De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Wat leert ons de gelaatsuitdrukking van president Poetin en Biden? Hoe liggen de machtsverhoudingen?

woensdag 16 juni 2021 23:50
Spread the love

De onvolprezen geo-strateeg Jonathan Holslag merkte in de avond van de zestiende juni op dat de Amerikaanse delegatie bij de topontmoeting in Genève met de glimlach op de foto stond, in tegenstelling tot de Russische; hij postte daar een berichtje over op zijn Facebook profiel waarin hij aan dit feit een komische draai gaf. Dit bericht, dat ik aantrof na het bekijken van het avondlijke tv-journaal, waarin we ook de Amerikaanse president in extremis nog heel even zagen spreken, en waarin die op zijn verantwoordelijkheid voor de veiligheid van het Amerikaanse volk wees, inspireerde mij tot het geven van de hier volgende bondige schets van de essentie van de verhoudingen tussen de twee (grote) naties. Het is een analyse die is opgehangen aan het verschil tussen zuur en vrolijk kijken, en die gebruikt maakt van algemeen bekende feiten, gedivulgeerd via de main stream ernstige media en die ik daarenboven kon aanvullen met de expertise van mijn vriend Minister van Staat Mark Eyskens, die enkele weinig bekende maar in het vraagstuk essentiële feiten opsomt in zijn voorlaatste werk, en in de speech bij de tewaterlating van dat blauwe boek in het Paleis der Kunsten en Wetenschappen in Brussel op 30 oktober 2019, evenement waar wij persoonlijk bij aanwezig waren.

 

Lachen versus serieus kijken dus… Dat verschil.in gelaatsuitdrukking in de bibliotheek in de befaamde, prestigieuze stad aan het meer van Gènève, dat verklaar ik persoonlijk gemakkelijk aan de hand van de analyse die bij me opkwam toen ik Ryazan bij Moskva bezocht in de winter van 1990-91. Ik trof er in de cirkelvormige wandelgang van de schouwburg een dertigtal zwart-wit portretten van de vaste acteurs. Mooie, diepmenselijke gezichten en portretten. Maar het viel mij op dat niemand van hen bij het model zitten had moeite gedaan om te glimlachen.

 

De Russische geest is verschillend. En op dit vlak volgens mij niet slechter. Wie, wat voor soort persoon raakt immers echt gecharmeerd door een Hollywood-smile? Door een Pepsodent smile zoals Amerikanen het zelf noemen…

 

Laten we elkaar om te beginnen echt leren kennen. Iedereen kan in principe zonder te reizen een modern meesterwerk gesproten uit het hart van Rusland lezen zoals “Leven en lot” van Vasili Grossman. Of nog gemakkelijker, de films schouwen.van Nikita Mikhalkov; zoals The Barber of Siberia en Urga. Enzovoort, mogelijkheden genoeg.

 

…Bovendien, mensen, het is toch niet overdreven moeilijk, zijn er legio redenen waarom de Amerikaanse toplui kunnen en moeten glimlachen en de Russische toplui ernstig zullen kijken. Ernst die ook altijd een tikje dichter staat bij Angst. Biden is in het voordeel: 1. Hij kan glunderen: Amerika staat dankzij zijn persoonlijke winst in de Elections en zijn presidentschap niet meer voor gek, zoals de afgelopen vier jaar.

  1. Amerika is nog een, misschien ook dé superpower op wereldvlak. Haar militaire slagkracht is een veelvoud van de Russische. Economisch idem.
  2. Joe Biden is in het voordeel en kan dus gemoedelijk glimlachen, omdat hij de initiatiefnemer voor de topontmoeting is .
  3. Biden straalt van trots en zelfverzekerdheid omdat hij nu veruit de oudste, meest ervaren en machtigste politicus is ter wereld; en hij heeft het allemaal eerlijk verdiend, die status en dit prestige, o.a. als nederige tweede man .naast de charismatische Barack Obama; en na het doorleven van grote persoonlijke & familiale tegenslagen problemen. Het leven lacht hem toe.

 

Aan de zijde van de Russen is een ernstige, lichtjes bevreesde, geïntimideerd blik evident, als tegengestelde van de genoemde betrokken factoren.

  1. Bovendien hebben Putin en Lavrov zich de laatste jaren heel vaak als de lastige jongens in de klas, de zondaars, de ettertjes, de stokebrands en spelbrekers gedragen naar de EU en de VS en andere landen. Zij zitten nu schuldbewust en op het matje geroepen. Bij de machtige oom Uncle Sam.
  2. Rusland is zijn kracht, macht, grootsheid en trots kwijt, die het sinds Lenin en Stalin had opgebouwd. Het is, zoals het British Empire, bijna al zijn satellietstaten kwijt gespeeld en op die manier zijn status als wereldmacht.
  3. Bovendien zou ik in de zetel van Wladimir Putin ook zuur en gebelgd kijken: een deel van de zaken para 3. vermeld, zijn te wijten aan verraad en woordbreuk van de VSA en de Nato. Zie “Vandaag is morgen gisteren” van minister van Staat en voormalig Buitenlandminister Mark Eyskens. Bepaalde grote afspraken met president Gorbatsjov gemaakt in Reykjavik zijn dode letter gebleven. De glimlach van de Amerikaanse president is dus helaas voor een deel deze van de speler die gewonnen heeft; door sluw en zelfs vals spel. Natuurlijk geldt dit niet de persoon van de president, maar de rol van de Amerikaan in dit samenspel.
  4. Ik zie in de houding en gelaatsuitdrukking van staatsleider Putin ook dit: de ernst van de man, de soldaat die een onderscheiding ontvangt. Putin waardeert kracht, de USA vertegenwoordigen die. Putin waardeert, zoals Stalin of Churchill, een tegenstander die krachtig weerwerk biedt; dat heeft president Joe Biden op nooit geziene manier geleverd, een maandje terug, toen hij (eindelijk, iemand!) de Russische leider tackelde voor dat aspect van zijn persoonlijkheid, dat aan deze van elke moordenaar gelijk is. Putin respecteert ook het feit dat Biden zijn vreselijke voorganger, waar Putin mee kon spelen als met zijn hond, heeft verslagen. En die waardige en machtige Joe Biden nodigt de Russische voormalige militair en eerste man nu uit voor een persoonlijk onderhoud; dat is eervol, bijzonder eervol. En dapper: Biden weet dat hij de hand reikt aan “een moordenaar”. (Deze titel te ontvangen is voor ieder mens vervreemdend en beangstigend op existentieel niveau. Zo kom ik tot mijn laatste punt).
  5. In het Engels kan je stellen, dat Putin de hele tijd bijzonder ernstig kijkt, en in dezelfde lijn erg energiek en “straightforward” te werk gaat bij zijn “publieke verklaring achteraf” die zowaar de vorm aanneemt van een half uurtje vragen uit de zaal beantwoorden, iets dat veel tegenwoordigheid van geest en veel balans vereist… dat kan allemaal maar omdat de omgang met de grote, oude, wijze, integere en machtige Joe Biden voor een “Redemption” zorgde.Putin is tegelijk (voorlopig, gedeeltelijk) onschadelijk gemaakt en gerevitaliseerd. Hier zien we hoe  ontmoetingen tussen heel grote figuren een politieke dimensie  hebben, en een persoonlijke, maar op sommige historische dagen ook een psychologisch-spirituele. Een therapeutische lading, een mystieke kant aan deze topontmoeting valt o.i. niet te ontkennen.Met Biden hebben we nog niet de helft gezien van wat hij gaat presteren, ook al staan doorgewinterde observatoren al maanden geregeld met open mond.

Waarom zouden we dus moeten verwonderd of verbaasd zijn bij deze gezichten, als we de actualiteit hebben gevolgd? Wel deze van de laatste dertig jaren, en we moeten ze lezen met voldoende en voldoende verfijnde Referentiekaders.

 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!