En waarom wordt er zoveel heen en weer geschreven en gewreven over de voorbije verkiezingen in Venezuela? Terwijl andere landen zoals bij voorbeeld Guatemala, dat nauwelijks aan een staatsgreep ontsnapte ter gelegenheid van de verkiezingen vorig jaar, blijkbaar onbekend zijn bij de westerse media.

Het antwoord is stilaan verworden tot een mantra, die zijn uitwerking niet mist en versleten wordt als meer van hetzelfde. Inderdaad, meer van hetzelfde, maar het wordt maar niet erkend als de meest doorslaggevende en onderliggende oorzaak van de politieke verschijnselen. Olie! Grondstoffen!

 Boaventura de Sousa Santos, gepensioneerd hoogleraar economische faculteit van de Universiteit van Coimbra (Portugal) en onderscheiden professor aan de Universiteit van Wisconsin-Madison (VS) legt het nog maar eens uit. [1]

‘Venezuela is het enige land in Latijns-Amerika waar twee fundamentele middelen niet door de Verenigde Staten worden gecontroleerd: de strijdkrachten en de natuurlijke hulpbronnen (de grootste voorraden olie, zeldzame aardmetalen, goud, ijzer, enz.) Gedurende de hele 20e eeuw hebben de VS herhaaldelijk ingegrepen in de verkiezingen van Venezuela om de toegang van Venezuela tot de natuurlijke hulpbronnen te garanderen. Ze hebben dit altijd gedaan met de hulp van een zeer klein aantal oligarchische families, waarvan sommigen de rijkdom van het land al controleren sinds de 16e eeuw en het tijdperk van de encomiendas.[2] María Corina Machado behoort tot een van deze families.’

Volgens de professor lijkt het verkiezingsprogramma van María Corina Machado erg veel op dat van Javier Milei. De Argentijnse president voorzag bij de verkiezingen het afbouwen van de sociale bijstand en het snijden in de pensioenfondsen. Zijn belangrijkste economische voorstellen zijn de dollarisering en de ‘liquidatie’ van de Centrale Bank. Hij voorzag  uitgebreide hervormingen in de gezondheidszorg, het onderwijs en de veiligheid. Om de politieke link met de VS niet te vergeten en zijn onversneden sympathie met het apartheidsregime van Israel.

In een interview beloofde María Corina Machado van haar kant dat ze, als ze president zou zijn, de Venezolaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem zou verplaatsen. Zij staat een extreemrechts programma voor dat wordt gesteund door de VS en, recentelijk door de oligarch der oligarchen, Elon Musk.

Boaventura de Sousa Santos borduurt verder op zijn uitgangspunt:

‘Omdat de VS geen controle hebben over de twee bronnen die ik heb genoemd, hebben ze gebruik gemaakt van de twee strategieën die ze tot hun beschikking hebben (naast verkiezingsbemoeienis en steun aan de oppositie): deelname aan staatsgrepen, waarbij al dan niet moordaanslagen worden gepleegd op de omver te werpen leiders; en economische sancties. Venezuela wordt momenteel gestraft met 930 sancties die in bijna twee decennia zijn opgelegd. De sancties hebben  abrupte verarming van Venezuela veroorzaakt en zijn verantwoordelijk geweest voor duizenden doden door een gebrek aan levensreddende medicijnen (bijv. insuline). Deze abrupte verarming leidde tot de opschorting van veel programma’s voor herverdeling van de regering en uiteindelijk tot emigratie. Meer dan zeven miljoen mensen.’

Wat hierbij opvalt is de compleet tegenovergestelde visie van wat wij hier tot vervelens toe op de media te horen krijgen: de economische crisis en de daaruit voortvloeiende verarming van de bevolking en de massale uittocht van migranten is de schuld van het politieke beleid en de onkunde van president Nicolás Maduro.

Is er fraude gepleegd?

 Op 2 augustus gaf de Nationale Kiesraad (CNE) voor de tweede keer de resultaten vrij, dit keer met  96,87% van de getelde uitslagen.[3]
Daarbij won Nicolás Maduro 6.408.844 stemmen (51,95%), terwijl zijn naaste uitdager, de oppositiekandidaat Edmundo González, 5.326.104 stemmen won (43,18%).
De overige acht kandidaten behaalden volgens het verkiezingsorgaan samen 4,86% van de stemmen. De voorzitter van de Nationale Kiesraad wees er ook op dat het aantal Venezolanen  die hun stem uitbrachten 59,97% van de stemgerechtigden bedroeg. Dat betekent 12.386.669 mensen van de meer dan 21 miljoen stemgerechtigden.
Het hoofd van de Nationale Kiesraad zei dat van de uitgebrachte stemmen 12.335.884 (99,59%) geldig waren en 50.785 (0,41%) ongeldig.

Feit is dat het Democratisch Unitair Platform (MUD), een van de tien deelnemende partijen, nog voor, tijdens en na de verkiezingen zeker wist dat er fraude zal, is en werd gepleegd, tenzij zij de verkiezingen zouden winnen. Wat is waar en wat niet? Feit is dat die houding van het Platform nagenoeg unaniem en al vroegtijdig (te vroeg) overgenomen werd door de westerse media, spiegelnieuws van spiegelnieuws van spiegelnieuws.

Van zijn kant herhaalde de Nationale Kiesraad de reeds tevoren geuite aanklacht tegen de ‘massale computeraanvallen’ die vanuit verschillende delen van de wereld op de technologische infrastructuur van de ‘Verkiezingsmacht’ en de belangrijkste telecommunicatiebedrijven van de Venezolaanse staat gelanceerd werden en zo vertragingen veroorzaakten bij ‘de verzending van de notulen en het proces van de verspreiding van de resultaten.’

De Raad klaagde ook een ‘terroristische agressie’ aan, waaronder ‘het in brand steken van regionale verkiezingsbureaus, stemcentra en centra voor noodgevallen.’

Blijkt tevens dat María Corina Machado van het Democratisch Unitair Platform (MUD) die de officiële telling niet erkent en beweert dat Edmundo González de ‘verkozen president’ is, nog geen enkel bewijs van de vermeende fraude geleverd heeft via juridische mechanismen om de resultaten aan te vechten.

Desondanks hebben verschillende landen, waaronder de VS en zeven Latijns-Amerikaanse landen aangekondigd dat ze  oppositiekandidaat Edmundo González erkennen als de nieuwe Venezolaanse president.

We kunnen ons de vraag stellen: In hoever is een regeringspartij geloofwaardig die er alles aan doet om aan de macht te blijven om de sociale verworvenheden van vele jaren niet in een oogopslag zien te niet doen? En hoe geloofwaardig is een oppositiepartij die er alles voor over heeft, zelfs een militaire buitenlandse invasie om de regering van de macht te verdrijven en het land en zijn soevereiniteit uit te verkopen, als het maar gunstig is voor de eigen privébelangen?

Amerikaanse strategieën

Professor Boaventura de Sousa Santos had het over ‘verkiezingsbemoeienis en steun aan de oppositie’ van de VS. Een van de strategieën die de VS hanteert is de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), waar, hoe kan het anders, de VS de plak zwaaien (vroeger nog meer dan tegenwoordig, wat nu nog eens duidelijk werd.)

Want door de ophefmakende onthouding van zwaarwegende landen als Brazilië en Colombia en zelfs de afwezigheid van Mexico slaagde de OAS in Washington er niet in een resolutie aan te nemen die de Venezolaanse regering oproept tot transparantie over de resultaten van de controversiële verkiezingen. De maatregel kon niet worden goedgekeurd omdat er 17 stemmen voor waren, nul tegen, 11 onthoudingen en vijf afwezigen, wat betekende dat er niet genoeg stemmen waren om de resolutie aan te nemen. Wel verzochten de presidenten van Brazilië, Colombia en Mexico aan Nicolás Maduro zo vlug mogelijk de resultaten open en bloot voor te leggen.

Soevereiniteit is een futiliteit  

 Wat telkens sterk opvalt is hoe bij de hele politieke commotie blijkbaar nergens het recht op zelfbeschikking ter sprake komt. Soevereiniteit is in het internationaal recht het recht van ieder volk om zelf te mogen bepalen onder welk bestuursorgaan het wil vallen en om zelf te beslissen over zijn economische, sociale en culturele ontwikkeling.

Nu zien we dat het net de partij van president Nicolás Maduro is die met hand en tand de soevereiniteit van het land verdedigt tegen de Amerikaanse slokop. En dat het net María Corina Machado, boegbeeld de extreemrechtse partijcluster van het Democratisch Unitair Platform (MUD), is die beloofde de nationale petroleummaatschappij uit te verkopen aan de VS en zelfs Amerikaanse militairen opriep het land binnen te vallen.

Hoe komt het dat westerse landen gretig de kant kiezen van dezen die een loopje nemen met de soevereiniteit van hun land? Zou het kunnen dat voor westerse landen soevereiniteit van  vele – vooral zuiderse  en/of industrieel en economisch ondergeschikte – landen niet belangrijk is? En dat er daarom geen woord aan vuil gemaakt wordt? En waarom zou de soevereiniteit van die landen in westerse ogen niet belangrijk zijn? Zou het kunnen omdat vele van die landen door het westen gekoloniseerd werden en daarom hun soevereiniteit moest opzij geschoven worden?

Zelfbeschikkingsrecht is inderdaad veelal verbonden met dekolonisatie en strijd om zelfbestuur, of om rechten voor een etnische minderheid binnen een staat, of om behoud van leefgebied en cultuur van een oorspronkelijke bevolking. Kunnen we besluiten dat de keuze van het westen, de VS uiteraard op kop, om tegen de regering van Nicolás Maduro, zijn partij en zijn brede volksaanhang in te gaan, dat die keuze alles te maken heeft met de Venezolaanse rijke grondstoffen die nu niet kunnen geplunderd worden?

Wat heeft Venezuela dat anderen niet hebben? It’s the oil, stupit!

[1] Una reflexión sobre Venezuela – Other News – Voz en contra de la corriente (other-news.info)

[2] Encomiendas waren systemen in de landen van de Amerikaanse zuidelijke hemisfeer (vandaag Latijns-Amerika genoemd) waarbij de Spaanse veroveraars de lokale inheemse inwoners verplichtten te werken op de lokale veroverde gronden die ze als plantages inrichtten en in de mijnen, die ze uitbouwden. Het was een soort slavernij.

[3] Venezuela. El CNE ratifica el triunfo de Maduro en su segundo boletín electoral – Resumen Latinoamericano