Mijn hoofd staat niet stil. Hoewel ik met pensioen ben, blijf ik observeren en denken. Een mail van een verre vriend geeft inspiratie. Burgers mailen onder elkaar de lijsten door van de politici van de nationale en Vlaamse parlementsleden met de bedragen van de Uittredingsvergoedingen. Met daarbij de boodschap: “Deel dit, zodat iedereen het weet!!”
“Kijk hoe hoog deze vergoedingen zijn en dit terwijl veel van die parlementsleden nooit hun mond hebben opengedaan!”

Nu is het effectief zo dat die vergoedingen verbazend hoog liggen. Ze lopen al snel in de tienduizenden euro en meer. Daar zouden politici iets moeten aan doen in tijden dat gewone burgers zoals uit recente cijfers blijkt, voor meer dan 25 procent maar met moeite het einde van de maand halen!

Onrecht maakt boos. Boosheid leidt op zijn beurt tot proteststemmen en die ondergraven het democratische systeem dat ons sinds de jaren vijftig een nooit geziene verbreding van de middenklasse heeft gebracht. Met grote algemene welvaart, goede inkomens, zeer behoorlijk comfort, zeer veel vrijheid en een vrij solide vrede.

Nu, kijk. Ik zie een gemeenschappelijke reden voor twee op het eerste gezicht zeer uiteenlopende en verontrustende, ondermijnende fenomenen: de grote wachtlijsten in de (jeugd) psychiatrie en de onverantwoord hoge aantallen kiezers die op extreme partijen, en dan vooral extreem rechts, stemmen.

In het eerste geval worden volgens mijn analyse veel jonge mensen ziek en dwars door de houding van hun ouders: die werken zeer hard, va en moe verdienen goed, maar vergeten soms een beetje te bieden wat kinderen altijd en overal diep deugd doet en broodnodig hebben: vriendelijk nabij zijn, tastbare aanwezigheid.

Kinderen met een goede binding met hun ouders zullen m.i. niet gemakkelijk tot zelfdestructief gedrag als bingedrinken, zelfmutilatie of zelfdoding overgaan.

Sociologen merken het al lang op: het Sociale Weefsel ‘ontrafelt’. Dat weefsel draagt mensen, dus dat is een gevaarlijke evolutie. Zeker waar het het meest natuurlijke en fundamentele weefsel betreft: dit dat de familie verbindt, de vader, de moeder en de kinderen.

Iets gelijkaardig zie ik optreden in de sfeer van de politiek. Ik heb in de Parlementaire Commissies in Brussel geregeld zelf ter plekke gezien hoe politici goed werk leveren. (In de Plenaire Vergadering tonen sommigen zich als luidruchtige, cynische narcistjes, dat is wel erg). Ook in mijn thuisstad Leuven werken de burgemeester en de schepenen goed, gemotiveerd, creatief en geïnspireerd samen. Ook al erkennen zij zelf dat er nog pijnpunten overblijven.

Een groot probleem lijkt mij echter dat de nationale politici ervan lijken uit te gaan, niet zeer verschillend van de moderne ouders, dat zich inzetten en hard werken, wel zal volstaan. Dat je werk flink doen, genoeg is om gezien en gewaardeerd te worden. In elk geval tot aan de volgende verkiezingscampagne.

Het Vlaams Belang heeft geen echte bestuurlijke verantwoordelijkheden, nergens. Waar zij echter al van voor de eeuwwende sterk in zijn, is de mensen, de kiezers dat natuurlijke gevoel te geven dat de mensen door hen als politici gezien en gehoord worden. Het Vlaams Blok legde destijds zijn oor al meer dan de klassieke centrumpartijen te luisteren in het Café. Momenteel besteden die lichtjes fascistische rakkers het meeste geld van alle partijen aan juist dit: mensen nabijheid bieden op het internet.

Ze luisteren wellicht meer en beter; en – gewetenloos natuurlijk en bovenal uit op meer macht, die zij ooit hopen te misbruiken – spelen zij in op de noden en zorgen die leven bij mensen met minder middelen en met beperkte middelen op het gebied van kennis, om de valse noten van de sluwe vossen te doorzien.

Mijn besluit:
Parlementsleden en ministers van de werkende coalities kunnen misschien beter nog meer energie stoppen in contact met de mensen. Dat is allicht moeilijk, met zoveel uitdagingen ennl werk op de plank. Als zij daar echter niet toe komen, zijn ze in feite bezig met het organiseren van onrechtvaardige afrekeningen. Want wie in de schaduw hard werkt, wordt zelden goed (genoeg) gezien. Wie zo monomaan tewerk gaat en de sociale dimensie verwaarloost, of onvoldoende of te weinig doorleefde PR voert, lokt iets uit dat onze voorouders al in een gezegde goten: “Ondank is ‘s werelds loon”.

————— <<<<    >>>>  ————-

Het overmatig grote Arbeidsethos in combinatie met een onnatuurlijk gebrek aan medemenselijkheid dreigt onze gemeenschap windeieren te leggen op termijn.

Dat gedrag kost ons al veel op dit moment, in termen van menselijke gezondheid, verloren veerkracht, vrede en trots, maar ook de rekening in euro loopt ongetwijfeld op.