De woonzorgcentra staan centraal in deze coronacrisis. Er is veel leed geweest bij de bewoners en het personeel. Het probleem met het maatschappelijke debat hierover is dat de CEO’s van de wereld van de woonzorgcentra het debat volledig overheersen. CEO’s zoals Margot Cloet van Zorgnet-Icuro en Dirk Lips van woonzorggroep Curando hebben monopolie op het spreken voor de woonzorgcentra.

Zij krijgen door de klassieke media een positie toegeschoven waarin ze mogen spreken voor zowel het personeel als de bewoners. Deze aanpak zou correct zijn als er geen tegenstellingen zouden bestaan tussen bazen enerzijds en personeel en bewoners anderzijds. De waarheid is dat deze bazen het besparingsbeleid hebben mee hebben uitgevoerd waardoor de coronaravage zo groot is geworden. Dit is niet een crisis van de bazen in de zorg. Zij zijn niet degene die de miserie ondergaan hebben of van op de eerste rij ervaren hebben. Zij zijn niet in grotere mate blootgesteld aan het gevaar van besmetting. Hoe verdraaid is het wereldbeeld van de klassieke media als er geen onderscheid meer gemaakt wordt tussen de belangen van bazen enerzijds en personeel anderzijds? Hoe verdraaid is ons beeld van de crisis in de woonzorgcentra omdat we enkel de bazen erover horen spreken?

Wie op zo’n crisismoment een stem krijgt in het debat is doorslaggevend. Het zijn nu de bazen die tijdens dit kantelmoment bepalen welke ideeën verspreid worden en welke niet. Sprekende in naam van de woonzorgcentra krijgen ze een enorme legitimiteit op kritiek te geven en eisen te formuleren.

De belangen van het personeel behartigen is één van de bestaansredenen van de vakbonden. Hoe kant het dat de vakbondsafgevaardigden geen stem krijgen in dit debat? Hoe kan dit terwijl het voortdurend over de miserie van het personeel gaat, over het tekort aan personeel en over de onmenselijke werkomstandigheden?