Ik vond volgende Advertentie op Facebook uitgaand van de politieke partij Groen. Dit bericht kreeg veel reacties en vaak waren die instemmend maar ook vaak klonk er een felle klacht of een getuigenis; dat je op deze manier in deze tijd geen kinderen meer kunt opvoeden. Hier en daar was er het woord van een moeder die trots aangaf: ik doe het anders: ik voed mijn kroost zelf op!
Ik geef letterlijk de tekst van de promotieboodschap weer met de foto en dan laat ik mijn analyse – die meteen een advies inhoudt – volgen.
“Ik kan niet genoeg uiten hoe hard ik de crèches begrijp. Maar ouders kunnen dit niet betalen.
Ik zag het met m’n eigen ogen toen ik een dagje meehielp in de Luchtballon in Ingooigem. De mensen van de kinderopvang werken dag in dag uit ongelooflijk hard om de veiligheid, gezondheid en het geluk van talloze kinderen te beschermen. Maar ze hebben geen reserves meer, de Vlaamse regering (N-VA, cd&v, Open Vld) bespaart de zorg kapot. Door het tekort aan subsidies zijn de crèches nu verplicht hun prijzen omhoog te trekken. Maar veel ouders kunnen 1000 euro per maand, per kind niet meer betalen.
Elke ouder, elk kind heeft recht op een warme plek in de kinderopvang. Daarvoor vecht Celia Groothedde Ledoux in het Vlaams parlement. Want zorgeloze zorg is een basisrecht.”
——————————————————————————————————-
Mijn bedenkingen in onmiddellijke reactie na het lezen van dit bericht zijn de volgende.
… Een begrijpelijke post.
Misschien is het toch een goed idee inspiratie uit het verleden trachten te halen.
Niet dat alle moeders terug zonder keuze volop moederschap moeten opnemen.
Maar vandaag lijkt de pendel toch doorgeslagen.
Kinderen krijgen hoe dan ook minder een-op-een aandacht dan in de tradities in zowat alle landen.
(Tegelijk is er meer welvaart dan ooit, meer geld uit te geven voor onze mensen.
De grote armoede destijds is een vergeten historisch feit van formaat.)
En dat wreekt zich op duizend manieren.
Ik zou misschien wat meer tederheid moeten opbrengen voor mijn lezers, maar als gewezen medewerker van Tele-Onthaal die een tiental mensen van acute zelfdodingsplannen heeft af geholpen, kan ik het niet laten een sterk voorbeeld van de gevolgen van die maatschappelijke Evolutie en keuzes en andere waarden naar voor te brengen:
Kinderpsychiaters zoals Peter Adriaenssens verzuchten:
“Er doet zich iets nieuws voor: iets dat we voorheen nooit zagen: elke week staat er nu wel een kind van tien jaar op Spoed met… zelfdodingsplannen!”
Excuus voor het indringende argument.
Ik vind het overigens ook fijn en goed in allerlei beroepen door vrouwen te worden gediend.
Maar ik zou niet graag kind zijn met de moeders en vaders van vandaag.
De vereenzaming, de slechte prestaties in (moeder!)taal, de wachtlijsten in de geestelijke zorg, het vandalisme, het binge drinken, de verzuring/verkilling, de automutilatie (kerven in eigen vlees), het onvermogen om dialogen aan te gaan (over “onveilige” onderwerpen), het toenemende fysieke en verbale geweld op bus en trein en de ontrafeling van het sociale weefsel, de verminderde fijne motoriek, de personen die achteloos een gesloten slagboom van het spoor oversteken, de epidemie aan zelfdodingen bij kinderen en jongeren… het lijkt mij allemaal verband te houden met de vermindering van maatschappelijke waardering voor het klassieke moederschap. Gevolg van opgroeien zonder zeer nabije moeder-mens.
Crèches en hun personeel niet laten vallen, het is mooi.
Mij lijkt het echter oneindig belangrijker dat we de mens in zijn prille stadium niet laten verkommeren.
Dat zou immers niet minder betekenen dan dat we de Mens en de Medemenselijkheid uitrangeren en grotendeels opgeven.
De conclusie dringt zich op dat volwassenen vandaag zodanig aan bepaalde luxe-gewoonten zijn gehecht geraakt, dat het maken van harde beslissingen er bij inschiet. Zoals de keuze écht voor je kinderen te zorgen.
Dit is een j’accuse!, ik weet het.
Ik kan niet anders.
Stefaan Hublou-Sofrian
Sociaal-economisch Historicus, publicist, vrijwillig hulpverlener, gewezen bezinningsbegeleider en leraar.
Post Scriptum
Onze samenleving, of in elk geval het beleid van vele opeenvolgende regeringen (en van de meeste bedrijven!), ze is in het licht van het bovenstaande niet kindvriendelijk te noemen. Zeer integendeel misschien. Dan stel ik me de vraag: beantwoordt dit aan de wens van de concrete mensen? Van de burgers; van de vaders en de moeders; van de kiezers…
Illustratie: op sommige momenten en soms op onverwachte plekken, kom je zeer gelukkige kinderen tegen. Niet zelden is er dan een intieme band met de moeder en het moederlichaam. Eigen beeld, Leuven, Sint-Geertruikerk, communietijd 2023.
