‘Hoe gaat het met jullie?’, vroeg ik opgewekt.
Ze trok een bezorgd gezicht. Dat de verkiezingsuitslagen niet blij maakten. Zeker niet voor hen, in een gezin met drie jonge kinderen.
Haar man en vader van de kids, heeft een vlaamse papa en een Rwandese mama. Hij heeft de kleur van zijn moeder. Is net als ik in Vlaanderen opgegroeid. Ik meen dat we ongeveer even oud zijn. Soortgelijke opvoeding gehad. Hij heeft een mooie job.
Sowieso weten ze als koppel dat alle ogen steeds op hem gericht zijn, in een verder nagenoeg uitsluitend witte straatbeeld van het dorp waar ze wonen. Enkel in de grotere steden valt dat soms minder op en kunnen ze even wat opgelucht ademhalen.
‘Dus ja, als je dan ziet hoe de Vlaming gestemd heeft; tja, dan vraagt ge u toch af, wat moeten wij hiermee? Wat moeten we doen??!’.
Ik merk de angst en vele vraagtekens in haar blik.
‘En voor onze kinderen vind ik het nog het ergste’.
Samen hebben ze drie kinderen. De oudste heeft de kleur van zijn vader, de tweede een beetje van allebei; de jongste heeft de kleur van haar moeder.
‘Ik ben bang’. Ze kijkt me aan. ‘Hoe moet dat nu voor onze kinderen??’
Rauwe, onversneden angst van een moeder die haar babies wil beschermen. Haar angst rilt over mijn rug. Ik krimp weg. Mijn hand trilt bij de koffietas. Ik weet niet wat zeggen.
‘Nog erger is dat het zelfs voor onze kinderen zo ongemeen ongelijk zal zijn. Onze oudste zal altijd meer geviseerd en minder gelijk behandeld worden.’
Haar blik snijdt ijs.
Kan het erger, voor een mama, voor een ouder die elk kind een leven gunt?