Wijkgezondheidscentra zitten nu ook in Vlaanderen in de lift.  Volgens cijfers van Lies Vermeulen van de Vereniging van wijkgezondheidscentra, vonden in 2011,250 000 belgen hun weg naar het WGC.  Dat is een verdubbeling in 7 jaar tijd.  Toch kunnen WGC anders dan in Wallonië in Vlaanderen niet rekenen op een startsubsidie vanwege de Vlaamse overheid.  In 2010 telde men in Vlaanderen 29 WGC.  Dat is een verdubbeling tegenover 2002.  Sommige Vlaamse gemeenten ondersteunen wel degelijk WGC die zich vestigen in hun stad.

WGC functioneren dankzij het forfait die het RIZIV uitkeert per ingeschreven patiënt.  In ruil voor zijn inschrijving maakt de patiënt gratis gebruik van de diensten die zijn WGC in het werkingsgebied aanbiedt.  Dat kan gaan van raadplegingen bij een kinesist, diëtist, psycholoog, naast het gebruikelijke huisartsenconsult.  WGC maken een ernstig verschil voor wie het iedere maand weer rekenen is en mensen schijnen dit verschil te appreciëren.  De dienstverleners worden niet per prestatie betaald maar ontvangen een maandloon.

Huisartsen ervaren een WGC nogal eens als oneerlijke concurrentie, aldus Marc Moens, voorzitter van de Belgische vereniging voor Artsensyndicaten.  Het schijnt voor een beginnend huisarts moeilijk te zijn om zich te vestigen in een werkingsgebied van een WGC.  Ook komt de huisarts niet in aanmerking voor betoelaging, al helpt hij evengoed mensen in moeilijke situaties.  Argumenten die mogelijk steek houden.  Toch blijft het nut, en in tijden van crisis de noodzaak, van een WGC in een bepaalde regio nog moeilijker om tegen te argumenteren

Oorspronkelijk artikel, Maxie Eckert, 2.8.2012, verstrekt door de Vereniging voor WGC.