Verplegers verzorgen Palestijnse kinderen in een hospitaal in Khan Younis na een Israëlische luchtaanval waarbij op 8 juli zes kinderen omkwamen (foto Ramadan El-Agha / APA images / Electronic Intifada)
Analyse -

Bezetting en kolonisatie Palestina, daar gaat het over

De situatie in Israël/Palestina dreigt weer compleet te escaleren sinds de recente ontvoering en moord op drie Israëlische kinderen. Kritische stemmen in Israël blijven wijzen op de kern van het conflict: 47 jaar bezetting en kolonisatie. Stopzetting van beide is de enige weg naar vrede.

woensdag 9 juli 2014 15:12
Spread the love

De schuld is niet gelijk verdeeld

Jonathan Cook is Brits freelance journalist die vanuit de Israëlische stad Nazareth blogs over het conflict schrijft. De Israëli’s moeten volgens hem de oorzaken van het verzet tegen de bezetting en de veiligheidsrisico’s die dat met zich meebrengt bij zichzelf zoeken (Israelis have the upper hand when it comes to vengeance).

“Israeli’s
bekritiseren Palestijnse ouders omdat ze hun kinderen in gevaar
brengen door hen toe te laten stenen te werpen naar Israëlische
soldaten. Vreemd genoeg stellen zij zich nooit de vraag
waarom tien procent van hen gaan wonen in illegale kolonies op land dat
werd gestolen van de Palestijnen. Kolonisten kiezen er voor om
zichzelf met hun kinderen naar de frontlinies te brengen, ook al
hebben ze veel meer keuzemogelijkheden dan de Palestijnen om te gaan
en te staan waar ze willen.”

Palestijnen en Israëli’s dragen elk hun deel van de schuld voor dit conflict, volgens Cook, maar niet in dezelfde mate. “Israëlische
en Palestijnse schuld is niet gelijk. De werkelijkheid is dat
Israeli’s een soevereine staat hebben die hen vertegenwoordigt en
beschermt met een sterk leger, wat de Palestijnen niet hebben.”

“Tegenover het aanhoudende geweld van de Israëlische bezetting en de
vrijbrief die Israëlische soldaten hebben om te vernederen en te
onderdrukken hebben gewone Palestijnen twee opties: zich onderwerpen
of zich verzetten.”

“Gewone Israëli’s hoeven niet op eigen houtje
wraak te zoeken. Dat doen de Israëlische staat, zijn leger, zijn
rechtbanken elke dag opnieuw.”

Israëlische desinformatie dient escalatie

Max Blumenthal is Joods-Amerikaans journalist en auteur van het boek Goliath: Life and Loathing in Greater Israel (Max Blumenthal bespreekt ‘Goliath’, boek over apartheid in Israël). Hij onderzocht wat er gebeurde sinds de dag dat de drie Israëlische jongens werden ontvoerd (Netanyahu government knew teens were dead as it whipped up racist frenzy).

“Enkele
weken na de ontvoering is het duidelijk dat de Israëlische regering,
de inlichtingendienst Shin Bet en het leger cruciale informatie
hebben achtergehouden om zichzelf de ruimte te geven voor
een campagne die nauwelijks verband hield met de
redding van de ontvoerde tieners.”

“Ze
wisten bijna onmiddellijk dat de drie tieners vermoord waren en
hadden één dag later de twee daders geïdentificeerd.
Daarover werd een bevel tot stilzwijgendheid opgelegd aan de
Israëlische media. De namen van Marwan
Qawasmeh en Amer Abu Eishe werden op 17 juni gepubliceerd door de
Arabische nieuwssite Rai al Youm.”

Deze Palestijnse site werkt vanuit
Londen en kon het bevel van Shin Bet negeren. De Israëlische
en internationale media namen de informatie echter niet over. De regering in Tel Aviv kon zo de verontwaardiging over de ontvoering lang uitbuiten.

“Door
deze cruciale informatie achter te houden, konden ze een
desinformatiecampagne organiseren, gericht op een zwaar
geïndoctrineerde en gemilitariseerde bevolking, met de bedoeling tribale woede op te wekken en een golf van verontwaardiging te
verwekken. Dat heeft geleid tot de schokkende wraak op een Palestijnse tiener.”

“Voor
zover de Israëlische bevolking wist, konden de kidnappers zich eender
waar bevinden op de Westelijke Jordaanoever, in eender welk
schoolgebouw, koffiehuis op kippenren, waar eender wie ook, die maar
enigszins iets met Hamas te maken had, kon worden gevonden. Beide verdachten
zijn voormalige leden van de militaire vleugel van Hamas. Zij stonden
ervoor bekend te behoren tot een groep die regelmatig acties
ondernam zonder toestemming van en tegen de wensen in van de leiding
van Hamas.” 

“Het voornaamste
effect van de beschuldiging aan het adres van Hamas en van de
militaire campagne is dat de verzoening tussen Hamas
en Fatah bevroren werd. Amos Harel, verslaggever van militaire zaken voor de krant Haaretz, schreef: “Waarom zou de leiding van Hamas een
operatie hebben toegelaten die zo duidelijk dreigde de recente
politieke verwezenlijkingen van de beweging teniet te doen en (Fatah)
terug zonder rivaal zou laten op de Westelijke Jordaanoever?”

Dissidente stemmen

De Israëlische krant Haaretz is één van de weinige kranten in Israël die dissidente stemmen een forum geeft. Op woensdag 9 juli schreef de redactie een editoriaal ‘Jewish Hate of Arabs Proves: Israel Must Undergo Cultural Revolution’:

“De
moordenaars van Abu Keidr (de Palestijnse jongen die werd vermoord door Joodse kolonisten, nvdr) zijn geen Joodse extremisten. Zij zijn de
afstammelingen van de stichters van een cultuur van haat en wraak, gevoed door het ideaal van de ‘Joodse staat’. Voor hen is
elke Arabier een bittere vijand, alleen maar omdat ze Arabier zijn. De term ‘Joodse
extremist’ is meer gepast voor de zeer kleine minderheid die nog
steeds gruwelt van deze daden van geweld en moord.”

Gideon Levy, radicale, extremistische stem? 

Eén van die dissidente stemmen in Israël is journalist Gideon Levy, die voor Haaretz werkt. In het interview A rare voice of courage: journalist Gideon Levy interviewed met
David Cronin verklaart hij zijn visie op het conflict:

“Het algemeen aanvaard concept van zionisme is dat Joden meer
rechten hebben dan Palestijnen of eender wie, dat de Joden het
voorbestemde volk zijn, dat er geen gelijkheid kan zijn tussen Joden en Palestijnen en daar hoort de
bezetting bij. Dit zijn basiselementen van het hedendaags
zionisme. In die zin kan ik mezelf definiëren als anti-zionist.”

“Daartegenover
staat het geloof dat het Joodse volk het recht heeft om in Palestina
te leven met de Palestijnen, dat we al het mogelijke moeten
doen om het Palestijnse volk te compenseren voor de verschrikkelijke
tragedie die ze sinds 1948 ondergaan. Dat kan je ook het zionisme noemen. Daar ben ik wel een deel van.”

Dader en slachtoffer, oorzaak en gevolg

“Er zijn in de
geschiedenis ergere en brutalere bezetters geweest dan de Israëli’s.
Ik heb echter nooit gehoord van een bezetter die zichzelf als het
slachtoffer beschouwt, het énige slachtoffer. Hier gelooft men zelfs dat
Arabieren schuldig zijn ‘omdat zij ons dwingen hun kinderen te doden’.”

In de documentaire ‘Going against the grain van Al JAzeera verklaart hij zijn motivatie om als enige journalist uit Israël reeds twintig jaren te schrijven over de realiteit van de bezetting.

Gideon Levy wikt zijn woorden. Voor radicale toestanden past volgens hem echter alleen radicale kritiek. “Ik denk dat
elk van die zelfmoordterroristen, die vrouwen en kinderen hebben
vermoord, eigenlijk liever in een helikopter met airconditioning had
gezeten, om op een knop te drukken en een raket af te vuren, om zo vijftien kinderen en een moeder te doden en toch nog
altijd onschuldig genoemd te worden en géén terrorist.”

“Terrorisme is het
wapen van de zwakke. Het is een verschrikkelijk wapen en ik ben er
compleet tegen. Ik begrijp echter waar het vandaan komt, het ontstaat
uit wanhoop.”

Israël
niet langer middelpunt van de aandacht

In zijn opinie van 4 juli 2014 in HaaretzIsrael does not want peace‘ wijt Levy de schuld voor de huidige toestand volledig aan Israël zelf.

“Als je jarenlang zonder ophouden je neus ophaalt voor de
wereld, dan krijg je uiteindelijk een neus terug. De
drie moeders (van de drie ontvoerde Israëlische tieners, nvdr) werden naar de VN-Mensenrechtenraad in Genève gebracht. De
wereld en de VN-Raad keken er amper naar.”

“Dat
is de ironie. Twee jaar geleden weigerde Israël nog elke medewerking
aan deze Raad, samen met de VS en twee eilandstaatjes. Israël heeft
zich ook altijd verzet tegen de oprichting van deze Raad. Dat krijg
je met ‘een wereld die helemaal tegen ons is’. Die wereld is meer
geïnteresseerd door een bezetting van een halve eeuw. Die is meer
bezorgd over het lot van drie miljoen Palestijnen dan over dat van
drie Israëli’s.”

“Je
kan onmogelijk sympathie verwachten van de wereld als Israël
voortdurend de beslissingen van de wereld naast zich neerlegt. Het is
onmogelijk om solidariteit te vragen met het lot van Israëlische
slachtoffers als datzelfde Israël er blijft mee doorgaan om
routineus te doden, te verwonden en onschuldigen gevangen te nemen. De
wereld is ziek van Israël en zijn waanzinnig gedrag. Jammer genoeg
heeft dat ertoe geleid dat de wereld alle interesse heeft verloren
in wat hier aan het gebeuren is.”

Eén tegen allen

Levy weerlegt ook het idee dat de opeenvolgende regeringen van Israël vrede willen, in zijn opinie The world is sick of Israel and its insanities van 26 juni 2014.

“De
verwerping van elke vrede in de vorm van een compromis is ingebed in het meest primaire geloof van
Israël. Het meest overweldigende bewijs dat Israël elke
vrede verwerpt, is het kolonisatieproject. De bouwers van
de koloniale nederzettingen willen de bezetting definitief
verankeren, zij die dit doen, willen geen vrede.”

“Dat is het
conflict in een notendop. De bouw van koloniale nederzettingen in de
bezette gebieden en een verlangen naar vrede kunnen niet naast elkaar
bestaan.”

“De
Palestijnen hebben meer dan één fout begaan, maar hun fouten zijn
slechts marginaal. Zij hebben rechtvaardigheid aan hun zijde. De
Israëli’s willen bezetting, geen vrede.”

Palestijns verzet breidt zich uit

Het
verzet tegen de recente escalatie van het Israëlisch geweld blijft
niet beperkt tot de bezette gebieden. Ook de Israëlische Palestijnen
beginnen zich te roeren
.
Sinds maandag 7 juli worden er meer en meer
demonstraties gehouden.

De
Israëlische politieheeft al 277 Palestijnse Israëli’s aangehouden, onder wie 110
minderjarigen. Zij worden met snelrechtprocedures voor de
rechtbank gebracht. Er waren al betogingen in Nazareth,
Kafr Kanna, Arraba, Deir Hanna, Al-Muthalath, Shefa Amr, Taybeh, Baqa
Al-Gharbiya, Tira, Jaffa, Exsal, Freidis, Jisr Az-Zarqa, Hura, Tel
As-Sabi, Lakiya en Arara.

Sinds
de Israëlische aanvallen vanaf 7 juli op Gaza, werden minstens acht kinderen gedood. Zes daarvan kwamen in één raketaanval om: Hussein
Yousef Hussein Karawe, 13, Basem Salem Hussein Karawe, 10, Mohammad
Ali Faraj Karawe, 12, Abdullah Hamed Karawe, 6, Kasem Jaber Adwan
Karawe, 12 en Seraj Abed al-Aal, 8.

Al Jazeera-documentaire ‘Going against the grain’ over Gideon Levy:

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!