Ik probeer mezelf te zien als een wereldburger, en zou willen dat er zeer vlotte en veilige manieren waren om bijvoorbeeld de 1 miljard meest wijze en gewetensvolle rijke mensen elk 1 euro per maand in 2020 te laten inzamelen per domiciliëring en die te bezorgen aan een aantal van de medemensen van de 1 miljard minst fortuinlijken,die “acute” of langdurige problemen hebben, maar met een soort van lening na 10 of 20 jaar zouden kunnen terugbetalen. In 2021 zou dat 2 euro per maand worden, in 2022 3 euro, etcetera. En die 1 miljard donoren zouden allen kunnen stemmen voor een bepaald budget voor bosbrand A en ook voor B, voor huizen op een eiland vol vluchtelingen, een proces tegen vervuilers, …

Mijn manier van denken is grootschalig, gericht op de lange termijn, wil lijden door toeval inperken en kansen bezorgen aan underdogs die die nu te weinig krijgen, en de mensheid beschermen tegen de eigen kortzichtigheid.

In deze coronatijden lijkt het vrij banaal dat politieke partijen eigenlijk bestaan, want overheidsbeleid zou zo rationeel mogelijk moeten zijn, en niet mogen gaan over regionale, electorale en individuele belangen. Ze zouden ongeveer hetzelfde kunnen doen als ze think tanks werden, en ministers zouden willen en moeten doorgaan voor “rechtvaardige rechters”, die nauwelijks op TV zouden komen, en elke burger met grieven zouden moeten aanhoren via een advocaat.

Dit alles ter inleiding. Het gaat in België, en in alle democratieën te veel om macht nastrevende groepen en ambitieuze individuen en te weinig om de beste oplossingen vinden, die bijna altijd minstens 75 % van de bevolking zouden moeten kunnen overtuigen. Het lukt kleine groeperingen en onmachtige individuen bijna nooit om de grote partijen hun eigen programma’s virtueel te laten wissen om onbevangen te oordelen over bepaalde kwesties. Eigenlijk zou er over elk probleem een soort van openbare aanbesteding moeten plaatsvinden, waarbij elke burger of x aantal van hen samen een oplossing zouden moeten kunnen laten onderzoeken. Deze zijn als een puzzel, waarbij soms maar één uit honderden of duizenden inzendingen alle stukken zodanig heeft gevonden en gelegd, dat die goedkeuring van 75 % of meer “binnen” is.

Ik denk dus groot(s). Zijn er ruim 600 officiële parlementsleden, dan zou er een “digitaal schaduwparlement” kunnen worden opgericht bestaande uit ruim 600 organisaties of “gewone enkelvoudige burgers”  (die soms wel vaste medestanders zouden willen en na een tijdje ook “moeten” aanvaarden, maar die nog niet gevonden hebben). Deze mogen uiteraard een politiek karakter hebben, maar de meeste willen waarschijnlijk “gewoon” een betere wereld en een beter functionerend(e) overheid, maatschappij, land. Voor mijn part zou elk van die ruim 600 deelnemers 100 euro per jaar kunnen bijdragen, maar als dat te hoog is, is starten met 12 euro ook “niet erg”. Want met zoveel organisaties is het hopelijk mogelijk sponsoring te vinden.

Het gemeenschappelijk doel zou niet zijn macht verwerven, maar samen de beste oplossingen aanreiken, vinden, onderzoeken, selecteren en wereldkundig maken, eventueel zelf een nationale ideeënbus starten en jaarlijks “bedenkingsprijzen” uitreiken.

Nu, ik ben een be- en doordenker, geen organisator. En na enkele jaren mailen weet ik dat bestaande organisaties nauwelijks lijken te geloven in radicale innovatie en “briljante creativiteit”. Of die gewoon niet nodig achten, want zij hebben hun subsidies en doen wat ze moeten doen, zelfs als het resultaat getuigt van een “zesjescultuur”. Met hun oubollige aanpak zal er heel veel nooit goed opgelost geraken. Mijn vraag aan jullie is: zijn jullie bereid als eerste organisatie andere aan te schrijven, om mijn voorstel “in elke richting” te verspreiden?

Vriendelijke groeten