Op 29 oktober trokken drie leden van Comac, de jongerenbeweging van de PVDA, naar Genk om er tot 13 november mee te helpen met het organiseren van de sociale strijd rond Ford. Vandaag, donderdag 8 november, is het de beurt aan Brecht. Hij ging gisteren mee naar de protestactie in Keulen en getuigt over de schandalige maar motiverende ervaring daar.
Vandaag ben ik samen met een delegatie van Ford Genk van ongeveer tweehonderd man naar het Europese hoofdkwartier van Ford getrokken. De strijd tegen het sociaal onrecht werd op verplaatsing gevoerd.
Het plan was om door een verrassende en flitsende actie een duidelijk signaal te sturen naar de top van Ford, en uiteraard naar Odell (de topman van Ford Europa, die promotie kreeg omdat hij Ford Genk sloot, nvdr) in het bijzonder. In ieder geval was de actie verrassend. Op het moment dat de eerste twee bussen aankwamen, waren Ford en de autoriteiten totaal uit hun lood geslagen en stuurden ze twee politiewagens. Een grondige misrekening, zo bleek. Nog geen twee minuten later kwamen de derde en vierde bus aan en begon het echte werk. De woede liet zich voelen, meteen werden er banden voor de poort in brand gestoken en werd het terrein omgeven door groene en grijze rook. We stonden er op dat moment met een dikke tweehonderd man, maar er was lawaai voor duizend, fusé’s en bommetjes hielpen daarbij.
De politie trachtte zelfverzekerd in te grijpen, maar week al gauw terug toen bleek dat we de banden niet in brand hadden gestoken om meteen weer te laten doven. Terwijl de politie versterking liet aanrukken, waren wij erin geslaagd om het bedrijfsterrein binnen te raken. Slechts een korte tijd later stonden we na even zoeken met z’n allen voor het bureau van de Europese leiding, letterlijk aan de deur van Odell.
Dat we de goede richting uit gingen was trouwens te merken aan het aantal politieagenten dat ons op onze tocht door Ford Keulen begeleide: de teller stond op dat moment op ongeveer honderd agenten. Die agenten vonden dat we ver genoeg waren geraakt en toonden ons de juiste weg terug naar buiten. Het verdiep was hier toch leeg, dus waarom niet een ander deel van de fabriek bezoeken? Buiten kwamen we allemaal weer samen en kregen we steunbetuigingen te horen van de Duitse Ford-arbeiders. Het is aangenaam te weten dat 17.000 mensen in Keulen je graag zien komen.
Het was koud, dus we kwamen terug in beweging, op weg naar de productiehal. Het aantal politieagenten nam ondertussen nog steeds toe, we werden toen al door ongeveer 150 blauwe mannetjes begeleid. Aan de deur van de productieafdeling werd ons een halt toegeroepen. De politie blokkeerde de weg en Jan Geysen, de vorige directeur van Ford Genk, kwam ons medelen dat als we nu rustig het terrein verlaten er geen juridische sancties zouden volgen. Na wat twijfelen, zette de massa zich in gang richting de poorten. We hadden een signaal gezonden, we konden vertrekken. Dat dachten we tenminste, want op het moment dat we de poort uit wandelden werden we omsingeld door een vierhonderdtal flikken. Geen gewone flikken, maar van die kerels met kogelvrije vesten, tasers, pepperspray en matrakken. Iedereen was met verstomming geslagen, want die manager had ons juist beloofd dat als we weg gingen, we ook echt weg mochten. Nu, het is niet de eerste keer dat Ford zijn woord breekt!
Drie uur lang hebben ze ons omsingeld en in de kou laten staan. Er was besloten om ons allemaal administratief aan te houden en ze namen hun tijd om dat voor te bereiden. Honderdtwintig politiewagens waren ter plaatse om alles in orde te krijgen. Eén voor één mochten we dan de omsingeling verlaten, waarna we behandeld werden als criminelen. We werden gefouilleerd, alles moest uit de zakken, er werd een foto van ons getrokken en onze identiteit werd geregistreerd. Iedereen vroeg zich af hoe het komt dat iemand in een oogwenk 10.000 man op straat kan zetten, een economie van een hele provincie in gevaar kan brengen, kortom een sociaal drama kan aantrichten, zonder daarvoor zelfs maar door de ordediensten in vraag te worden gesteld. En als er tweehonderd arbeiders komen vragen naar hun toekomt, een job en een toekomst, dan kunnen de bazen van de multinational een bestelling plaatsen van meer dan vierhonderd agenten en worden die binnen het half uur keurig in volle gevechtsuitrusting afgeleverd aan de poorten van de fabriek. Zonder dat er zelfs maar de minste aanzet is geweest om geweld te gebruiken!
Bijna iedereen zit na ongeveer 8 uur actie voeren weer in de bus. Bijna iedereen toch. Een zeven tal mensen zijn opgesloten. Reden: een kapotte deur, paspoort niet op zak, er waren 2 agenten met oorpijn en een brandweerman was gevallen. Ik herhaal het even: voor een kapotte deur, het vergeten van een paspoort en een klein pijntje van een agent wordt je behandeld als een crimineel. Voor het verantwoordelijk zijn voor het ontslag van 10.000 man, in rendabele bedrijven, krijg je een promotie.
Dat is de logica van de samenleving waarin wij nu leven. Ik verzin dit trouwens niet zelf. Na heel veel te hebben gesproken met de arbeiders is het wel duidelijk, multinationals hebben zo veel macht dat ze blijkbaar zonder veel problemen de regering van een van de meest welvarende landen te wereld buitenspel kan zetten. De vraag is dan: wie regeert er? De regering of de mulitnational? Het antwoord lijkt pijnlijk duidelijk. Waar hier de democratie terug te vinden is, ik vraag het me af.
Terug naar de bus. Ondanks de 7 man die we tekort kwamen, werd we door de politie verplicht door om op te krassen. We werden door een vijftiental politiewagens geëscorteerd naar de grens tussen België en Duitsland. Dat betekende een gigantische omweg. Uit schrik dat onze bussen zich zouden omdraaien en dat alles er opnieuw zou beginnen, werd systematisch elke op- en afrit geblokkeerd door de politie. Het werd ons ook onmogelijk gemaakt om het blok te verlaten, manouvreren zat er niet echt in.
Aan de grens werden we overgeleverd aan de Belgische politie. Die begeleide ons netjes naar het piket in Genk. Daar werden we met veel applaus onthaald. We hebben Ford laten zien dat we van ons af kunnen bijten. Er is ooit vanuit de VS gelekt dat ze aan de top vonden dat de Belgische vakbond van Ford Genk de minst strijdbare was van alle Fordvestigingen. Nu zullen ze wel anders piepen. Ik denk dat we ons punt gemaakt hebben, wij zijn een kracht waar rekening dient mee gehouden te worden!
Mijn laatste alinea wil ik wijden aan de berichtgeving in de media over de actie. Er wordt gezegd en geschreven dat de actie uit de hand is gelopen. Dat is simpelweg niet waar. Als we ons niet gaan hoeden voor dit soort berichtgeving, evolueren we naar een tijd waarin de sociale strijd aangaan en opkomen voor je rechten een taboe wordt. Er wordt beweerd dat er drie gewonden zijn gevallen. Dit is er gebeurd: 2 agenten die eventjes een lichte oorsuis hadden, zoals zo velen die erbij waren. Bij mij was die suis na 2 minuten over. Dan was er nog een brandweerman die op de grond was gevallen, maar die eigenlijk niets mankeerde. Laat het mij zo stellen: beste agenten en brandweermannen, bij het uitoefenen van uw job in een alledaagse context is er kans op licht oorsuizen en een valpartij.
Laat je niet verdringen door de machtigen der aarde en kom op voor je rechten!
