“Ben je nog verbaasd over deze documenten? Je bent hier reeds vijf maanden en je hecht nog steeds belang aan wat politici in deze streek zeggen?” : zei Shireen verbitterd tegen me.

Shireen Alisubeh, een jonge, hoogopgeleide, Palestijnse vrouw die vloeiend Engels spreekt is in iedere daad die ze stelt, in ieder woord dat ze uitspreekt begaan met het Palestijnse volk. Ze voert grondige monologen over de wantoestanden aan checkpoints, de leefomstandigheden in de vluchtelingenkampen, de geschiedenis van Palestina maar blijkbaar interesseren de Palestine Papers, die gelekt zijn door Al Jazeera en the Guardian, haar niet op zijn minst.

Ze had met veel plezier meer gelezen en geweten over de situatie maar de laatste jaren ontbreekt haar aan energie om ook maar de krant open te slaan. Bij het vernemen van alle informatie over vredesgesprekken, spanningen en nu dus ook de lekken in de onderhandelingen spant er zich een cynisch rookgordijn om haar heen die iedere mogelijk vleugje optimisme direct de nek omwringt.

Haar grootste bekommernis ligt nu bij haar familie die reeds vier dagen zonder stromend water moet overleven. De kolonies en de muur hebben een groot deel van de watervoorzieningen naar de Westelijke Jordaanoever platgelegd en Shireen blijft liever in het ongewisse over de vastgelopen onderhandelingen. Ze wil niet onder ogen zien dat er ook voor de volgende jaren wellicht geen beterschap in hun situatie zal zitten. Zich wassen is bijna onmogelijk geworden omdat het teveel water verbruikt. De afgelopen dagen hebben ze geen verse maaltijd meer gekookt, er wordt overleefd op veel te duur en ongezond fastfood. Al het water dat hen rest wordt gespaard om te drinken. Met haar karige loon onderhoudt ze bijna gans het gezin en door de financiële problemen die haar bedrijf treffen is het niet uitgesloten dat ook deze voornaamste bron van inkomsten binnen enkele weken zal vervallen. Lezen hoe Israël niet wil ingaan op de genereuze voorstellen van Fatah is het laatste van haar zorgen en interesses.

In een bijeenkomst tussen de onderhandelaars van beide betrokken gemeenschappen en Condoleezza Rice werd er gesproken over de waterproblemen die de Westelijke Jordaanoever treffen door de strategische plaatsing van de kolonies (ontmoeting in Inpal hotel, Jeruzalem, 15 juni 2008). De grote nederzetting Ariël (+/-18 000 inw.) is pal op een grote Palestijnse watervoorraad geplaatst en is voor de Israëliërs zeer moeilijk uit handen te geven. Uit de documenten blijkt dat de Palestijnse onderhandelaars vele nederzettingen willen ruilen voor andere gronden maar Ariël is door zijn natuurlijke rijkdom een stap te ver. Door de grootte van de kolonie kunnen de Israëlische politici het onmogelijk aanvaarden om deze af te staan aan de Palestijnse autoriteit en op dit soort belangenconflicten dreigen de onderhandelingen steeds weer vast te lopen.

Stichter en burgemeester van Ariël, Ron Nachman , is een hardliner in de nederzettingenpolitiek en ontkent geenszins dat de kolonie bewust, zo snel mogelijk, is blijven groeien. Grote kolonies zullen veel minder snel uit handen gegeven worden en de gelekte documenten bewijzen dat de burgemeester geslaagd is in zijn opzet. In een interview met de Franse journalist René Backmann (René Backmann, A wall in Palestine, 2006) beweert Ron Nachman dat hij reeds in 1979 ijverde voor grotere nederzettingen omdat deze door zowel linkse als rechtse politici nooit zouden kunnen ontruimd worden. Indien Israël in de Gazastrook of de Sinaïwoestijn grotere kolonies had gebouwd, dan waren deze gebieden nog steeds onder Israëlisch bewind geweest, aldus Nachman.

Israëlische politici, zoals Ron Nachman, gebruikten hun nederzetting doelbewust als wapen om de oprichting van de Palestijnse staat te doen mislukken. Nu iedereen het zovele jaren later eens is over de oprichting van deze Palestijnse staat zou Israël ook moeten aanvaarden dat de hindernissen die ze de afgelopen jaren geplaatst hebben ook worden weggehaald, zelfs indien dit jammer genoeg veel menselijk leed bij de joodse bevolking zal teweegbrengen. Door de Palestine Papers is gebleken dat het verwijderen van deze nederzetting haast ondenkbaar is geworden, dat de waterbronnen in handen van Israël zullen blijven en Shireen en haar familie zoals zovelen grote periodes van het jaar met een tekort aan water zullen te kampen hebben.

Niet verbazend dat zelfs de geëngageerde, hoogopgeleide Palestijnen dit liever niet zwart op wit onder ogen krijgen en er dus tegen beter weten in weinig belang hechten aan de Palestine Papers.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: