedsel te vinden. En duizenden ambtenaren geraken
niet tot in de bank om hun salaris van de rekening te halen.

Ik weet dat er
interne strubbelingen zijn tussen Fatah en Hamas, maar het resultaat
is leed terwijl de bommen op onze hoofden blijven vallen.

In Gaza werpt het
gevoel van onveiligheid een schaduw over de hele bevolking en de
militaire operatie gaat gewoon verder. Met dreigementen van een
uitbreiding de komende dagen en geen nieuws over een
staakt-het-vuren.

Nog voor de aanval
waarschuwden de lokale autoriteiten de bevolking om niet meer te
zwemmen in de Middellandse Zee (de enige recreatie voor 1,7 miljoen
mensen). De zee rond Gaza is vervuild door riool- en afvalwater dat
door gebrek aan brandstoffen onbewerkt in de zee wordt gepompt.

In Gaza is 90
procent van alle water ondrinkbaar.

Via de Middle East
Children’s Alliance (MECA), de organisatie waarvoor ik werk,
proberen we waterzuiveringinstallaties te bezorgen aan scholen en
crèches en zo proper water te geven aan 50.000 kinderen. Zelfs
tijdens de zomervakantie kon de lokale gemeenschap beroep doen op het
water, alleen maken de bombardementen de tocht naar de scholen
gevaarlijk.

In Gaza moeten
ouders dus kiezen tussen dorst en gevaar voor eigen leven.

We zetten ook onze
educatieve en recreatieve activiteiten verder, in het heldere besef dat er
weinig recreatief aanbod is voor de kinderen. Het zal de komende
dagen nog belangrijker zijn om de aandacht van de kinderen af te
leiden van de nachtelijke bombardementen.

‘Laat de kinderen
spelen en genezen’ is een doorgaand programma en ik vrees dat we
nog meer psycho-sociale activiteiten nodig zullen hebben, zoals we
die organiseerden in 2009 en 2012 (de vorige opflakkeringen van het
geweld, nvdr).

Terwijl we de
kinderen helpen, zorgen we ook voor de moeders door hen met
psycho-sociale training in te lichten over trauma’s en hoe je met
kinderen en familie kan omgaan in deze tijden van crisis.
Verschillende gezondheidscentra melden dat ze meer hulpgoederen nodig
hebben, waaraan nog voor de bombardementen al een groot tekort was
door het afsluiten van de grenzen en de belegering door Israël.

Net voor de start
van de aanvallen konden we medische noodvoorzieningen sturen naar
het Rode Kruis, maar we hebben nog veel meer nodig.

Ons team staat samen
met de vele humanitaire en gezondheidsorganisaties voor een zeer
moeilijke situatie. We zijn fysiek onveilig en we kunnen niet slapen.
Maar we werken hard om de mensen te helpen in deze moeilijke tijden.

De straten van Gaza
zijn leeg, er zijn weinig auto’s en Israël zet de collectieve
strafexpeditie verder door huizen te vernietigen met bombardementen.

Deze luchtaanvallen
treffen de meerderheid van de bevolking die leeft in deze
dichtbevolkte gebieden. Terwijl de raketten doel treffen, betalen
burgers een zware prijs. Er zijn veel slachtoffers en hun aantal
neemt elk uur toe.

In Gaza is er geen
oorlog en zelfs geen militaire operatie. Dit is een collectieve straf
en een brutale aanval tegen het hele Palestijnse volk en veel burgers
betalen de prijs.

Mona El-Farra is lid van de Union of Health Work Committees en directeur van Gaza Projects van de Middle East Children’s Alliance.

Bent u zelf interessante getuigenissen uit Gaza of de West Bank tegengekomen? Post hieronder de link.