---

Was er echt een bloedbad op het Tiananmenplein – of was het een illusie verzonnen door Amerikaanse politici en mediabedrijven om Amerikanen China te doen haten?

– Door Jeremy Kuzmarov
– 7 augustus 2023

Bron: Covert Action Magazine –

In 1989 werd het Amerikaanse publiek overspoeld met iconische beelden van dappere Chinese studenten die zich verweerden tegen Chinese communistische tanks op het Tiananmenplein – studenten die vervolgens op brute wijze werden afgeslacht door het Chinese leger. Dit was althans wat we verondersteld werden om te geloven.

Maar een opzienbarend nieuw boek onthult dat het Amerikaanse publiek mogelijk is misleid. Volgens A. B. Abrams, auteur van “Atrocity Fabrication and Its Consequences: How Fake News Shapes World Order” (Atlanta: Clarity Press, 2023), waren er geen moorden op het Tiananmenplein, laat staan een bloedbad. Er was gewoon dezelfde oude manipulatie van de publieke perceptie door de Amerikaanse regering en haar echokamer, ten onrechte bekend als de vrije pers.

Valse berichten over wreedheden is zo Amerikaans als appeltaart

Eén voor één beschrijft en ontleedt Abrams op vernietigende wijze de vele leugens die aan het Amerikaanse publiek zijn gevoerd, vanaf de vroegste dagen tot heden, telkens met de bedoeling imperiale veroverings- en uitbuitingsoorlogen te rechtvaardigen en om miljarden dollars aan winsten voor het militair-industrieel complex te genereren.

[Bron: blog.wenxuecity.com]

Valse berichtgeving over wreedheden was cruciaal bij het verspreiden van de Oeigoerse genocide-hoax, samen met andere desinformatiecampagnes gericht op Amerikaanse tegenstanders zoals Libië, Syrië, Noord-Korea en Rusland.

In het geval van het Tiananmenplein benadrukt Abrams dat de meeste demonstranten die aanvankelijk het plein bezetten niet pleitten voor verwestersing of de omverwerping van de Chinese regering, maar eerder voor een sterkere bevestiging van de Chinese communistische revolutie van 1949 en het verwijderen van corrupte functionarissen die de maoïstische idealen hadden verraden. Veel arbeiders die bij de beweging betrokken waren, waren heviger anti-CCP dan de studenten en streefden naar een socialistische democratie.

Vreedzame protesten op het Tiananmenplein. [Bron: buzzfeednews.com]

De protesten waren geweldloos en de demonstranten verlieten vreedzaam het plein nadat ze uiteengedreven waren door de Chinese politie en soldaten die voornamelijk voorzien waren van anti-oproeruitrusting.

Beroemde scène vanaf het Tiananmenplein in juni 1989. [Bron: ibtimes.com]

Abrams citeert een veelzeggend telegram van de Amerikaanse ambassade in Peking, gepubliceerd door WikiLeaks in 2016. Daarin staat het ooggetuigenverslag van een Chileense diplomaat en zijn vrouw die aanwezig waren toen Chinese soldaten het Tiananmenplein betraden om de demonstranten uiteen te drijven.

De diplomaat en zijn vrouw konden meerdere malen de locatie binnenkomen en terug verlaten en werden daarbij niet lastig gevallen.

Ze zagen geen wapens die massaal afgevuurd werden op de menigte en geen incidenten met dodelijk geweld door de autoriteiten.

De voormalige bureauchef in Beijing van The Washington Post, Jay Mathews, gaf in 1998 toe dat “alle geverifieerde ooggetuigenverslagen zeggen dat de studenten die op het plein achterbleven toen de troepen arriveerden, vreedzaam mochten vertrekken.”

Mathews verwees naar het bloedbad op het Tiananmenplein als een “mythe”, en benadrukte dat het “moeilijk was om een journalist te vinden die niet heeft bijgedragen aan het foutieve beeld“. Voor zover kan worden vastgesteld op basis van het beschikbare bewijs, stierf er die nacht niemand op het Tiananmenplein.

Deze mening werd ook bevestigd door Reuters-correspondent Graham Earnshaw, die de nacht van 3 op 4 juni doorbracht in het centrum van het Tiananmenplein en er veel studenten interviewde. Hij zei dat de meeste studenten tegen die tijd al vreedzaam waren vertrokken en dat enkele honderden achterblijvers waren overgehaald om hetzelfde te doen. “Er was geen geweld, laat staan een bloedbad.”

De belangrijkste bron die door westerse media werd gebruikt om te beweren dat er een bloedbad had plaatsgevonden, was een anonieme getuigenis van een Qinghua-student die in de Hongkongse pers werd verspreid en door Britse bronnen veelvuldig werd geciteerd. Gregory Clark, voormalig Australisch diplomaat en Tokio-bureauchef voor The Australian, was een van de velen die het dominante verhaal toeschreef aan een Britse geheime informatiemanipulatie-operatie.

De Chinese staatstelevisie toonde beelden van studenten die kort na zonsopgang vreedzaam van het plein wegmarcheerden als bewijs dat ze niet werden afgeslacht. Zelfs de BBC-correspondent in Beijing, James Miles, bevestigde dat “er geen bloedbad plaatsvond op het Tiananmenplein… Westerse berichtgeving had de verkeerde indruk gewekt en demonstranten die nog op het plein waren toen het leger er toekwam, mochten na onderhandelingen vertrekken.”

Hou Dejian, die in hongerstaking was op het Tiananmenplein om solidariteit te tonen met de studentendemonstranten, herinnerde zich: “Sommige mensen zeiden dat er 200 stierven op het plein en anderen beweerden dat er maar liefst 2000 stierven. Er waren ook verhalen over tanks die studenten overreden die probeerden te vertrekken. Ik moet zeggen dat ik daar niets van heb gezien. Zelf stond ik tot 6.30 uur ’s ochtends op het plein.”

De mensen die werden gedood bij het Tiananmenplein werden gedood in straatgevechten tussen soldaten en antiregeringsgezinde opstandelingen, ver van het plein. De opstandelingen vielen officieren van het Volksbevrijdingsleger (PLA) – die volgens rapporten van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken geen vuurwapens droegen – gewelddadig aan met benzinebommen, waarbij velen levend werden verbrand, en ze martelden hen op straat voordat het PLA begon terug te schieten.

Demonstranten gooien stenen naar PLA-agenten weg van het plein. [Bron: buzzfeednews.com]

Volgens Abrams was het doel van de gewelddadige minderheid om een militaire reactie tegen zichzelf en de vreedzame meerderheid uit te lokken, wat op zijn beurt een aanleiding zou zijn om de Chinese Communistische regering te verguizen en de gelederen van de radicale antiregeringsgezinden te doen aanzwellen.

Studenten lijken de politie op te hitsen. [Bron: buzzfeednews.com]

Sommige provocateurs zijn waarschijnlijk in Taiwan getraind, mogelijk door medewerkers van de Amerikaanse inlichtingendiensten.[1] De meest extreme protestleider, Chai Ling, werkte naar verluidt nauw samen met Gene Sharp, Amerika’s toonaangevende expert op het gebied van het opkloppen van interne meningsverschillen in landen buiten de westerse invloedssfeer teneinde ze te destabiliseren.

 

Chai Ling [Bron: rustywright.com]

Sharp werkte nauw samen met de CIA en de aan de CIA gelieerde National Endowment for Democracy (NED) en speelde een belangrijke rol bij vergelijkbare destabilisatiepogingen in het Warschaupact en de Europese regio’s van de Sovjet-Unie, evenals in het Midden-Oosten tijdens de Arabische Lente.

De hoax van de Oeigoerse genocide

De Amerikaanse en westerse desinformatie over het Tiananmenplein vormde de basis voor de uitgebreide desinformatiecampagne waarin de Chinese communistische regering werd beschuldigd van genocide tegen de Oeigoeren in Xinjiang.

Abrams merkt op dat deze beweringen grotendeels waren gebaseerd op door de Amerikaanse overheid gefinancierde anti-Chinese groeperingen die werden gedomineerd door Oeigoerse dissidenten van de harde lijn met islamitische of separatistische standpunten.

Ze werden zwaar gefinancierd door het Amerikaanse Congres via de NED, die sinds zijn oprichting in 1983 nauw verbonden was met de CIA en belast was met het uitvoeren van wat het Agentschap voorheen alleen en meer in het geheim had gedaan.[2]

De getuigenissen van de dissidenten waren vaak tegenstrijdig en werden ondermijnd door het feit dat de Oeigoerse bevolking in Xinjiang tussen 2010 en 2018 met 25% aangroeide (groepen die het slachtoffer zijn van genocide vertonen uiteraard een inkrimping van hun bevolking).

Kampen die in de westerse media als concentratiekampen werden bestempeld, waren eigenlijk een logistiek centrum, een reguliere gevangenis een lagere en een middelbare school.

[Bron: shapehistory.com]

Jerry Grey, een voormalig agent van de London Metropolitan Police, die veel tijd doorbracht met reizen in Xinjiang, herinnerde zich hoe westerse beschuldigingen totaal in tegenspraak waren met zijn observaties uit de eerste hand:

“Dit is absolute onzin – er zitten geen miljoen Oeigoeren in concentratiekampen, dat is gewoon totale flauwekul… De Oeigoeren die we spraken leken geen probleem te hebben. Vergeet niet dat er 11 tot 12 miljoen Oeigoeren zijn. Er is absoluut geen bewijs, geen echt bewijs dat suggereert dat een miljoen van hen in kampen zouden zitten… We gingen naar een restaurant, waar ze dansers hadden. Dit was geen toeristisch restaurant – dit was gewoon een normaal restaurant. Ze zingen er en ze dansen. Dat is wat Oeigoeren vaak doen als ze plezier hebben. Ik hoorde en zag dat de taal springlevend is. Mensen spreken hun lokale taal. En in elke winkel, elk restaurant, elk menu daar, was alles uitgeschreven in hun lokale taal, dus als ik lees dat de lokale taal wordt onderdrukt, dan ben ik het daar niet mee eens.”

Xinjiang ziet er goed, veilig en zeker uit, en alle mensen met wie ik sprak, lijken er blij mee, concludeerde Grey.

Jerry Grey en zijn vrouw Ann Liang Yuhua tijdens een fietstocht voor het goede doel vorig jaar.
[Bron: news.com.au]

Daniel Dumbrill, een Canadees zakenman en Chinees politiek analist die meer dan tien jaar in China heeft gewoond, merkte iets soortgelijks op:

“Er wordt van ons verwacht dat we geloven dat de Oeigoerse bevolking wordt uitgeroeid. Het is een belachelijke uitspraak, of het nu in letterlijke zin of zelfs in culturele zin is. Oeigoeren in China zijn sneller aangegroeid dan de meerderheid van de Han-Chinezen, deels omdat ze niet onderworpen waren aan het eenkindbeleid, ze hebben 20.000 moskeeën gebouwd, hun schrift komt voor op de nationale munt [later merkte hij op dat Canada zulks niet doet voor zijn inheemse bevolking]. De grootste ster in China is een Oeigoerse vrouw die onlangs door Louis Vuitton gecontracteerd is als hun merkambassadeur. Oeigoerse kinderen kunnen gemakkelijker naar topuniversiteiten gaan dan Han-Chinezen en in de kantines wordt halal voedsel voor hen bereid en ze hebben een gebedsruimte op de campus.”

Daniel Dumbrill [Bron: news.cgtn.com]

In het verleden hebben de VS de onrust in Xinjiang aangewakkerd door de East Turkestan Islamic Movement (ETIM) te steunen, die tussen 1997 en 2014 meer dan 1.000 Chinese burgers doodde bij terreuraanslagen en die, met Turkse steun, in Syrië tegen de regering Bashar al-Assad streed.

ETIM-strijders. [Bron: archive.shine.cn]

In 2018 merkte kolonel Lawrence B. Wilkerson, voormalig stafchef van Minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell, op dat één van de belangrijkste redenen voor de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Afghanistan de nabijheid van de Oeigoerse militanten in Xinjiang was, die van pas zouden kunnen komen om het communistische China te destabiliseren en te verzwakken.

Kolonel Lawrence B. Wilkerson [Bron: news.bbc.co.uk]

Vanaf 2017 heeft de Chinese overheid maatregelen genomen om de Oeigoerse bevolking te deradicaliseren en diegenen die kwetsbaar zijn voor radicalisering beter in de samenleving te integreren. Er werden nieuwe onderwijscentra opgericht voor Oeigoeren die behoefte hadden aan vakopleidingen om hen te helpen werk te vinden en met het moderne leven om te gaan, om aldus de aantrekkingskracht van de criminaliteit of het terrorisme te verminderen.

Dit waren de veel verguisde Chinese communistische heropvoedingskampen, die er eigenlijk voor zorgden dat tegen 2019 de Oeigoerse misdaadcijfers en het terrorisme beduidend teruggedrongen werden.

FBI-klokkenluider Sibel Edmonds voorspelde dat het Westen beschuldigingen van humanitaire wantoestanden in Xinjiang zou verzinnen en ervoor zou zorgen dat de media de kwestie veel aandacht zouden schenken om anti-Chinese sentimenten aan te wakkeren, net zoals de VS eerder al hadden gedaan in Tibet, waar vanaf de jaren vijftig een vergelijkbare campagne werd gevoerd om militanten buiten het land te trainen.

Dit anti-Chinese sentiment hielp bij het rechtvaardigen van een grootschalige Amerikaanse militaire opbouw in Zuidoost-Azië en de militaire omsingeling van China, dat als steeds bedreigender werd ervaren vanwege zijn groeiende economische succes en de uitdaging voor de Amerikaanse unipolaire macht.

Verzonnen wreedheden doorheen de geschiedenis

In “Atrocity Fabrication and Its Consequences” schrijft Abrams dat “het afbeelden van een tegenstander als iemand die bijzonder gruwelijke misdaden pleegt, vooral wanneer men van plan is militaire actie of andere vijandige stappen tegen die tegenstander te ondernemen, altijd een doeltreffend middel is geweest om de publieke en internationale opinie te beïnvloeden en om [Amerikaanse imperiale] acties te rechtvaardigen.”

Een belangrijke blauwdruk werd vastgelegd in de Eerste Wereldoorlog toen het Bryce-comité in Groot-Brittannië in 1915 valse gruwelverhalen verspreidde over de Duitse soldaten in België, waardoor het Britse publiek geneigd werd de interventie in de Grote Oorlog te steunen en de weerstand tegen de oorlog in de VS afnam.

Onder voorzitterschap van de voormalige Britse ambassadeur in de Verenigde Staten, burggraaf James Bryce, beschreef de commissie op sensationele wijze Duitse openbare verkrachtingen en verminkingen van Belgische vrouwen en meisjes en hoe een tweejarig kind door acht Duitse soldaten met de bajonet werd afgemaakt.

Burggraaf James Bryce [Bron: britannica.com]

Het rapport was grotendeels gebaseerd op de getuigenissen van anonieme Belgische vluchtelingen, waarbij bewijzen van horen zeggen volledig werden aanvaard.

Britse oorlogspropaganda. [Bron: reddit.com]

[Bron: losintomasdelsindrome.com]

Een Belgische onderzoekscommissie uit 1922, die onderzoek deed op de plaatsen van de vermeende wreedheden, slaagde er niet in om ook maar één melding van Duitse excessen te bevestigen.[3]

De CIA probeerde het succes van het Bryce-comité na te bootsen toen het tijdens de Koude Oorlog wat Abrams noemde “een krachtig wereldwijd informatienetwerk om politieke narratieven te beheersen”, ontwikkelde.

Abrams schrijft: “Operatie Mockingbird van de CIA was hiervan een van de meer prominente operaties waarbij Amerikaanse journalisten werden gerekruteerd om artikelen te publiceren die gedicteerd waren door het Agentschap – artikelen die heel vaak de USSR en zijn bondgenoten belasterden met totaal verzonnen informatie.”

[Bron: whatyouthoughtwentaway.wordpress.com]

In 1962 stelden het Amerikaanse ministerie van Defensie en de Joint Chiefs of Staff (JCS) een operatie voor om de publieke opinie en de wereldopinie op te zetten tegen Cuba. Er zouden terreuraanslagen in Miami en Florida uitgevoerd worden die dan aan de Cubaanse regering konden worden toegeschreven en die een Amerikaanse militaire invasie, na de vernedering van de CIA in de Varkensbaai, zouden rechtvaardigen.

[Bron: 9gag.com]

In Vietnam volgde CIA-dokter Tom Dooley het draaiboek van de Bryce-commissie toen hij verhalen verzon over de Vietminh die 1.000 zwangere vrouwen de buik openreten, een naakte priester met een bamboestok op de testikels sloegen en eetstokjes in de oren van kinderen ramden om te voorkomen dat ze nog Het Woord van God zouden kunnen aanhoren.

[Bron: amazon.com]

De CIA was op dat moment bezig met het installeren van een marionettenregering onder leiding van Ngo Dinh Diem, die ernaar streefde de politieke oppositie systematisch te liquideren, met de steun van de CIA.

In 1964 verzon de regering-Johnson het incident in de Golf van Tonkin. Een Amerikaans marineschip zou naar verluidt in de Zuid-Chinese Zee aangevallen zijn door de Noord-Vietnamezen. Het doel was een grootschalige Amerikaanse troepeninvasie en de grootste bombardementencampagne in de wereldgeschiedenis te rechtvaardigen, gericht tegen Noord-Vietnam, het Nationaal Bevrijdingsfront (NLF) in Zuid-Vietnam en aanvoerlijnen in het naburige Laos en Cambodja.

Ondanks de omvang van de respons toonden de geluidsopnames van het Witte Huis, vrijgegeven in 2002, aan dat zelfs president Lyndon B. Johnson zeer sceptisch stond tegenover beweringen dat Noord-Vietnam een aanval had gelanceerd in de Golf van Tonkin. De opnames, evenals al het bewijsmateriaal van de daaropvolgende 38 jaar, lieten er weinig twijfel over bestaan dat er nooit een Noord-Vietnamese aanval had plaatsgevonden.[4]

[Bron: newsfollowup.com]

Terwijl de oorlog in Vietnam in de jaren zestig voortduurde, bleven de Amerikaanse regering en de CIA wreedheden verzinnen om de massale wreedheden van de eigen Amerikaanse troepen te verdoezelen.

Zo werd Senator Stephen Young (D-OH) geciteerd: toen hij in Vietnam was, vertelde de CIA hem dat het Agentschap mensen vermomde als Vietcong (Vietnamese communisten) en hen wreedheden liet begaan zoals moord en verkrachting om hen in diskrediet te brengen in de ogen van de lokale bevolking.

Abrams schrijft dat dit soort gruweldaden verre van ongewoon was: in de Filippijnen mochten VS-gezinde troepen, vermomd als opstandelingen (Huks), dorpen plunderen en burgers vermoorden om het publieke imago van de Huks, die het land wilden herverdelen en zich verzetten tegen de plannen van de VS in de regio, te ondermijnen.

L. Fletcher Prouty, een officier van de Amerikaanse luchtmacht die operaties tussen de Amerikaanse luchtmacht en de CIA coördineerde, zei dat deze techniek onder leiding van CIA-agent Edward Lansdale “in de Filippijnen ontwikkeld was tot een hoge kunstvorm“, en dat veel van dezelfde methoden gebruikt werden in Vietnam.

De Koreaanse misdaad

Net als de oorlog in Vietnam was de Koreaanse oorlog een gruweldaad die voor het publiek werd voorgesteld als een ‘humanitaire interventie’, bedoeld om de lokale bevolking te redden van de kwaadaardige communisten.

Om dit verhaal te helpen institutionaliseren, sponsorde het Pentagon een propagandafilm, “The Crime of Korea“, verteld door Humphrey Bogart, die de Noord-Koreanen valselijk beschuldigde van wreedheden die feitelijk werden begaan door de Zuid-Koreaanse regering, gesteund door de VS.

Abrams schrijft dat, “[The Crime of Korea], die op grote schaal verspreid werd in de Amerikaanse media, zorgde voor een aanzienlijke morele ruggesteun vanuit de publieke opinie voor de oorlogsinspanning.”

[Bron: imdb.com]

Dat gold ook voor een column in het tijdschrift Time getiteld ‘Barbarity‘, waarin een grootschalig communistisch bloedbad in Taejon werd beschreven, waarvan later werd vastgesteld dat het gepleegd was door Zuid-Koreaanse troepen die verbonden waren met de VS.

Slachtoffers van het bloedbad in Taejon. [Bron: cbsnews.com]

De voorzitter van de Senaatssubcommissie Koreaanse Wreedheden, Charles E. Potter (R-MI), die werd aangesteld door senator Joseph McCarthy (R-WI), benadrukte dat Amerikaanse tegenstanders zich schuldig maakten aan “beestachtige daden tegen de beschaafde mensheid. ”

Hij beweerde dat een “Chinese ‘rode’ verpleegster de tenen van een GI afsneed met een tuinschaar, zonder verdoving“, en dat Amerikaanse krijgsgevangenen werden gemarteld met bamboespiesen en “in kleine ijzeren kooien werden gestopt als beesten en uitgehongerd totterdood, met maden die uit de oogkassen komen.”

Deze beweringen stemden niet overeen met de getuigenissen van Amerikaanse en Britse krijgsgevangenen die zeiden dat ze tijdens hun gevangenschap fatsoenlijk behandeld waren, hoewel ze klaagden over het moeten bijwonen van lezingen over het communisme.

Ondertussen werden Noord-Koreaanse en Chinese krijgsgevangenen onderworpen aan extreme mishandeling in door de VS geleide krijgsgevangenenkampen, waar gevangenen werden afgeslacht omdat ze revolutionaire liederen zongen en met geweld werden gedwongen om af te zien van repatriëring naar hun vaderland.
Dit was zodat de VS propagandapunten konden scoren in de Koude Oorlog door te beweren dat de gevangenen naar het Westen wilden overlopen vanwege het zogenaamd superieure politiek-economische systeem.

Tijdens de Koreaanse oorlog vonden ernstige misstanden plaats in het Koje-Do-gevangenkamp dat door de VS werd gerund. [Bron: kushibo.org]

Het propaganda-offensief tegen Noord-Korea gaat nog door tot in de 21e eeuw, waar steeds meer bizarre verhalen worden verzonnen om het land te demoniseren.

Veel van deze verhalen werden verspreid door Noord-Koreaanse overlopers die onder druk werden gezet of betaald door Zuid-Korea, zo niet de CIA.

[Bron: collincollegenews.com]

Een van die overlopers, Shin Dong-hyuk, schreef samen met Blaine Harden, correspondent van de Washington Post, een bestseller “Escape From Camp 14: One Man’s Remarkable Odyssey from North Korea to Freedom in the West“, dat werd ontmaskerd als een verzinsel. Dong-hyuk heeft later een groot deel van zijn verhaal ingetrokken.

Een andere overloper die in het Westen een spreekvergoeding van 12.500 USD opstreek, Park Yeonmi, maakte de belachelijke bewering dat de moeder van haar vriendin was geëxecuteerd omdat ze naar een Hollywood-film had gekeken.[5]

Weer een andere, Lee Soon-ok, getuigde voor een commissie van het Huis (Amerikaanse huis van afgevaardigden) in 2004 dat ze getuige was geweest van het met ijzers martelen en verbranden van christenen in Noord-Koreaanse politieke gevangenissen, hoewel het hoofd van de Vereniging van Noord-Koreaanse Overlopers, Chang In-suk, zei dat hij uit de eerste hand wist dat Lee nooit een politieke gevangene geweest was.

Volgens Abrams werden verzonnen berichten van Noord-Koreaanse staatsexecuties van prominente Noord-Koreaanse figuren, van vooraanstaande popzangers tot generaals, vaak gevolgd door de wonderbaarlijke terugkeer voor de cameras van die zogenaamd dode figuren.

Een CNN-rapport uit mei 2015 – dat werd omschreven als “de onthulling van de lelijke waarheid over het regime” – beweerde dat voorzitter Kim Jong-un persoonlijk opdracht had gegeven zijn tante Kim Kyong Hui te vergiftigen en te vermoorden, hoewel mevrouw Kim nog leefde en een publieke verschijning maakte in januari 2020.

Nepnieuws van CNN. [Bron: nydailynews.com]

Volgens Abrams werden de valse getuigenissen van de overlopers en de bevooroordeelde berichtgeving in de media “zeer gewaardeerd in het Westen vanwege de voldoening die ze verschaften, omdat ze het idee van Westerse superioriteit over ‘s werelds minst verwesterde natie leken te bevestigen en omdat ze voorwendsels boden voor de voortzetting van het vijandig beleid tegen de Oost-Aziatische tegenstander, meestal met nog meer economische sancties“.

 

Verzinsels uit de Golfoorlog

Misschien wel het bekendste verzinsel van wreedheden vond plaats aan de vooravond van de eerste Golfoorlog, toen een vijftienjarig Koeweits meisje dat zichzelf identificeerde als Nayirah live voor de U.S. Congressional Human Rights Caucus (Mensenrechtenraad van het Congress van de V.S.) kwam getuigen op 10 oktober 1990. Zij vertelde dat de Iraakse soldaten die Koeweit binnenvielen in de Koeweitse ziekenhuizen baby’s uit hun couveuses sleurden en op de vloer lieten creperen.

Het bleek later dat Nayirah de dochter was van de Koeweitse ambassadeur in de VS, Saud al-Sabah, wat de senatoren die haar hoorzittingen sponsorden maar al te goed wisten, en dat ze sinds de Iraakse invasie niet meer in Koeweit was geweest.

[Bron: midnightwriternews.com]

De belangrijkste organisator van de getuigenis was een in Washington, D.C. gevestigd PR-comité, “Citizens for a Free Kuwait” (CFK), dat werd gefinancierd door de Koeweitse regering en nauw samenwerkte met het PR-bedrijf Hill+Knowlton om de wereldopinie tegen Irak te beïnvloeden en steun te winnen voor Amerikaanse militaire actie tegen het land.

De voorzitters van de mensenrechtenraad, Tom Lantos (D-CA) en John E. Porter (R-IL), ontvingen van CFK 50.000 dollar aan giften en kregen gratis kantoorruimte aangeboden op het hoofdkantoor van Hill+Knowlton in Washington.

Tien jaar later werden er nog meer gruwelverhalen verspreid over Saddam Hussein, die er zonder enige grond van werd beschuldigd zijn vijanden in een menselijke vleesmolen te gooien en de overblijfselen als visvoer te gebruiken, samen met de beroemde bewering over massavernietigingswapens (WMD).

Voormalig Wall Street-verslaggever John MacArthur merkte in verband met de overeenkomsten in de verzonnen wreedheidspropaganda tussen de twee Perzische Golfoorlogen op dat “dit dezelfde mensen zijn die het meer dan 10 jaar geleden ook al deden. Ze verzinnen zo ongeveer alles… om hun zin te krijgen.”

Saddam Hoessein werd net als andere westerse vijanden verguisd als de nieuwe Hitler.
[Bron: opdstorm.weebly.com]

 

Joegoslavië, de Balkanoorlog en Syrië

In Joegoslavië richtte de Amerikaanse oorlogspropaganda zich in de jaren negentig op het zwartmaken van de Servische leider Slobodan Milosevic en hem ongegrond te beschuldigen van het plegen van genocide in Kosovo en elders.

Milosevic werd in de media afgeschilderd als de nieuwe Hitler toen hij probeerde Joegoslavië bij elkaar te houden. [Bron: nationalvanguard.org]

Milosevic was een socialist die had geprobeerd Joegoslavië bij elkaar te houden en de ‘balkanisering’ ervan te voorkomen, waardoor westerse landen hun regionale invloed zouden kunnen uitbreiden en de VS militaire bases zouden kunnen vestigen in een strategisch belangrijk gebied.

De ergste etnische zuiveringen in de oorlog werden uitgevoerd door de Kroaten in Operatie Storm, die was gepland door de CIA.

De regering-Clinton steunde verder het Kosovo Bevrijdingsleger (UCK), dat streefde naar een etnisch zuivere Albanese staat, waarbij Serviërs en andere minderheden het doelwit waren.

Het UCK, dat sterk afhankelijk was van opbrengsten uit drugshandel (en orgaanhandel; nvdvertaler), werd door het Ministerie van Buitenlandse Zaken bestempeld als een “terroristische organisatie” en door de NAVO-denktank North Atlantic Council beschouwd als de “belangrijkste aanstichter van geweld” in Kosovo.

KLA-bataljon met Amerikaanse vlag. [Bron: ocnal.com]

Verslaggever Roy Gutman, de leider van pogingen om de Serviërs af te schilderen als de ‘nieuwe nazi’s’, publiceerde een voorpagina-artikel in Newsday waarin hij beweerde dat de Serviërs concentratiekampen runden waar Kroaten en andere slachtoffers gecremeerd werden en tot veevoer werden verwerkt.

Het tijdschrift Time volgde Newsday met het opdissen van een nepverhaal over een door Serviërs geleid concentratiekamp. [Bron: republica.it]

Het verhaal berustte uitsluitend op de getuigenis van één man die zelf toegaf dat hij geen getuige was geweest van moorden. Het werd weerlegd toen een Britse journalist het vermeende vernietigingskamp bezocht om te ontdekken dat ‘gevangenen’ er vrijwillig waren binnengegaan om beschutting te zoeken voor de gevechten in nabijgelegen dorpen.

Gutman zou later een vooraanstaande rol spelen in een gelijkaardige lastercampagne tegen de regering van Bashar al-Assad in Syrië, die aan het begin van de jaren 2010 Joegoslavië en de Serviërs opgevolgd was als het voornaamste doelwit voor westerse verzinsels van wrede oorlogsverhalen.

De lastercampagne omvatte een poging om al-Assad de schuld te geven van het uitvoeren van chemische gasaanvallen op zijn eigen volk. Die aanvallen werden waarschijnlijker uitgevoerd door door de VS gesteunde rebellen of mogelijk helemaal nooit.

Typische cartoon die de Syrische leider Bashar al-Assad belastert, die hem de schuld geeft van de ondergang van Syrië. Het was in feite de regering-Obama die de dodelijke burgeroorlog in het land opstookte door een opstand te steunen onder leiding van jihadistische rebellen die in de westerse media werden gepresenteerd als pro-democratische krachten. [Bron: pinterest.com]

 

Libië: volgens een oud draaiboek

De leugens die werden gebruikt om de Amerikaanse militaire interventie in Syrië te verkopen, waren vergelijkbaar met die in Libië tegen Moammar Qadhafi, die ervan werd beschuldigd zijn troepen viagra te hebben verstrekt om massaverkrachtingen uit te voeren en van plan geweest zou zijn grote bloedbaden te plegen die moesten worden gestopt.

De enige echte bloedbaden in het land werden echter uitgevoerd door jihadistische rebellen, gefinancierd door het Westen en Qatar, die de zwarten in Libië etnisch zuiverden na de omverwerping van Qadhafi.

Qadhafi omschreef de opstandelingen als “verraders die voor de Verenigde Staten en Groot-Brittannië werken, de kolonialisten“.

Deze kolonialisten pleegden grootschalige oorlogsmisdaden tijdens hun aanval op Libië in 2011, zoals het bombarderen van de Great Man-Made River, een irrigatieproject van 27 miljard dollar dat was opgezet door de regering van Qadhafi en dat een einde had gemaakt aan de waterschaarste in Libië.

Wederom werden valse wreedheden gebruikt door de VS en hun bondgenoten om daadwerkelijke wreedheden te rechtvaardigen en een natie te vernietigen die probeerde een onafhankelijk politieke en economische koers te varen.

De galerij van de schurken. [Bron: us.blastingnews.com]

 

Aanvullende casestudy’s: Rwanda en Rusland

Het boek van Abrams is behoorlijk uitgebreid, hoewel het een paar belangrijke gevallen over het hoofd ziet. Het eerste is Rwanda, waar Hutu-extremisten werden beschuldigd van het plegen van een eenzijdige genocide tegen Tutsi’s in april 1994, waarbij ongeveer 800.000 mensen werden gedood terwijl de wereld toekeek.

Bij de volkstelling van 1991 in Rwanda werden er echter 596.000 Tutsi’s geteld in het land, waarvan er naar schatting 300.000 het hebben overleefd. Dat zou betekenen dat 296.000 Tutsi door Hutu’s zijn vermoord en dat de rest van de doden, ruim 500.000, Hutu’s waren.[6]

Onderzoekers Allan Stam en Christian Davenport ontdekten dat Hutu’s en Tutsi’s de rol speelden van zowel aanvallers als slachtoffers. De plaatsen waar in april 1994 de meeste doden vielen, correleerden met pieken in militaire operaties uitgevoerd door het door Tutsi’s geleide Rwandese Patriottische Front (RPF), wiens invasie van Rwanda vanuit Oeganda in mei 1990 – die het hele conflict veroorzaakte – werd gesteund door de VS en het VK.[7]

Professor Allan Stam van de Universiteit van Virginia en Christian Davenport, professor van de Universiteit van Michigan, hebben 14 jaar lang onderzoek gedaan naar wat er werkelijk gebeurde in Rwanda. [Bron: sfbayview.com]

Overdreven beweringen over Hutu-gruweldaden werden later door de regeringen Clinton en Bush II gebruikt om de bewapening van de RPF-regering van Rwanda onder leiding van Paul Kagame te rechtvaardigen toen deze de Democratische Republiek Congo (DRC) binnenviel, zogenaamd om Hutu-genocidaires op te sporen.

De Rwandese president Paul Kagame steekt een vlam aan ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de genocide in Rwanda. Maar Kagame’s RPF voerde de meerderheid van de moorden uit, volgens vooraanstaande onderzoekers over het onderwerp, en hij zou moeten worden aangeklaagd door het Internationaal Strafhof. [Bron: rte.ie]

Deze invasie resulteerde in miljoenen doden en in de plundering van de natuurlijke hulpbronnen van Congo door Rwanda en zijn bondgenoot Oeganda, samen met in de VS gevestigde multinationals.

Een laatste voorbeeld dat het vermelden waard is, is Rusland, waarover de Amerikaanse regering al meer dan 100 jaar desinformatie verspreidt.[8]

Na de bolsjewistische revolutie van oktober 1917 hield het Amerikaanse congres opruiende hoorzittingen, vergelijkbaar met de Bryce-commissie, waarin Sovjet-Rusland werd afgeschilderd als een “soort gekkenhuis bewoond door verachtelijke slaven volledig overgeleverd aan de genade van een organisatie van moordlustige maniakken [de bolsjewieken] wiens doel het was om alle sporen van beschaving te vernietigen en de natie terug te voeren naar barbarij”, zoals historicus Frederick Schuman het uitdrukte.[9]

William Graves, bevelvoerend generaal van het Amerikaanse expeditieleger dat Rusland binnenviel ter ondersteuning van voormalige tsaristische legerofficieren (“de Witten”) die probeerden het bolsjewistische regime (“de Roden”) omver te werpen, zei echter dat voor elke persoon die de bolsjewieken in de Russische burgeroorlog gedood hadden, hadden de witter er honderd gedood.

Luitenant-kolonel Robert Eichelberger zei dat de wreedheden van “de Witten” – en niet “de Roden” – “een schande zouden zijn geweest in de Middeleeuwen”.[10]

Vandaag volgt de regering-Biden een oud draaiboek door nog meer Russische wreedheden te verzinnen om de escalatie van militaire steun aan Oekraïne in de proxy-oorlog met Rusland te rechtvaardigen.

Op 4 april 2022 noemde Biden de Russische president Vladimir Poetin een oorlogsmisdadiger na berichten over massamoord op burgers door Russische troepen in de Oekraïense stad Bucha, en hij zei tegen verslaggevers: “Jullie hebben gezien wat er gebeurde in Bucha. Dit rechtvaardigt dat hij een oorlogsmisdadiger is… deze man is wreed, en wat er in Bucha gebeurt is schandalig, en iedereen heeft het gezien.”

Vreemd genoeg is er echter geen enkel videofragment beschikbaar van Russische troepen in Bucha die betrokken waren bij burgermoorden, en aanzienlijk bewijs geeft aan dat de meerderheid van de mensen die in Bucha zijn omgekomen, zijn omgekomen nadat Russische troepen al waren vertrokken tijdens sweeps door het neonazi Azov Bataljon.[11]

Bucha-slachtoffer. De witte armband duidt op loyaliteit aan Rusland, wat suggereert dat hij werd gedood door het Oekraïense leger, dat de stad ‘bevrijdde’ van Russische controle. [Bron: sonar21.com]

De Amerikaanse regering had Rusland eerder beschuldigd van het neerschieten van een vliegtuig van Malaysia Airlines boven Oost-Oekraïne in juli 2014, terwijl bewijsmateriaal ter plaatse aangaf dat het was neergeschoten met een lucht-luchtraket die alleen de Oekraïense luchtmacht bezat.

[Bron: johnhelmer.net]

De valse beschuldigingen tegen Rusland zijn belangrijk geweest bij het losweken van binnenlandse publieke steun voor een agressief militair beleid dat ons nu op de rand van een mogelijke nucleaire oorlog heeft gebracht. De geschiedenis heeft veel parallellen, maar de gevaren lijken vandaag de dag nog groter dan voorheen.

---

Noten:

1. Een aantal van deze leiders steunde openlijk de westerse kolonisatie van Hong Kong, waaronder één, Liu Xiaobo, die in 2010 een Nobelprijs voor de vrede ontving, en die beweerde dat China “minstens 300 jaar westers kolonialisme nodig had om vooruit te komen“.
2. Sinds 2004 heeft NED 8.758.300 dollar toegekend aan Oeigoerse belangengroepen. Het netwerk van Chinese mensenrechtenverdedigers (CHRD) was een andere belangrijke bron van beschuldigingen van genocide in Xinjiang, dat zwaar werd gefinancierd door het Amerikaanse Congres via de NED en jaarlijks ongeveer 500.000 dollar ontving. Het baseerde zich voor informatie op Radio Free Asia, een CIA-omroeporganisatie met een lange geschiedenis van het produceren van bijzonder belachelijke verzonnen verhalen om westerse tegenstanders te belasteren. Een andere bron was de Duitse ‘geleerde’ Adrian Zenz, die uitsluitend lesgaf aan evangelische theologische instellingen en nooit wat gepubliceerd heeft in peer-reviewed tijdschriften.
3. De Amerikaanse correspondent Irvin S. Cobb zei dat een op de tien wreedheden die in de media worden gerapporteerd, daadwerkelijk plaatsgevonden zou kunnen hebben.
4. De onschuld van Noord-Vietnam “stond vast”, aldus dr. Edward J. Marolda, waarnemend directeur van de zeemachtgeschiedenis van de U.S. Naval Intelligence en tophistoricus van de Amerikaanse marine.
5. Park kreeg 600.000 abonnees op haar YouTube-kanaal, Voice of North Korea, en publiceerde meerdere nieuwe video’s per week waarin ze consequent belachelijke beweringen deed en vaak de nakende instorting van het land en de aanstaande omverwerping van het leiderschap voorspelde. Voorbeelden uit de eerste helft van 2021 alleen al zijn: de zus van Kim Jong Un en veel Noord-Koreaanse kinderen die frequent crystal meth consumeren; gehandicapten en AIDS-patiënten worden geëxecuteerd of er wordt op hen geëxperimenteerd met chemische wapens; en Kim Jong Un die in het geheim homo is en vrouwelijke seksslavinnen heeft, naast honderden anderen.
6. Marijke Verpoorten, “Rwanda: Why claim that 200,000 Tutsi died in the genocide is wrong”, [PDF] African Arguments, 27 oktober 2014.
7. Christian Davenport en Allan Stam, “What Really Happened in Rwanda?” [PDF] Miller-McCune, 6 oktober 2009; Christian Davenport en Allan Stam, “Rwandan Political Violence in Space and Time“;
   Edward S. Herman en David Peterson, “The Politics of Genocide” (New York: Monthly Review Press, 2010), 58, 132, 133. Davenport en Stam suggereren dat slechts 200.000 Tutsi’s zijn vermoord op basis van de overtuiging dat er in Rwanda 506.000 Tutsi’s waren in 1996. Hoewel andere onderzoekers zoals Marijke Verpoorten suggereren dat het cijfer van 506.000 te laag was en dat er ongeveer 596.000 Tutsi’s in Rwanda waren. Maar zelfs als we haar cijfer accepteren, zou het officiële aantal Tutsi-doden veel lager zijn dan de officiële versie.
8. Zie Jeremy Kuzmarov en John Marciano, “The Russians Are Coming, Again: The First Cold War as Tragedy, the Second as Farce” (New York: Monthly Review Press, 2018).
9. Kuzmarov en Marciano, “The Russians Are Coming, Again…“, 50. De pers werd daarna gevuld met sensationele verhalen die beweerden dat de bolsjewieken zelfs de vrouwen hadden genationaliseerd [de controle erover genomen].
10. Kuzmarov en Marciano, “The Russians Are Coming, Again…“, 50.
11. Voormalig US Marine Corps Intelligence Officer Scott Ritter besloot uit satellietbeelden van dode lichamen die op straat lagen dat de mensen 24-36 uur voor hun ontdekking waren gedood – dat was nadat de Russische troepen zich hadden teruggetrokken. Veel van de lichamen hadden witte armbanden aan, een visuele aanduiding die ofwel loyaliteit aan Rusland aangaf ofwel dat de personen geen bedreiging vormden voor de Russen.

Bron: Covertactionmagazine.com

Jeremy Kuzmarov

Jeremy Kuzmarov is hoofdredacteur van CovertAction Magazine.

Hij is de auteur van vier boeken over het buitenlands beleid van de VS, waaronder Obama’s Unending Wars (Clarity Press, 2019) en The Russians Are Coming, Again, i.s.m. John Marciano (Monthly Review Press, 2018).
Hij is te bereiken op: jkuzmarov2 [at] gmail.com.

Herpublicatie: CovertAction Magazine (CAM) geeft toestemming om CAM artikelen te plaatsen op non-profit community internetsites zolang de bron wordt vermeld samen met een hyperlink naar het originele CovertAction Magazine artikel. Laat het ons ook weten op info@CovertActionMagazine.com.