“Ze hebben een deel van hun jeugd verloren, en ze krijgen het nooit meer terug,” zei mijn vrouw. De badkamerspiegel was nog niet helemaal ontwasemd. Ze heeft gelijk. TikTok en Snapchat hebben de jeugd van onze tiener niet alleen gestolen: ze hebben haar herschreven, herverpakt en verpatst aan schimmige multinationals.

Het is een generatie die leeft onder permanente dreiging: de angst om uitgekakt te worden. Elke beweging, elke uitdrukking, elke hoek van hun gezicht wordt gewikt, gewogen en – als de goden van de groepschat het willen – voor eeuwig vastgelegd op een screenshot dat in een paar tellen de ronde doet.

Het is Orwell in disguise. De Thought Police bestaat niet uit grauwe mannen in regenjassen, maar uit klasgenoten met iPhones en algoritmes die angst serveren in ruil voor engagement. Het sociale contract is simpel: conformeer of wees de clown. Een verkeerde trui, een rare lach, een te luid uitgesproken mening, en je bent niet langer een mens, maar een meme.

We zien het bij onze eigen dochter. We keuren het af. En toch  (en dat is het meest misselijkmakende) lachen we ook. “Dat meisje met die rare kleren.” Screenshot. “Hahaha!” Verstuurd. Ze weet dat het fout is. Maar de enige manier om buiten schot te blijven, is om mee te schieten.

“Als wij vroeger een model wilden zien, moesten we bladeren in Cosmopolitan of de Knack Weekend bij de kapper,” vervolgt mijn vrouw. “Nu is het elke dag, elke minuut, elke scroll.” En het zijn niet langer alleen modellen. Het is elk ander kind. Elke puber is tegelijk kijker en bekeken, beoordelaar en beoordeelde.

Iemand die ’s ochtends met een buikje en een matte blik in de spiegel kijkt, ziet een uur later een perfecte leeftijdsgenoot die met een moeiteloze glow-up en de juiste sneakers danst. Het is een onbereikbaar ideaal, dat botst met hun eigen onvolmaaktheid. Hoe moeten ze in godsnaam in hun eigen lichaam leven zonder dat het gemeten wordt aan een scherm?

“Het ergste is dat ze het zelf niet beseffen,” zeg ik terwijl ik mijn door een camion overreden grimas aanschouw. Mijn gemoed, altijd wankel op maandagochtend, schiet er finaal bij in.

“Wat die gasten nodig hebben, is een nieuwe Greta Thunberg. Een skolstrejk tegen TikTok en Snapchat. Een generatie die met een kartonnen bord op straat gaat staan: Skolstrejk för privatliv. Die hun recht op anonimiteit en eenzaamheid opeisen. Die die verdomde bedrijven, die gok-algoritmes gebruiken om puberhersenen te koloniseren, op de knieën krijgen.”

“En hoe gaan ze mobiliseren?” vraagt mijn vrouw. “Ik veronderstel… via een oproep op sociale media?” Ze kijkt me vol medelijden aan in de spiegel.

Dat is hoe ze ons in de tang hebben. Elke klacht, elke oproep, elke verontwaardiging wordt meteen gerecycleerd door hetzelfde systeem dat we proberen te ontmantelen. We zijn klokkenluiders die de megafoon hebben geleend van de fabriekseigenaar.