De herfstavond valt. De combinatie van een regenbuitje en de zon heeft niet de regenboog gebracht die ik had verwacht. In het park heb ik persoonlijk de paden wat vrijer gemaakt van gevallen bladeren met mijn nieuwe bladhark. Ik ben aan aanvullen mijn diepste bronnen in de ruime, verlaten kapel van de eeuwenoude abdij die in het park staat, wanneer een goede kennis, een bekwame, bereisde, dappere klimaatactivist, mij een boodschap van wanhoop stuurt. De man merkt op, “Ik ben misschien wel goed in wat ik doe, zoals je schrijft, maar naar naar het er uit ziet toch niet goed genoeg. Niet genoeg om mijn kinderen een veilige toekomst te bezorgen. ” – Mijn in de stilte gevonden antwoorden kunnen misschien voor meer mensen iets betekenen of losslaan , ik herhaal ze hier graag even.
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Het ziet er inderdaad niet rooskleurig uit, wat ons allen te wachten staat. Ik verwacht zwaar weer in vele betekenissen. En ook een gedwongen versobering van bestaan.
Toch blijf ik met openheid en goesting naar de toekomst kijken, en met geloof dat lang niet alles verloren is.
Homo sapiens heeft het extreem goed gehad in onze wereldhoek, wat comfort betreft, na 1945. Maar als verzorger van mensen met psychische pijn en verwarring, ben ik nooit zo positief geweest over de vraag of dit nu allemaal echte vooruitgang was & de mens(en) echt zoveel deugd deed.
Geld is handig, maar zoals succes, het maakt ook vaak veel fijn -menselijke reflexen kapot.
Ik blijf (dan) ook positief omdat ik heb mogen ervaren dat catastrofen en ernstig lijden… niet altijd alles zwart maken. Niet alle mensen worden wolven voor elkaar in grote nood. Vaak is juist het tegendeel het geval. Bepaalde types halen dan het beste uit zich naar boven.
Mensen bieden bij collectieve nood beter steun en hoffelijke hulp aan elkaar. Dankzij de pandemie zie ik veel ‘vervreemding ‘ en vormen van taai egocentrisme afkalven. De mensen op straat zijn ondanks/dankzij de mondmaskers en de doodsdreiging niet meer beschaamd om op open, vriendelijke manier met elkaar te praten, tot ont-moeting te komen, iets persoonlijks te delen, elkaar goede dag te wensen, de chauffeur te bedanken na de rit enzovoort.
Kinderen
Wat de toekomst van onze kinderen betreft, zou ik dan ook blijven inzetten op warme nabijheid bieden en goed informeren en kritisch en graag leren denken en creatief zijn met zelfvertrouwen. Zoals goede vaders & moeders altijd hebben getracht. De periode van de “overvloedsmaatschappij” heeft naar mijn smaak juist teveel zeer afwezige vaders en moeders meegebracht, die meer dan eens met een levenslang verdriet achterbleven, nadat hun zonen of dochters hun weg niet vonden of zelfs tragisch ten onder gingen…
Illustraties
– Mystiek beeld van een anonieme kunstenaar, ik heb het genoemd “Hope from Mother Earth is due and dear”.
– Het bekende boek van Rebecca Solnit, dat mijn these illustreert dat in de nood, de mensen vaak medemenselijkheid hervinden & solidariteit.
