De Grote
Leider heeft zijn slag thuis gehaald. Als brein van de nieuwe regering wist Bart De Wever het gedoogbeleid voor soft drugs af te
schaffen. In weerwil van de internationale trends maar wel geheel in lijn met
zijn persoonlijke wereldbeeld.

Je zou
verwachten dat Bart De Wever zelf premier zou geworden zijn van de nieuwe
regering, als leider van de grootste partij. Maar dit is België, en de Grote Leider beseft maar al
te goed dat hij in die positie onvermijdelijk de handen vuil zou moeten maken,
en voortdurend blootstaan aan kritiek. Liever laat hij zijn adjudanten de
kastanjes uit het vuur halen en verschuilt zich veilig achter de deuren van het
Antwerpse stadhuis. Ja, in dit land kan een partijvoorzitter en parlementslid,
zelfs een minister, tegelijk gewoon burgemeester zijn van een grote stad. Er
dient zich voorlopig ook geen waardige opvolger aan als leider van de NV-A, de
partij die sinds de verkiezingen in mei de lakens uitdeelt in het Vlaamse èn
het nationale parlement.

Hij mag dan
zelf al geen premier zijn, in de coulissen van de Wetstraat weeft De Wever wel
het web van zijn dromen. Het eerste programmapunt van zijn partij heeft hij
voor het gemak weliswaar in de koelkast gezet: de onafhankelijkheid van
Vlaanderen. Niemand die er nog over praat, niemand die er nog naar streeft.
Alleen het extreemrechtse Vlaams Belang, de partij die door de NV-A electoraal
is leeggezogen, wil als vanouds dat België barst, maar zij vertegenwoordigt nog
maar een fractie van de kiezers.

In ruil voor
de verloochening van zijn belangrijkste partijstandpunt kan de Grote Leider wel
onverkort een rechts economisch beleid doorvoeren, de asielwetgeving
verstrengen en de politie versterken. Maar de eerste maatregel die uitlekte,
nog voor de nieuwe eerste minister Charles Michel zijn regeerverklaring had
voorgelezen, was de afschaffing van het gedoogbeleid voor soft drugs. Crisis op
de markten, oorlog in Syrië, ebola en noodweer, armoede en verkeersinfarcten:
het leek plots allemaal ondergeschikt aan die ene frustratie van Bart De Wever.

Want dat is
het natuurlijk: de frustratie van een rechtse jongen die in zijn studententijd
al een afkeer had van langharige blowers en zelf liever op de foto ging met Jean-Marie
Le Pen. De Grote Leider heeft een haast fysieke aversie van wiet. Niet omdat
hij zich geïnformeerd zou hebben over mogelijk schadelijke sociale of
gezondheidseffecten, laat staan dat hij de geschiedenis van de war on drugs
eens kritisch zou bekeken hebben, wat je van een historicus eigenlijk wel zou
mogen verwachten. Nee, BDW heeft zichzelf ingeprent dat wiet slecht is, een
hobby bovendien van de linkse, culturele elite die hij zo verafschuwt, en daar
zal niemand hem van afbrengen. De afschaffing van het gedoogbeleid was in 2012
zijn eerste maatregel als burgemeester van Antwerpen, en met dezelfde
doortastendheid heeft hij een gelijkaardige beslissing geforceerd aan de
onderhandelingstafel van de nieuwe regering.

Dat de
CD&V hem geen strobreed in de weg zou
leggen, lag voor de hand. De partij heeft zich altijd verzet tegen de
gedoogregeling. De ware lafaards en hypocrieten zitten aan de kant van de
liberalen, de derde politieke familie in de regering, verdeeld over de Waalse
MR en de Vlaamse Open VLD. Zij hebben het gedoogbeleid destijds, begin jaren
2000, mee vorm gegeven, in samenwerking met de groenen en de Waalse
socialisten. Om de Grote Leider te plezieren, hebben ook de liberalen hun
principes (vrijheid, verantwoordelijkheid, vooruitziendheid) verloochend. Om
zijn frustratie te bezweren, worden honderdduizenden burgers weer in de
criminaliteit geduwd.

Voor alle
duidelijkheid: wiet is altijd verboden gebleven in België. Het gedoogbeleid is
in 2006 afgeschoten door het hooggerechtshof en de parketten hanteren al 15
jaar een richtlijn die gewaagt van ‘de laagste prioriteit’. Hoe die parketten
zullen reageren op het nieuwe beleid, valt nog af te wachten (in België regeert
iedere rechter over zijn eigen koninkrijkje) maar in Antwerpen wordt in de
eerste plaats het gebruik op openbare plaatsen bestraft. Mogelijk wordt de
daarvoor bestemde GAS-boete van 75 euro (Gemeentelijke Administratieve Sanctie)
uitgebreid over heel het grondgebied, hoewel we ons dat in Brussel en Wallonië
maar moeilijk kunnen voorstellen. De wiethysterie woedt daar een stuk minder fel dan in het noorden van het land.
Misschien toch al uitkijken naar een huisje in de Ardennen? Hoewel er voorlopig waarschijnlijk helemaal niks verandert. De Grote Leider heeft zijn kiezers kunnen plezieren, ‘kijk eens hoe flink wij zijn’, en links een peer kunnen stoven (een van de grote drijfveren van deze regering, op alle vlakken).

Echt
crimineel is uiteraard dat de Grote Leider zijn volk het krachtigste en meest
veelzijdige medicijn ontzegt, de sterkste vezels, een milieuvriendelijke
brandstof en zelfs een zekere bron van basisvoeding. Allemaal om een
persoonlijke frustratie af te reageren, zijn haat (en angst) voor wiet. Ik had
hem eerlijk gezegd intelligenter ingeschat.