Ik weet het: mijne tekst is veel te lang…. maar ja mijn vingers roffelen die woorden er zo uit .Het enige wat verandert zijn daden,
mogelijkheden – woorden zijn maar het zaad van toekomst.

Waarom de overheid (N-VA, Liberalen,…) voor mij op dit moment fundamenteel verkeerde keuzes maakt!

Ze gaan ervan uit dat jongeren en ouderen makkelijk werk vinden. Met
die zelf ingenomen predictie voert ze haar beleid voor de komende
jaren….
Op elke vacature komen momenteel honderden sollicitatiebrieven toe…
Standaard antwoorden worden terug gestuurd. Het is crisis,
schaarste,… wie wil werken, vindt werk, zegt men. Da’s waar, maar
betaald werk is iets anders… Vrijwilligerswerk moet dan weer
aangevraagd worden, want het zou mensen die geld verdienen hun job
kunnen bedreigen.
‘t Is een vicieuze cirkel. Blijven zoeken… is nu
de boodschap! Al die lezersbrieven, verzuchtingen,… van werkzoekenden
die werk zoeken als job hebben, lijken totaal genegeerd.
Jongeren moeten maar hout zoeken in een bos met steeds minder bomen.

Het aantal zinvolle jobs vermindert telkens, heren burgervaders (tenzij
je nieuwe behoeftes blijft creëren, maar dan blijven we ook onze
consumptiemaatschappij voeden).
1. Vele jobs zijn ingevuld door automatisaties. Schaalvoordelen, efficiëntie,… algoritmen met steeds minder menselijke fouten.
Een beetje voorbeelden: Bankieren doen we nu allemaal quasi zelf (het
aantal jobs in een bank vermindert elk jaar), de gesubsidieerde landbouw
boert met steeds grotere machines (en met steeds minder boeren
uiteraard), onderwijzers staan in steeds grotere klassen en scholen
(voorgeschreven eindtermen af te haspelen), garagisten diagnosticeren
met computers, techniekers vervangen nieuwe printers omdat herstellen te
duur is,… zorgverleners werken op de klok, de supermarkt vervangt de
bakker, de beenhouwer, de kruidenierswinkeltjes, ook in het
amtenarenapparaat wordt gesnoeid (tot nu toe de job met lang de meest
werkzekerheidsbasis geweest)….Alles goedkoper, efficiënter en met minder
volk… Elke euro moet zijn geld en liefst meer opbrengen. Hetzelfde
met het werkvolk dat als citroenen uitgeperst zich ‘s avonds voor de
televisie ontspant. Energie is ook beperkt, als werkgevers ze allemaal
eruit halen, blijft er niet veel meer over
2. Een tweede tendens is dat steeds meer controlerende regels de
jobinhoud bepalen. Toelatingen, vergunningen, diploma’s,…. papierwerk
wordt belangrijker als verantwoording dat men in orde is. Opnieuw de
energie gaat meer naar de vorm dan de inhoud. Alsof diegene die het werk
doet, zelf geen kwaliteit meer zoeken. Alsof het leerproces met zijn
fouten taboe geworden is, dat men meteen inzetbaar geen tijd mag
verliezen. Nieuwe regels, nieuwe controles om de regels te handhaven en
meteen ook nieuwe jobs. Maar dat het de vrijheid inperkt om per situatie
zelf anders, diverser met een open houding te reageren,… Keurslijf
kan ook creativiteit inperken.
Het lijkt alsof de academische
overheid vooral wil controleren zodat alles goed is. Ok, men schuift de
fouten nogal door naar een overheid, die als paraplu-pispaal oplossingen
zoekt. Politici maken nieuwe regels zodat oude fouten niet meer gemaakt
worden. Maar vaak te breed, te zwaar uitgesmeerd…. Kim De Gelders
gedrag was een probleem, nu hebben alle crèches een deurslot. De
dioxinecrisis belichtte een probleem, nu zijn alle hygiënische normen zo
verstrengd dat we een ongezonde te cleane voeding als norm nastreven.
Van het ene uiterste in het andere… de korte termijn angsten zijn
opgelost en politici blijven opnieuw verkozen, als redders op de bres.
Waar is echter dat midden? Waar pakt men het probleem zelf aan?
Wetenschap wordt betaald door winstzoekende bedrijven en die kennis
sijpelt door in onze regels. Maar kennis over ons klimaatopwarming
worden genegeerd, wat niet weet, niet deert? De drang naar eenvormigheid
knijpt de diversiteit de keel dicht.
De afstand tussen de top en de basis is vergroot. Schaalvoordelen…efficiëntie,…
3. Een derde gaat over eieren in dezelfde mand.
Hoe grotere gehelen, grotere kosten, hoe groter de impact als het niet lukt.
Economie is als zeepbellen. Als de grote ontploffen is er plaats voor
vele kleintjes. Waarom blijft men zich focussen op die grote?
En
wat me nog het meest verbaasd is dat banken, overheid,…. grote bedrijven
met heel veel middelen er niet meer in slagen om jobs bij te creëren,
integendeel… Wie kan of moet het dan wel nog doen? De kleintjes? In
diversiteit ligt vaak de grootste kracht. Vele verschillende mensen
dragen verschillende zienswijzen. Ieder met zijn eigen belang,
ervaring,… is een rijkere manier van kijken dan een aantal betaalde
slaven die de winst van de top moeten verzekeren. Met die
schaalvoordelen staat of valt alles bij die ene bank, supermarkt,
autofabrikant,… Als men alle kapitaal in één grote oplossing steekt, dan
staat of valt dat bij het geloof, inventiviteit en wilskracht van de
raad van bestuur. De concurrentieslag is overal moordend. De dag dat zij
er niet meer in geloven is het bedrijf failliet. Ford Genk had
misschien niet gestopt als het probleem niet enkel van de top zelf was,
maar van alle werknemers. Al die machines hadden een nieuwe wending
kunnen krijgen. In crisissen kunnen groepen heel inventief totaal
wijzigen. Punt is dat het leiderschap dan naar de basis gekatapulteerd
wordt, wat geen evidente andere structuur is.

Zelf verantwoordelijkheid dragen…
Als de overheid de verantwoordelijkheid steeds meer bij zichzelf legt
(schadeclaims, regels…) en dat toelaat, ontneemt men de burger zijn
eigen verantwoordelijkheid over de toekomst. Het leerproces van
individuen om iets zelfstandig neer te zetten met bijhorende fouten.
Als zaken in onze omgeving niet goed voelen, dan heeft dat automatisch
een weerslag op ons eigen welbevinden. Men is zo gelukkig als zijn
omgeving zich voelt. Daarom dat toewijding om alles mogelijk te maken
veel belangrijker is voor een overheid dan het ook effectief voor de
ander te gaan organiseren (cultuur, onderwijs, opvoeding,
ontspanning,… noem maar op. ‘k Bedoel laat onderwijs over aan ervaren
onderwijzers, geneeskunde aan gedegen zorgverleners, cultuur aan
kunstenaars… niet aan academische kabinetards, die hervorming na
hervorming iets nieuws eenvormigs willen neerleggen, alsof het oude
verbeteren, herstellen,… iets vies is). En laat mensen zelf maar es
kwaad hun gedacht zeggen. In de dialoog komt men vaak tot wederzijds
begrip en sijpelt er iets van beide waarheden bij elkaar door. En leert
men trouwens in die dialoog treden. Ik zie nog te vaak (het betert)
politici die de dialoog vermijden met hun kiesvee. Ook de rethoriek is
een kunst. Ofwel gelooft men in zijn waarheid (verantwoording) en kijkt
men diegene die het moeten doen recht in de ogen (en lever bv ook
solidair in op de wedde).

Een gemeenschap die gedragen wordt door
kleinere beheersbare initiatieven geeft een rijker ecosysteem. Een
boer, een kapper, een bankier, een schrijnwerker… het zijn evengoed
functielabels zoals account manager, client beheerder,
kwaliteitscontroleerder,… noem maar op. Waar zijn de jobs in een dorp,
waarbij men hen effectief ziet hun werk zijn ipv vertrekken naar een
onzichtbare job?

Ik werkte zelf jaren als bankdirecteur (echt waar !).
In die tijd was mijn oordeel voor een lening (solvabiliteit, familie,
reputatie, ondernemendheid,…) nog doorslaggevend. Bankieren was iets
menselijkers. Het vertrouwen lag op het niveau waar het moest zijn.
Wellicht zijn menselijke fouten aan de basis gekomen om een meer
statistische werkwijze te handhaven, maar die relatie werd
ontmenselijkt, verwetenschappelijkt. De top besliste steeds meer op
basis van aantoonbare gegevens… En de klant kan nu naar een
schouderophalende loketbediende roepen,… de ivoren toren zal hij erdoor
niet meer bereiken. Er is een kastje waar men de overschrijvingen,
stortingen, afhalingen,… zelf kan doen. Zelfs de bediende heeft de bank
eigenlijk niet meer nodig. Tenzij je als klant iets zal opbrengen aan de
bank (belegging, verzekering, pensioensparen,…).
Er is iets
verloren… Een kantoorhouder die recht in de ogen kan kijken, omdat hij
geen vazal is van de regels van de bank, maar zijn klant kent als mens
en niet als bron van inkomsten.
De fusies, veranderingen, steeds efficiëntere werkwijzen,… hebben geen jobs bij gecreëerd. Integendeel…

Ik werk graag (en geld heeft daarbij geen belang). Op mijn tempo (soms
heel hoog, soms heel laag ;-)). Ik hoop zelfs na mijn 67 door te mogen
werken (en liefst veel vanalles misschien kleinkinderen, onderwijs,
tuinieren, zingen, huizen bouwen, filosoferen… noem maar op). Ik ken
mijn eigen wereld en zie die ongezonder en ongezonder worden. Bijdragen
aan de ongezonde decadente manier van leven is voor mij een misdaad. Dat
doe ik niet tot mijn 67ste. Doch samen een gelukkigere wereld bouwen
waar steeds minder moet en meer mag, daar wil ik heel graag mijn
steentje toe bijdragen.

Daarnet heb ik kastanjepuree gemaakt.
Gratis en voor niets… Geen geld doen rollen en ik voel me er niet
schuldig door. Er is geen dieselluxerolstoel als transport aan te pas
gekomen, geen plastiek verpakking, geen kassierster,… en naar ‘t
schijnt is het enorm gezond. Maar ik heb niets bijgedragen aan die ene
manier van denken: het draait om geld… (gelukkig heb ik teveel en ga
ik nog wat uitdelen zie… nog minder mensen die naar de winkel gaan
;-)). Moeder natuur heb ik nog nooit moeten betalen, laat staan
verantwoording voor moeten afleggen, hoewel ik er graag veel voor zou
willen terugdoen… Vadertje Staat daarentegen die blijft echter
hebzuchtig gevoed willen worden. Alsof ons grotere geheel enkel een
economisch geheel is?