De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Wie van je kinderen stuur je naar school?

Wie van je kinderen stuur je naar school?

dinsdag 9 augustus 2011 09:24
Spread the love

Om de meest kwetsbare kinderen te identificeren (alvorens ze ondersteuning ontvangen van het Rode Kruis), gaan Rode Kruisvrijwilligers op pad. Ik ging zondag mee… Sta me toe om enkele impressies van deze huisbezoeken te schetsen.

Op weg naar zo’n ‘huis’ spreken vrouwen ons op straat aan. “Jullie zijn van het Rode Kruis, jullie gaan zeker naar die hiv-positieve vrouw. Die woont daar…”

Een moeder met 5 kinderen. Ze is zelf al 13 jaar hiv-positief. Haar man is overleden. Toegang tot medicatie heeft ze niet. Ze kapt met een hamertje grote stenen tot kleinere stenen, zodat die als bouwmateriaal kunnen gebruikt worden. Per emmer van 20 liter krijgt ze 500 shilling. Ik slik, 500 shilling. Een kilo suiker kost 4500 shilling. Per dag – als ze zich goed voelt- kan ze twee emmers vullen. Geld om alle kinderen naar school te sturen, is er niet. Ze heeft gekozen om 1 dochter naar school te sturen. Ik beeld me in hoe het moet zijn om te moeten kiezen wie van je kinderen je naar school stuurt en wie niet. Een zoon kan moeilijk ademen. Hij maakt vreemde geluiden. Vroeger gingen de kinderen wel naar school. Niemand wou met hen spelen omdat hun vader dood is en hun moeder ziek. De andere kinderen gaan ervan uit dat de kinderen ook ziek zijn. Sinds de dood van haar man, wil de schoonfamilie haar weg uit het huis (van haar man). Als de 9-jarige dochter gevraagd wordt, welke ondersteuning ze graag zou ontvangen, zegt ze: “Ik zou graag een fiets hebben, zodat ik naar school kan…” Ik slik en denk aan al het speelgoed dat kinderen in België zouden vragen…

Een grootmoeder. Slechtziend. Vijf wezen onder haar hoede, een klein hutje op een klein lapje grond. Een van de vragen tijdens het huisbezoek polst naar het maandelijkse inkomen. Ze geeft niet echt een duidelijk antwoord. De vrijwilligster herformuleert haar vraag: “Hoe koop je zout?” Haar antwoord: “We hebben geen zout.” “En suiker?” “We hebben geen suiker.” Geen inkomen, niets, nul. Geen geld om de kinderen naar school te sturen. De kinderen slapen op een rieten matje op de grond. Een van de kinderen, een 6-jarige jongen, laat zijn geslachtsdeel zien. Een teelbal is zo groot als een volwassen vuist. Dat moet pijn doen…

Een ander gezin, 4 kinderen. Het gezinshoofd is 14 jaar en zorgt voor haar 11-jarig en 9-jarig broertjes en voor… haar eigen baby…

Een vader, ziek in bed. Bedlegerig, verzorgd door zijn zieke vrouw. De stank uit de slaapkamer is ondragelijk. Iedereen ziet er tegen op om dat gezin te bezoeken. Godzijdank een ervaren vrijwilliger met een zware verkoudheid (dus met een verstopte neus) die met het gezinshoofd wil gaan praten…

Ongelofelijk hoe sterk mensen zijn om te overleven.
Ongelofelijk hoe broodnodig holistische programma’s zijn.

Voor meer informatie over hoe het Rode Kruis deze kinderen helpt, vind je op http://musicforlife.rodekruis.be

take down
the paywall
steun ons nu!