In Duitsland zitten de groenen mee in de regeringscoalitie.
Waren het niet de duitse groenen die zich verzet hebben tegen de oplevering van Nord Stream 2, de gaspijplijn die levensnoodzakelijk is voor de duitse economie? (Zie o.a. “Waarom Europa zo vanzelfsprekend zijn zelfvernietiging goedkeurt” ). In de plaats komt er o.a. veel duurder amerikaans gas gewonnen door zwaar milieuvervuilende fracking.
De duitse groenen verzetten zich dezer dagen ook niet tegen de uitbreiding van de bruinkoolmijn in Lützerath (een beslissing die genomen werd voor zij in de regering kwamen). Bruinkool opgeven voor veel minder milieubelastend aardgas zou nochtans een zeer logische groene keuze zijn.
Bovendien zijn de Groenen thans de meest oorlogszuchtige partij in Duitsland. De tijden van het pacifisme zijn lang vervlogen.
Voor wie niet meer kan volgen, volgen hierna drie artikels, oogopeners, over hoe de groenen zich in de loop der jaren getransformeerd hebben van duiven tot haviken en deel geworden zijn van ‘Het Systeem’.
Twee van deze artikelen dateren al van vóór de laatste duitse verkiezingen, waarbij de groenen mede als winnaars uit de bus kwamen.
2 – Neokoloniaal, agressief en confronterend – Het Groene programma voor de buitenlandpolitiek
Door Gert Ewen Ungar
25 April 2021
Vertaald uit het duits
De Groenen hebben zich gepositioneerd. Niet alleen met Annalena Baerbock als kanselierkandidaat, maar ook met het ontwerpprogramma voor de federale verkiezingen. Het is belangrijk dieper in te gaan op de standpunten omtrent het buitenlandbeleid omdat ze weer een stap verder naar rechts betekenen.
Eind maart (2021) presenteerde het Federaal Uitvoerend Comité van de Groenen zijn ontwerpprogramma voor de federale verkiezingen. De hoofdstukken waarin de Groenen hun standpunten omtrent buitenlandbeleid weergeven zijn van bijzonder belang. Want hierin lees je de inmiddels door en door neoconservatieve strekking van het groene buitenlands beleid. Zelfs al is het taalgebruik in het internationale programma afgezwakt, het kan nauwelijks verhullen dat de groene politiek neo-imperiaal, neokoloniaal, agressief en confronterend is. Op alle politieke terreinen claimen de Groenen een superioriteit waar de rest van de wereld zich bij moet neerleggen. De ontwikkeling die de Groenen hebben doorgemaakt is beangstigend.
In de kern mist de groene politiek een fundamenteel, reflectief element dat haar in staat zou stellen daadwerkelijke diplomatie en feitelijke vormgevende macht uit te oefenen op het internationale toneel. Er is een gebrek aan perspectief en begrip van historische processen en ontwikkelingen in andere landen en culturen. Het kan verrassend klinken dat er een gebrek is aan oog voor de diversiteit en variëteit in de wereld.
Diversiteit is voor de Groenen alleen belangrijk op individueel niveau. Dit principe van respect voor verschillen geldt niet tussen staten en culturen. De westerse claim op leiderschap en het westerse waardensysteem zijn hier – exclusief – van toepassing. Pogingen om iets te begrijpen en begrip voelt voor de Groenen aan als een zwakte.
Het uitgangspunt van alle thema’s in de internationale politiek is even simpel als het belerend en uiteindelijk dus reactionair is: wij zijn de goeden. Wij zijn het voorbeeld voor de wereld. Uit deze eenvoudige stelling komt de missionaire toon en de wil om de wereld naar Duits en Westers model vorm te geven. Sterker nog: hieruit blijkt de wil om de wereld in een westerse mal te willen persen. Zoals het bij ons is, zo moet het overal zijn.
In de hoofdstukken omtrent buitenlands beleid ademt het ontwerpprogramma de geest van een donker verleden. Het is geworteld in een gevoel van superioriteit en devalueert andere landen, culturen en regio’s, vooral wanneer ze weigeren het transatlantische leiderschap te aanvaarden. Het ontwerpprogramma blijft kritiekloos tegenover het transatlantisch bondgenootschap en de EU – hoewel juist hier de ontwikkelingen momenteel bijzonder problematisch verlopen.
Veel plezier met @ABaerbock als kanselier*. Qua buitenlandbeleid wordt dit de absolute (hubris)hamer: #Oekraïne in de #NATO, “verhoogde druk op Moskou” (wat zal daar precies worden opgevoerd?) en “dialoog & taaiheid” tegen #China. Wie zegt je dat het met de oorlog op twee fronten nooit… pic.twitter.com/lPFg2w3PN6
— Florian Warweg (@FWarweg) 25 april 2021
In het Westen, in de EU en ook in Duitsland is er sprake van steeds strengere censuur, inperking van de persvrijheid, alomvattende inperking van de grondrechten, een neiging naar rechts richting totalitarisme en afbouw van de democratie. Tegelijkertijd is er een drang om conflicten in de verhoudingen met het buitenland te escaleren en om diplomatie te vervangen door oorlogsretoriek en militaire macht. De Groenen spelen een sleutelrol in deze ontwikkeling. Hun eigen verhaal is een goed voorbeeld van deze verschuiving naar rechts.
In het groene kiesprogramma is deze wending naar het neoconservatisme op belangrijke punten aantoonbaar. Voornamelijk de punten aangaande Europa en de internationale politiek maken dit duidelijk.
Hervorming van de VN-Veiligheidsraad – omzeilen van het vetorecht
De Groenen hebben het idee om de Verenigde Naties te hervormen. Het vetorecht van de vijf vetomachten moet in de toekomst omzeild kunnen worden. Allemaal in naam van de bescherming van de mensenrechten natuurlijk. Als de Veiligheidsraad door het vetorecht van individuele leden, in de taal van de Groenen “niet in staat is om op te treden”, dan moet het bij ernstige mensenrechtenschendingen mogelijk zijn om de Veiligheidsraad te omzeilen.
Het is irritant dat dit voorstel uitgerekend van de Groenen komt. Omdat ingrijpen in naam van de “verantwoordelijkheid om te beschermen” (“Responsibility to Protect“; R2P) precies het centrale argument was dat de eerste groene minister van Buitenlandse Zaken, Joschka Fischer, gebruikte om Duitsland naar de eerste illegale oorlog na 1945 te leiden. Fischer loog destijds, evenals zijn collega Scharping van de SPD. Er was geen genocide in Joegoslavië. Maar aan de beschuldiging van genocide ontleenden ze de verantwoordelijkheid om te beschermen en daarmee het recht op militair ingrijpen. Met deze leugen veranderde een simpele aanval op een ander Europees land in een zogenaamd humanitaire missie.
De Groenen hebben hieruit niets geleerd, want de “responsibility to protect” wordt nog steeds misbruikt. Of het nu gaat om Syrië, China of een andere plek in de wereld die niet binnen de transatlantische invloedssfeer valt, het is altijd de verantwoordelijkheid om te beschermen die als rechtvaardiging moet dienen om agressieve maatregelen te nemen – zelfs als de feiten op zijn best twijfelachtig zijn. Daarentegen zijn de Groenen blind en doof voor de massale schendingen van de mensenrechten in het NAVO-gebied en voor de misdaden begaan door NAVO-lidstaten.
Wat de hervormingsvoorstellen van de Groenen voor de VN-Veiligheidsraad betreft, die zijn uiteindelijk slechts gericht op het vergroten van de macht van de NAVO-landen. De NAVO-landen domineren thans al de Veiligheidsraad. Van de vijf landen met vetorecht zijn er drie bij de NAVO: de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk. Wanneer met name de Groenen, en met hen de Duitse media, spreken van een blokkade in de Veiligheidsraad, wil dat niet zeggen dat de NAVO-landen zouden weigeren in te stemmen met een gezamenlijke resolutie van Rusland en China. Bedoeld wordt het veto van Rusland of China op een verzoek van de NAVO-landen.
Volgens de ideeën van de Groenen zou dit veto in de toekomst omzeild moeten worden. De beslissing om in te grijpen moet dan worden genomen met een gekwalificeerde meerderheid in de Algemene Vergadering. Daar beschikt het westerse bondgenootschap echter over een grote diplomatieke invloed. De groene eis dient eenvoudigweg om het bestaande machtsevenwicht te ondermijnen en bevoordeelt eenzijdig het westen en de westerse militaire alliantie. Het zou China en Rusland ook tot doelwit maken voor de westerse agressie in naam van de zogezegde verdediging van de mensenrechten. Met hun eis zijn de Groenen ook blind voor het feit dat het vetorecht talloze verkeerde beslissingen van de westerse alliantie heeft rechtgetrokken en de wereld in veel gevallen heeft beschermd tegen escalatie.
Het doel van het vetorecht is precies dit: militaire escalatie voorkomen. De dwang om met elkaar te moeten blijven praten betekent niet dat de Veiligheidsraad faalt, het betekent niet dat hij “handelingsonbekwaam” is. De Groenen vinden deze verplichting tot dialoog en het alomvattende zoeken naar een levensvatbaar compromis achterhaald. Deze wil om het zoeken naar compromissen en diplomatieke oplossingen op te geven, zou ongetwijfeld een serieuze stap achteruit betekenen in de internationale samenwerking.
De twee vetomachten, Rusland en China, lopen als een rode draad door het Groene verkiezingsprogramma. Ze zijn de aangewezen uitdaging, de grote confrontatie, het wrijvingspunt in het groene buitenlands beleid. De Groenen zijn bereid om het Europese continent te offeren als arena voor deze confrontatie.
De Groenen willen dat Europa het economische en strategische strijdtoneel wordt voor de geopolitieke confrontatie. En dit louter uit een gevoel van morele superioriteit, waar de feiten allang niet meer mee overeenstemmen, en met alle negatieve gevolgen van dien voor de burgers van Duitsland, de EU en Europa.
Dit alles is gevaarlijk en onrealistisch. Zowel Rusland als China vormen, niettegenstaande alle propaganda die het tegendeel beweert, geen bedreiging. De voorstellen tot samenwerking zijn legio, de wil om het Euraziatische continent conflictvrij te houden is evident. Bovendien komt de grootste bedreiging voor de mensenrechten niet uit Rusland of China, maar uit het Westen – vaak met Duitse deelname en met instemming van de Groenen. Buitengerechtelijke executies door middel van drones, illegale oorlogen, internering zonder eerlijk proces, toename van censuur, inmenging in de interne aangelegenheden van andere staten en sancties die de burgers rechtstreeks treffen; de lijst met westerse misdaden kan nog langer worden. Voor de geheven, moraliserende vinger waarmee de Groenen in de richting van Rusland en China wijzen, is er momenteel niet de minste op feiten gebaseerde basis.
Het ontwerpprogramma zegt het duidelijk: de Groenen denken dat ze zich in een wereld van concurrerende systemen bevinden. Als de Groenen erin zouden slagen hun aanspraak op dominantie in de politiek waar te maken, zullen we allemaal de gevolgen moeten dragen van de weigering om internationaal samen te werken.
Een einde aan Nord Stream 2
De transatlantische alliantie blijft onbetwist. De Groenen willen de bouw van Nord Stream 2 stopzetten. Ze beschouwen hem als schadelijk in termen van energie- en geopolitiek, en verwijzen daarbij naar Oekraïne. De cognitieve dissonantie van de Groenen wordt hier bijzonder duidelijk, aangezien het hoofdstuk over Rusland begint met de zin dat Rusland steeds meer een autoritaire staat is geworden die ook de democratie en stabiliteit in de EU ondermijnt. Bewijzen voor deze stelling krijgen we niet. Tegelijkertijd wordt Oekraïne, dat onderhevig is aan strenge censuur en snel een autoritaire staat aan het worden is, solidair bejegend. Volledig in de lijn van zijn eenzijdigheid roept het ontwerpprogramma op tot de handhaving en verscherping van de sancties tegen Rusland.
De Groenen staan klaar om conflicten op Europese bodem actief te laten escaleren. Met betrekking tot Rusland erkent het ontwerpprogramma ook expliciet de praktijk van inmenging in de interne aangelegenheden van andere landen en stuurt het zelfs aan op een politiek van regimeverandering.
De houding van de Groenen tegenover de Europese Unie is even naïef als hun houding tegenover de VN. Enerzijds wordt gezocht naar uitbreiding. Albanië en Noord-Macedonië zullen als leden aanvaard worden. Tegelijkertijd moet de integratie worden verdiept. Direct lenen door de EU moet bestendigd worden en het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) moet worden omgevormd tot een valutafonds.
Met name de omzetting van het ESM in een Europees Monetair Fonds lijkt op het eerste gezicht verstandig, maar is, gezien de private-sectorstatus van het ESM zeker geen goed idee. Het eigenlijke doel om de concurrentie tussen natiestaten in te perken kan met dit instrument nauwelijks worden bereikt.
Het zou van cruciaal belang zijn om eindelijk werk te maken van de democratisering van de EU, die al tientallen jaren is beloofd. Maar juist op dit punt komt het ontwerpprogramma niet verder dan enkele frasen. Het wordt echter heel concreet als het over de euro gaat. De Groenen willen hiervan een reservemunt maken. De groene droom is om de euro te gebruiken als de reservemunt om Europese waarden te transporteren. Dat betekent dat de euro dan in een politiek drukmiddel omgevormd wordt. Talrijke landen maken zich thans los van de dollar omdat de VS hun positie uitbuiten en de toegang tot de dollar als reservemunt misbruiken voor het verwezenlijken van politieke doelen. Mensen die horen aankondigen dat de euro op een vergelijkbare manier geïnstrumentaliseerd zal worden zullen onder meer om precies deze reden de munt mijden. Deze droom is, met alle respect, megalomaan.
Wat de Groenen in hun ontwerpprogramma schreven, is enerzijds absoluut naïef en anderzijds absoluut gevaarlijk omwille van deze naïviteit. Wie op de Groenen stemt, kiest voor meedogenloosheid en confrontatie in het buitenlands beleid, maakt van het Europese continent een strijdtoneel voor geopolitieke conflicten, kiest voor oorlog. Dit alles blijkt uit het verkiezingsprogramma. Zoals hierboven aangegeven, wordt het gedreven door een neo-imperiale, neoconservatieve geest en een onwrikbaar geloof in de eigen superioriteit. Voor Europa is er niets goeds te verwachten van de Groenen .
bron: https://logon-echon.com/2021/04/26/neokolonial-aggressiv-und-konfrontativ-das-grune-wahlprogramm-zur-ausenpolitik/
https://de.rt.com/meinung/116278-nach-rechts-gerutscht-grunes-wahlprogramm/ [gecensureerd in Duitsland en de EU]
