Hier volgt de verbatim van een dialoog die ik voerde met een lezer op de Facebook pagina van Walter Pauli ( senior reporter van De Morgen). Die had de aftrap gegeven tot een vief debat op zijn profiel met de simpele uitroep “Een pietenpact, wordt het dus.” Dit nadat een aantal maatschappelijke verantwoordelijken erin geslaagd waren onze blanke wijn te verwateren. En dit pact leidde tot tevredenheid bij de Vlaamse kinderrechtencommissaris en menige andere halfzachte persoon op een kantoor. Voor mij ligt dat enigszins anders. De zwarte bloke mag er zijn. Net als de heilige man met de zilveren baard. Dat mag ik zeggen, na persoonlijke omgang met tientallen zwarten, de eerste was een huisvriend toen ik dertien was. Op die manier mocht ik merken dat waarachtig zelfrespect bij jezelf als blanke democraat, pas respect en interesse bij de andere mens induceert. (1400 woorden).
Onze (kinder)rituelen, onze stijl… dat zijn vitale uitingen van de kern van onze identiteit. Die moeten wij koesteren, verzorgen, intact houden en met gepaste trots tonen. Zoals wij dat doen met mooi antiek meubilair, met de schilderijen van onze meesters, met onroerend erfgoed in stad en landschap. Vergelijk met het traditionele Militaire Défilé op de nationale feestdag in de lanen bij het Plein der Natiën. Met de State of the Union in de respectieve parlementen. Dat erkennen, geeft blijk van aan innerlijke rijkdom, van vermogen met symboliek om te gaan. Dat niet zien betekent geestelijke armoede.
Wouter A schreef: “Beste mensen die boos zijn omdat Zwarte Piet aangepast wordt: doe eens even wat moeite en uw best om u in te leven in uw medemens aub. Zo veel gevraagd is dat niet. Zwarte Piet zoals ie nu is, is écht geen Vlaamse traditie. Het is wel degelijk een symbool van blanke onderdrukking en slavernij. Deze symbolen jaarlijks blijven herhalen gedurende 6 weken lang, vernedert veel medemensen, “onafhankelijk van het feit dat dat niet de intentie is (!)” . Met zulke vernederende symbolen en overblijfsels willen we onze kinderen toch niet meer opvoeden ? Het gaat ook niet om het verpesten van een kinderfeest, maar om het verbeteren van een kinderfeest zodat alle kinderen er plezier aan beleven. Het gaat hier nu even niet om u, maar om uw medemens. Het is niet omdat een gewoonte uzelf als persoon geen pijn doet, dat het geen medemensen pijn doet. Dit toch volhardend blijven uitroepen is een wat egocentrische kijk op de zaken zijn. Het gaat erom dat het een inclusief feest wordt, voor iedereen. Het feest zal er echt niet slechter op worden, integendeel, een feest dat nog meer mensen en kinderen zal bekoren. Een beter feest dus. Dat is pas échte solidariteit. We gaan ook geen feest afschaffen of kapot maken, we gaan het enkel laten evolueren naar iets waar iedereen aan plezier aan kan beleven. Enkele kleine ingrepen en veranderingen zal de kinderen niet minder plezier geven. Wees eens wat flexibel en solidair, zo veel wordt er niet gevraagd van u. Uw cultuur of traditie wordt écht niet afgenomen of aangevallen, is écht niet in gevaar. Dat soort geroep is compleet buiten proportie. En vooraleer u antwoordt, bestudeer het onderwerp even in de diepte aub. Alleen met kennis van zaken is het nuttig debatteren. Lees en leer, doe even de moeite aub : http://nederlandwordtbeter.nl/…/NLWB_LESPAKKET…
Hierop gaven wij het volgende antwoord:
“Goede démarche. Op het eerste gezicht. Want in de grond is het dat natuurlijk allemaal wél. Wij, de blanke mensen, willen, en dat is ook gewoon diepmenselijk, diep vanbinnen wel eens kunnen trots zijn “dat wij de beste waren”. (Ook al omdat dit intussen niet meer zo duidelijk is in de complexe wereld). Kijk, ik heb destijds de keuze gemaakt met een vrouw met vlezige lippen, bruine huidskleur, en kroeshaar door het leven te gaan. Zij had een jeugddroom, die ik best wel wilde helpen waar maken. Daarin zijn wij intussen geslaagd. Verder was een van mijn nobelste voedstervaders was een Congolees, Augustin Ngozi Ngulu Simanga, die met grootste onderscheiding afstudeerde aan de KU Leuven als burgerlijk ingenieur. Die studies deed hij vanuit de mansarde bij ons in Heverlee, met mijn moeder als kotmadam. Later is hij minister van energie in zijn thuisland geworden. Ze zijn mij dierbaar tot en met, de zwarten.
Geen mens kan ons toch ontzeggen te genieten wat de tekenverhaalmaker Hergé ons meegeeft in “De Zonnetempel”, album 13 in de reeks Kuifje? Hij wordt samen met zijn grote vriend kapitein Haddock, met professor Zonnebloem en zijn trouwe hond opgesloten in een toren door de Inca’s. De grote Inca meent dat zij de dood verdienen, om dweperige, hautaine, rancuneuze en religieus ingeklede redenen. Kuifje slaagt er echter in de wanhopig uitziende situatie ten goede te keren door kalm te blijven (de stiff upper lip van de Europeaan), door inzet van een paar ‘mirakels’ van de blanke westerse cultuur. Met name met behulp van de geschreven pers en van de astronomische wetenschap. Hij voorspelt dat de zon, (de god van de Inca’s), zal verdwijnen op een bepaald tijdstip. Er vindt een zonsverduistering plaats, de inheemse geweldenaren raken in paniek en de voor recht en waarheid strijdende Belgische reporter en zijn gezelschap worden met eerbied en genade overladen.
Ook vandaag geldt dat de superioriteit van “onze westerse wereld” toe laat levens te redden, zonder geweld en met het nodige respect. Onze medische expertise is een mirakel.(Denk aan de vaccins die de wereld van de pandemie gaan redden in 2021! – Update)
Om maar één universum te noemen. Het gaat er om, dat wij zoals de Britten dat in hun koloniale tijd het waren, in menig domein de betere mensen zijn (geweest). Die leiding kunnen geven en hulp vermogen te bieden in nood.
Die Zwarte Piet en die Sinterklaas mag en moet altijd naar onze superioriteit verwijzen. Wie daar aan zelfontlediging doet, aan mea culpa, aan “och, we willen u niet kwetsen”, dat is iemand die op een bepaalde diepte van de ziel niet bewust leeft, niet authentiek mens is. En mijn geloof én mijn ervaring is dat, indien wij die legitieme trotse zelfbepaling rechtuit mededelen en uitleggen, dat wij daar ook respect & sympathie voor krijgen. Zeker als wij daarnaast beleefd, respectvol en vriendelijk blijven. Dan krijg je veel meer sympathie terug dan voor allerlei verdunningen van eigen cultuur en trots. Want door trots te zijn op onze cultuur en beschaving, verlenen wij de anderen meteen ook “een model”.
Dan zeggen wij in de grond: “U mag ook trots zijn op wat u als soort mens groot maakt in eigen ogen: wees maar gelovig, heb maar twee of meer partners, eet maar samen met de blote hand uit een schotel op de vloer of aan tafel, zing en dans vooral bij elke gelegenheid. Spreek maar drie talen door elkaar tijdens jullie frequente long distance calls. Voedt je kinderen maar op met veel meer tijd, warmte, huidcontact en betrokkenheid dan wij. Ga vooral door met het aanspreken van uw meisjesbabies met “mama” of “oma!” aan tafel, met een knipoog naar de mystieke en spirituele zijde van het familiale leven!”.
Wij van onze kant zijn gerechtigd vanuit onze sterkte te handelen, te spreken, en te vieren. Wij weten het immers maar al te goed, als wij eerlijk zijn: wij hebben ja ook onze waanzinnige kanten, onze gebreken. Zoals de waan van de dag in onze media, de charlatans bij onze politici, de hebzuchtige sjacheraars bij de grote bedrijven en de financiële elite. Maar ons koloniale endeavorment & achievement, dat is iets waar wij traditioneel in december even trots op mogen zijn. En daar wil ik, beleefd en zonder vormen van geweld, hard voor vechten. Die trots en die bewuste identiteit, dat is immers voor ieder mens, voor alle soorten mensen, een goed iets. Fierheid laat de mens pas toe echt goed te leven.
Stef Hublou Solfrian
Creative Commons Apply
Do not share without mentioning Source Site and Author.