Gisteren, donderdag, bleven we de hele dag in ons hotel in de buitenwijken van Dakar. Het was de laatste dag van onze volksuniversiteit. Enkel Hani was naar het WSF getrokken om er de solidariteit met de demonstraties in Egypte te organiseren.

Tijdens de evaluatie, in de late namiddag, stormt Azza, het andere Egyptische lid van ons secretariaat, de zaal binnen. “Mubarak is leaving the country!” Hani had haar gebeld van het WSF. De medeling was er op gejuich onthaald. Mensen vielen er elkaar in de armen. Vreugdetranen. Azza stond zelf ook op haar benen te trillen. Morgen zou de eerste Mubarak-vrije dag worden in haar leven.

De deelnemers aan onze volksuniversiteit barsten uit in jubelkreten. Even ontstaat er discussie in welk land nu de volgende president zal moeten vallen: Marokko? Senegal? Burkina Faso? Maar uiteindelijk is het hen gelijk. Iedereen is het erover eens dat ze op een dag ook in hun land de macht van het volk zullen zien triomferen.

’s Avonds komt de ontnuchtering als we de toespraak van Mubarak horen. De oude man heeft het nog niet begrepen. Arme Azza.

Ook Aziz, een Marokkaanse activist, waait nog binnen. Hij komt van het forum en had er in de namiddag een lang gesprek met Samir Amin. Die is niet bepaald hoopvol over de gebeurtenissen in zijn land. Als er binnen de zes maanden verkiezingen worden uitgeschreven, zijn het zonde twijfel de Moslimbroeders die zullen winnen. En dat is een scenario waar de Verenigde Staten best kunnen mee leven.

Later op de avond komt ook Hani terug. De verwarring in de loop van de dag heeft het hem niet gemakkelijker gemaakt om een solidariteitsactie te plannen. De urgentie was plots verdwenen na de geruchten over de vlucht van Mubarak. Het was pas in de avond dat er uiteindelijk een oproep gelanceerd werd. Hij belde ook nog met zijn vrienden op het Tahrir plein. De sfeer is er uiteraard bijzonder grimmig.