De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Waarom we als blanken de Profeet goed kunnen gebruiken. En – Jezus! –  Kerstmis eveneens!

Waarom we als blanken de Profeet goed kunnen gebruiken. En – Jezus! – Kerstmis eveneens!

zondag 10 december 2017 16:09
Spread the love

Deze tweede zondag voor Kerstmis is het eindelijk beginnen sneeuwen in de stad van mijn Leven, waar de kop ligt van Vlaanderen, Leuven. En dat is ongelofelijk gepast, ‘timely’ zoals onze Engelstalige broeders het beschrijven. Providentieel. Want gisteren was ons een Apotheose van een lente, zomer en herfst van werken. Deze morgen, met zicht op de waaiende zwermen witte vlokjes, zijn wij tot na een uur in de middag te bed gebleven. Wanneer ik de koffie klaar heb, gemaakt van Maragogype boontjes (die op grote hoogte groeien, waar het klimaat een grotere dosis “hardship” meebrengt voor alle leven, en die (bijgevolg) drie keer groter zijn dan een gewone koffieboon), zet ik op de tray nog wat sobere maar lekkere en voedzame dingen bij. Ik check of de zandloper down is, en na een laatste blik op de voortuin, waar nu regen valt in wijde rustige gordijnen, en na een lichtjes vreemde, onbestemde aarzeling, neem ik het dienblad in beide handen, draai mij om naar de andere kant van het huis waar de eiken tafel wacht, maar lap! de olijfhouten knop van de glazen filter blijft achter de gordel van mijn rode kamermantel haken, en heel vlot dondert alles tegen de grond. Bijna meteen laat de niet onaangename warmte van verse koffie die door de rode pij dringt zich waarnemen. De vloer voor mijn voeten is bezaaid met duizenden minuscuule stukjes koffieboon, eigenhandig verkregen door zestig slagen aan de handmolen van Franse makelij met zijn donker gebeitst beukenhout waar het leeuwtje op bevestigd zit. Ca alors!

Het is fijn, wat ouder te zijn. Dertig jaar geleden zou ik aangeslagen reageren. Nu ben ik, en blijft de geest kalm en nauwelijks verontrust. Dingen mogen kapot gaan, daar dienen ze misschien wel voor. Ik zeg tegen mezelf, geen nood, niets belet jou meteen weer een goede kop koffie te zetten. Maar tot directe harde actie ga ik niet over. Halt… “Wat is hier nu werkelijk gebeurd? Waarom dit huiselijke ongevalletje, van een ‘ernst’ die mij in geen jaren lijkt overkomen?” Was het niet zo dat zich, net voor de dingen ter aarde stortten en zich aan mijn greep onttrokken, een zwevend spookje aan mijn geestesoog voordeed? – Volkomen onbeweeglijk, ga ik bij mezelf te rade. Zonder grote inspanning heb ik het spoedig beet, de weirdo wolk die mijn tegenwoordigheid van geest en handvaardigheid heeft doorkruist, de zon van mijn geestelijke volle bewustzijn heeft verduisterd voor een fractie van een seconde.

De zondige gedachte die mij parten heeft gespeeld greep haar kans toen ik mij blik een hele seconde op de oranje muur liet rusten nadat de koffie klaar was, en zij is de volgende. – Tevreden en zelfs verheugd de ochtendkoffie te kunnen gaan nemen, helemaal zoals ik het graag heb en wil, was ik. Harmonie. Zondagsrust in het kwadraat. – En toen kwam daar, flitsend als Flash Gordon in het lied van Queen door de wolken, een bezorgdheid: oei. Sinds gisteren middag is het huis niet meer gelucht. De koude, mijnheer, en geen tijd gehad, de halve dag en de hele avond weg van huis. En het besef daagt, dat niets anders dan een in paniekerige sentimenten wortelende bezorgdheid om de Gezondheid maakte dat de God Pan mij een moment van eeuwigheidswaarde in zijn greep nam. De fraaie Japan made koffiebuis is gelukkig niet gebroken. Maar mijn vermoeden was correct: het is omdat ik een danig storende gedachte toeliet, dat er schade is, dat de wereld mij ontsnapte. En snel ga ik nog een km dieper. Wat ligt er aan de basis van dat verlangen naar Gezondheid, naar zuivere lucht voor mijn geest & longen? Zonder twijfel een idee dat miljoenen mensen in de antieke tijd en miljarden mensen vandaag kennen:

“het verlangen naar Eeuwig Leven”

En dat niet alleen, dat religieuze streven is niet verkeerd, ik werk er al heel mijn leven aan op juiste manieren…Hier betreft het een gemengd gevoel: ik betrap er mij op, ik die door de week zo Spartaans leef, dat diep in mij een krachtig trolletje danst dat krijst:

“Ik wil alles” –

“I want it ALL!”

En meteen weet ik dat ik diep in mijn hart (op zulke gewone maar tekenende momenten) geen haar verschil van, geen grammetje goud meer waard ben dan de grootste koning consument, die alle jaren tien of wel honderd vluchten doet en zo de aarde kapot maakt.

Denk nu niet meteen dat Stef door dat besef uit zijn lood is geslagen. Er staat eerlijk gezegd wel wat aan de positieve zijde, dat toelaat kritisch bepaalde minpunten te zien en toch de schaal overeind te houden.

(Zelfkennis is het begin van alle Wijsheid, en betekent als dusdanig

onmetelijke rijkdom. Zeg het niet voort).

Maar geboeid en verrast ben ik wel, dat in het hart van mijn identiteit zoveel greed levend is gebleven, de “waarde” waar een nobel icoon als Barack Obama zo fel en zo terecht heeft op gewezen als pernicieus naar aard en gevolgen.

Goed, de nieuwe koffie is er, de Britse Beschuiten en versnaperingen zijn over twee plankjes verdeeld, we zitten eindelijk aan tafel. De vorige dagen zijn zo intens geweest, en zo vruchtbaar en deugddoend, dat ik bijna niet anders kan dan met een overvolle geest en hart snel bijten in de met bio tomatensaus besmeerde broodjes. En weer is er de stem van het Geweten, (dat glad vergeten fenomeen in de miljoenen berichten van tegenwoordig!), & die zegt “Stop!”.

“Wat zou er met jou op deze rustige zondag wel aan de hand kunnen zijn, dat je, in tegenstelling tot veel zwarter tijden,

niet meer zou kunnen bidden voor het ontbijt?…”

Dat doe ik dan ook maar eerst en vooral. En intussen speur ik verder in mijn diepe waterput die al vier of vijf levens meegaat, naar de reden van mijn ongewone spirituele luiheid. De inspiratie dient zich meteen aan, – God zij dank. – Emilio Platti! De professor Koran en Arabistiek. In een flits zit ik weer in het grote oude college lokaal van de KU Leuven, met de regelmatige rij in tien ruitjes verdeelde ramen, niet ver van het kantoor van kerkjurist Rik Torfs. Platti, zelf zoon van een Italiaanse immigrant arbeider die een leven lang dagelijks letterlijk door stenen tafelen ging, bracht ons met interessant ontzag en rustig maar diep inzicht het verhaal: hoe Mohammed was geboren als een natuurlijk kind, of in elk geval al snel weesjongen was geworden, zoals het lot soms mensen niet spaart maar blijkbaar (on)genadig beslist, “Dat ventje verdient een krachtige aansporing!” Vanuit die basale familiale situatie, die een kind uiterst kwetsbaar maakt, daagde het besef bij de jonge man (die overigens zijn overleven dankte aan een brave, zorgzame oom en enkele andere moederharten), op bijzonder heldere wijze,

De mens is fundamenteel af-hankelijk

Dat besef maak ik mee, vanmorgen,

drie weken voor kerstmis.

Als ik niet zou… in gloeiende dankbaarheid voor mijn leven, voor Het Leven en voor mijn Dagelijks Brood dat mij als niets anders gaande houdt, even zou een spiritueel gebaar van erkentelijkheid maken… dan houdt het op.

Dan zou ik mijzelf aan Goden gelijkmaken. Dan zou ik in feite op absoluut niveau vergeten, ja, laf negeren

dat een mens als ikzelf… op-aarde-verschijnt-en-vergaat.

 

 

In één adem.

In één zin.

In nauwelijks één eeuw.

In de loop van één leven.

De profeet Mohamed was heel waarschijnlijk in wezen een welmenende karavaandrijver die vanuit zijn geboorte en persoonlijke geschiedenis een diepe spirituele roeping meekreeg; die mannelijke mens ging het als zijn onontkoombare opdracht zien, zijn tijdgenoten de ogen te openen. Tijdgenoten die op enkele generaties tijds, heel veel welvaart hadden weten te verzamelen. Dankzij florerende handel via kamelenkaravanen. De stadjes in het schiereiland van de Hedjaz-woestijn wemelden van mensen en goederen. Steden als Mekka en Medina in de achtste eeuw.

De rijkste families met politieke macht, waren gaan denken dat zij de Wetten van het bestaan schreven;

en niet God.

“ Macht corrumpeert, en absolute macht corrumpeert op a……. wijze. “

Dat weet het kind in het zesde leerjaar.

Maar ik zeg u meer:

 

“Bezit corrumpeert.”

“Welvaart corrumpeert de mens”.

En ik zal nog meer zeggen:

“Alleen soberheid kan ons redden”.

“Alleen gepaste Armoede

kan je ziel en

geest en

hart en

lijf

heil bieden”

Het is alleen omdat wij, ten koste van heel veel moeite, last en goochelen met gordijnen en schermen in de coulissen van ons gezamenlijk en individueel bestaan, er door heen elke godganse dag en nacht in slagen het besef van de DOOD uit ons diepe bewustzijn te weren, dat wij kunnen leven zoals “de mens van tegenwoordig”.

Het loutere bewustzijn dat de jager dieren doodt, en daar niet aan kapot gaat, is voor velen lange tijd ondenkbaar, on-ver-dragelijk gebleven. Bij de ter aarde bestelling van onze geliefde overledenen, blijven wij, gedwee zoals de Undertaker ons aanmaant, niet meer staan om de kist te zien zakken; onze hand laat geen greepje aarde ploffen als laatste geschenk. Velen worstelen dan ook met de rouw, langer dan de mens van vorige generaties. Dat de Dingen des Levens echt diep tot ons mogen doordringen, dat is een Goddelijke Wens. Dat is heilzaam. Die openheid verleent – via Pijn – heling aan de menselijke ziel en geest.

Waar een mens voor een trein is gesprongen, en zijn lichaam, Gods Tempel in Bijbelse termen, niets anders mocht meemaken dan te worden, op zijn Frans gezegd, “déchiqueté”… daar staan dadelijk een klein squadron mannetjes uit de aarde op, gekleed in speciale kledij, gewapend met lange tangen en donkere zakken. Echt waar.

Elke mens die nog nieuwsgierig zou durven opduiken, niet verstikt door het spirituele klimaat, door de geschetste Tijdsgeest, wordt meteen streng de toegang tot de genius loci & de genius mortis ontzegd, zoals ik zelf mocht meemaken in het Leuvense station der treinen.

Een situatie die mij ertoe verleidt te schrijven: sinds een jaar of twee drukken wij alweer in alle natuurlijke vrijheid en onbeschroomde liefde collectief onze babies aan onze borst(en); “Nu onze doden nog, if you don’t mind – als ‘t God belieft…”

Zonder de Kracht die het hele Universum doorzindert,

waren wij niet in het leven geland.

Zonder de Ziel van de Galaxieën en het

hart van Moeder Natuur,

was er geen sprake van u en mij en haar en hem.

Van burger noch beest noch boom noch boxcar.

Elk kind voelt dat aan, vermoed ik.

Elke Indiaan heeft die Waarheid in zijn hart geschoven

en op zijn huid en zijn tippi gebrand.

Elke moslim heeft daar min of meer weet van.

Wij, agnostische tijdgenoten echter, wij kijken naar Trump.

Wij praten over merken.

Wij kijken op een minuutje.

Wij bouwen nog een gebouw erbij.

… Draaien we onze hand niet voor om, toch?

Laat mij maar verder bouwen aan de onschendbare nis in mijn hart.

Waar het verhaal van elke medemens, sterk en stralend,

of dodelijk getroffen,

melodieus en helder

mag in resoneren.

Waar zo veel ruimte in is uitgehakt,

dat er zoveel kennis in kan wonen,

dat elke korrel rijst mij genoeg te eten geeft

om even eeuwig tevreden mee te zijn.

Dat elke kop koffie, van goede kwaliteit en

zelf gemalen en gezet,

mijn hemel op aarde betekent.

Demonen zijn er

om op afstand te houden en te verslagen.

Geld en machine, toestel en ding… ze zijn in die eeuwige strijd

maar povere wapenrusting.

Als je er teveel van aan je lijf gaat hangen,

worden ze zelfs een blok aan het been.

Het is geregeld wel vertoond,

dat rijke ridder voorzien van harnas

kunstig-kostbaar, zwaar & keihard

werd geveld

door de ridder die reed in lichte maliënkolder

gebreid door zijn eigen zorgzame moeder,

met op de helm als wapperend tooi de halsdoek van

zijn geliefde vrouw

en in zijn hoofd heel bewust 

de betekenis

van het Grote Kruis op zijn borst.

Klok en Boekhoudboek…

ze sluiten doeltreffend af

de liftkoker naar

de diamanten, deep down verscholen

in onze persoonlijke koolmijn.

De ring die onzichtbaar maakt, wordt een kwelduivel,

een afgod

die je verslaafd maakt, leegzuigt

en lastigvalt, hier en ginder.

Mohamed had gelijk.

En Jezus had Grote Waarheid te pakken.

Boedha Sidharta Gautama zette zich erbij.

De klokken van kerken en carillons herinneren ons daaraan

tot op vandaag.

En de kraaien.

En het ijle piepen van de muizen in het struikgewas in de avond bij het pad.

Maar wie van ons leeft

nog met

wijd open oren?

Stef Solfrian Vojvoditz

Opgedragen aan mijn lieve en bijzonder sociaal-emotioneel-intelligente collega-schrijfster, die mij met haar dagelijkse Social Medium-bijdragen en persoonlijke berichten de ziel mee levendig houdt sinds een jaar of twee, Margot Vanderstraeten. Ter gelegenheid van haar verjaardag, gisteren zaterdag. Life may be generally said to begin at fourty, it surely got you  a unique Kick Start when nearing Fifty!

 

 

Creative Commons Apply

Sharing is encouraged, but not without mentioning website name and author.

Breaking the Creative Commons Spirit is a major moral incursion.

Achtergrondlectuur advies

Islam, van nature een vijand? Emilio Platti. Reeks Christenen in dialoog, Averbode, 2003.

Voices of the Rainbow. Contemporary Poetry by American Indians. Edited by Kenneth Rosen. Seaver Books, New York, 1984.

Nature, human nature and God. Ian Barbour. Augsburg Fortress, 2002.

The T. E. Lawrence Poems. Gwendolyn MacEwen, Mosaic Press – Valley Editions, Oakville, Canada, 1982.

Les companions du crépuscule. – De gezellen van de schemering. Deel 1-3. Getekende roman. François Bourgeon (scenario, research, tekeningen en inkleuring). Casterman, 1994.

La Belette/ De Wezel. Comès. Getekende roman. Casterman, 1984.

De recensie van de memoir Mazzel Tov van Margot Vanderstraeten, die vorige week ook van onze koningin warme waardering en dankbare woorden mocht ontvangen, waarin ik het boek als eerste in een doordacht religieus interpretatiekader plaatste, kunt u nog steeds hier lezen:

www.margotvanderstraeten.com

of hier op de progressief-kritische site:

http://community.dewereldmorgen.be/blog/stefaanhublou/2017/05/16/mazzel-tov-van-m-vanderstraeten-een-noodzakelijk-superfijn-boek-over-existeren-en-geloven

 

 

 

take down
the paywall
steun ons nu!