Laat me nog een laatste keer tegendraads masseren, en ons, tijdgenoten in een spiegel helpen kijken. Het zit in het beestje, het komt van diep.

-Duizenden tonnen vers vlees in honderden supermarkten en op tafel, elke dag.

-Zeggen: “Het klimaat, dat loopt niet zo’n vaart.”

-Kamertemperaturen, in woningen en publieke gebouwen, en zonder verantwoording erbij, op meer dan 20 graden.

-Metersdikke wagens die vaak nog vele liters aardolie gebruiken…

-Vliegtuigreizen in de vakanties, nog net niet verder dan het einde van de planeet.

& Zeggen: “Ik werk goed, ik werk hard, ik verdien dat”

Als tijdgenoten zijn we ongelofelijk bedreven in de zelf-verwenning,

in verantwoorden waarom we egoïstisch en inhalig zouden mogen zijn, dacht ik wel.

Alsof niet anderen de precariteit, het verdriet en groot verlies, de schaarste en ontbering tijdens de laatste grote oorlog hebben gekend,

maar wij, hoogst persoonlijk. Wij staan achter met genieten, mijnheer, nu aan ons de eer!

Alsof niet onze vaders en grootvaders in die hel hebben gevochten,

hun bloed gelaten en gekreund, maar…

Aanbidders van het goed gevoel, van koopkracht en comfort, veel van deze tijdgenoten,

toch in feite, mogen we het zo stellen?

___________________________________________________________

Maar, geef toe, voor ik het doe:

smaken, voelen, horen, kijken, zien,

met behulp van aangekochte

hulpstukken:

verduveld prettig doet het aan!

Werken, kopen, uitpakken, genieten

het is een duivels plezierig

systematisch spel.

Wie wil nog anders,

wie wil weer wachten?

Er uit, gaan we wellicht alleen maar weer

raken

na een andere

majeure knal.

>_______________________<____________<

Foto Greta Thunberg: Eino Sierpe, Flickr

Foto Then and Now: Facebook groep Battle of the Bulge