Tijdens de nacht van vrijdag 13 op zaterdag, zijn legers van drie van onze traditionele bondgenoten in actie gekomen. Die militaire represaille en dit schot voor de boeg van de dictators van Syrië en Rusland, die bekend staan voor gebruik van gifgas om hun tegenstanders drastisch een toontje lager te laten zingen, en vaak ook een kopje kleiner te maken, is in de limiet de vrucht van de diepe verontwaardiging die premier Theresa May voelde en deed “Njet” roepen, zowat een maand geleden. Nadat op Brits grondgebied een man en een vrouw met een dodelijk gifgas waren aangepakt, niet toevallig twee mensen die “de president van Rusland hadden beledigd” door hem  niet in alles te volgen en trouw te zijn.  Is de daadwerkelijke militaire actie verantwoord? Is het risico terecht genomen? Waarom juist nu eindelijk reageren tegen deze regimes die, zeker in het geval van Syrië, talrijke folterkamers onderhouden? Waarom naar aanleiding van misbruik van gifgassen? 

 Met update dd. 15 april, bestaande uit link naar het verslag over het gevoerde onderzoek door de Franse diplomatie over de inzet van gas in het conflict (zie addendum onderaan). 

Women are the true rulers of the human universe 😉 

Mannen zouden van nature goed materiaal moeten zijn, me dunkt, om de kwetsbaren te beschermen, maar vaak schieten zij tekort, zo leert observatie van de Tijd van heden en van de toestand in diverse culturen. 

Een voorbeeld met veel klasse is het a capella lied “Voices  [behind the wall] van Tracy Chapman, de Afro Amerikaanse die vele songs schreef en zong vanuit diepe sociale en humane bewogenheid. 

Ik heb veel respect, dat weten mijn geregelde lezers, voor de persoonlijkheid van Barack Obama. Vandaag blijkt hoe hij de geschiedenis single handed vier jaar heeft in de veilige zone  gehouden. Na intense reflectie besloot hij geen militair geweld te gebruiken, toen Bashar Al-Assad een eerste keer uitdagend de gestelde “Red Line” overschreed, en gifgas inzette in zijn strijd om het politiek en economisch gewin dat hij en zijn clan halen uit de ijzeren greep op de Syrische bevolking, hardhandig veilig te stellen. 

Maar ik kan geen bezwaar hebben tegen de combined action die wij op dit moment meemaken. Ik ben opgevoed door een moeder die tegelijk veel warme, tastbare liefde gaf, wat de geest goed tot ontplooiing laat komen, maar op tijd en stond ook “Tijgermoeder” kon zijn. In tijden dat de normen en de identiteit vooral, nog niet zo met flanellen benen liepen, sprak de volksmond: “Wie niet horen wil, moet voelen”. Streng optreden heeft zeker zijn plaats en zijn rol, in menselijke relaties en opvoeding. Zowel de opvoeding van kids als de morele lessen die we aan onze vijanden geven. 

Om acht uur op zaterdag 14 heb ik het speciale journaal op de VRT gevolgd, met de vereiste aandacht en belangstelling.  Ik vond de verslaggeving goed, en de uitspraken van de diverse actoren van “ons kamp” zeer evenwichtig, voorzichtig en humanitair verantwoord. Ook de zeer gerichte raketaanvallen, waarbij geen enkele dode mens te betreuren viel, geeft mij geen aanleiding niet trots te zijn op het Democratische (en consumentisme-) Westen. 

De andere kant heeft lange tijd zijn morele hand overspeeld, met vuur gespeeld. Boosaardig gedrag met monkelende trots en pogend groot zelfvertrouwen tentoon gespreid. Vandaag komt te terugslag, de straf. Dat moet ons verheugen, als mensen met het hart op de juiste plaats. 

Een ding viel mij op in de dialogen van de betrokken reporters op de tv, namelijk dit. 

Op de vraag “Waarom zijn wij, het Westen, zo getergd en boos over het gebruik van gifgassen op burgers” kon zelfs Björn Soenens, voormalig hoofd van de VRT Nieuwsdienst geen goed antwoord geven. Nochtans, voor wie het Wereldbeeld ook juist door mededogen en aandacht voor lijden van onschuldige mensen is geschraagd, is het antwoord nooit weg geweest: onze eigen voorouders hebben daar vreselijk onder geleden. Een bepaald kwaadaardig gas draagt zelfs internationaal de naam “Ieperiet”: het werd voor het eerst in West Vlaanderen ingezet, door de Duitse legers in de loopgraven tijdens de eerste Wereldoorlog.

Daarbij komt dat het zeer ongemakkelijk voelt, gifgas tegen burgers of zelfs soldaten, om twee bijzondere redenen: doodgaan is niet zomaar sterven. De ene dood is de andere niet. De lijken met opengesperde ogen, klauwende handen, blazen op de lippen… in diverse oorlogssituaties hebben voldoende duidelijk gemaakt, naast de medische verslagen, dat sterven door gifgas een vreselijke dood is. Dat wil je je ergste vijand niet wensen.

Als je nog een beetje humaan denkt en oorlog voert. En een tweede fundamentele reden lijkt mij dat het gênant is hoe juist onze mooiste kracht die stamt uit de 20 ste eeuw, de wetenschap, de industrie, die ons zoveel handigs en comfortabels oplevert, en die de harde kanten van het leven dicht bij de natuur heeft eraf gehaald, hier op een zeer geperverteerde, immorele manier wordt gedwongen een rol te spelen. Gebruik van Gifgas haalt met andere woorden enkele van onze meest fundamentele en meest gekoesterde waarden onderuit. Het raakt ons geweten.

Delen met in acht nemen van de Creative Commons beperkingen moedigen wij aan.

Stef Hublou Solfrian

 Addendum

Ter info: een (overtuigend) verslag van de Franse overheden, op basis van ruime informatie ter plekke, die vooral ook de inzet van gifgas door de troepen van het Bashar regime heel goed verklaart door de context van de strategie die dat leger toepast, en vanuit vaststaande kennis in verband met voorgaande gevallen. – https://www.diplomatie.gouv.fr/…/180414_-_syrie…