Mijn titel: Een eigen beleving van “thuis” zijn…
Vooreerst wat is de definitie van “thuis”: Thuis is de benaming voor de plek (het huis) waar iemand woont en waar men zich veilig voelt. Het heeft dan ook een positieve betekenis. Het woord is een samentrekking van te en huis.
Naargelang je eigen ingesteldheid kan je je m.i. overal thuis voelen. Zoals in de song van de Soulgroep the Temptations: Papa was a rolling Stone, wherever he laid his hat was his home.
Nu even een persoonlijke kijk zonder op weerwraak uit te zijn.
Buiten het feit dat als je geboren wordt het eerste thuis meestal een kamer in een hospitaal of moederhuis is, daarna de woonst van je ouders en later de gezinswoning met je partner en de eventuele kinderen kunnen er gebeurtenissen zijn waardoor het begrip “thuis” helemaal dooreen geschud wordt.
Toen ik in de loop van 2012 na het leggen van mijn puzzel aankondigde me een lesbische vrouw te voelen in een mannenlichaam en me vrouwelijk begon te kleden en op te maken werd ik op aangeven (afgedwongen medisch omstandig verslag van een dokter die me niet eens gezien heeft) van mijn toenmalige partner door de vrederechter in augustus 2012 onbekwaam verklaard en onder bewind geplaatst met als gevolg dat je niet aan de bankrekening kan… Op de koop toe werd ik van 6 september tot 12 oktober 2012 gedwongen opgesloten in de psychiatrie te Sint-Amedeus (als “gevaar voor de maatschappij”!). Toen was mijn kamer en de instelling mijn thuis. Gelukkig ben ik in hoger beroep door de rechter vrijgesproken! Een belangrijk vonnis voor mij! Terug thuis werd ik op 26 juni 2013 door deurwaarder en politie uit de eigen gezinswoning gezet omdat mijn vrouw me niet meer kon verdragen en aanzien. Ik stond plots op straat, trek je plan! Geen thuis meer…
Dankzij mijn vele contacten kon ik tijdelijk bij een bevriend koppel verblijven maar dat kon uiteraard niet te lang duren daar dit wat inleving vergde van beide kanten. Voelde me er wel thuis omdat ze begrip toonden voor mijn situatie en me zo’n beetje vertroetelden. Ben hen dan ook eeuwig dankbaar.
Van daaruit had ik wat ademruimte om een andere oplossing te vinden en die diende zich aan in een “gedachte”. Ik doe nl o.a. de boekhouding en administratie van de AiKiDoSchool Ban Sen Juku vzw te Brussel en vermits ik mee in de Raad van Bestuur zit heb ik gevraagd aan de andere raadsleden of ik in de dojo (= oefenzaal) mocht logeren. Dit was tijdens de zomer 2013. En ja, ben dan met de fiets en fietskar met wat bagage naar Sint Gilles gefietst. Vermits het in de zomer toch wat rustiger is qua trainingen had ik me geïnstalleerd op een kampeermatrasje in de kleedkamer van de dames, daar voelde ik me thuis. Naargelang de activiteiten fietste ik dan naar Antwerpen en terug. Het was de periode van de WOGA2013 (World Out Games voor HoLeBi’s en Trans*personen = de olympische spelen voor LGBTQI) en was toen vrijwillig suppoost in het ZuiderPersHuis tijdens de QueerArts tentoonstelling van het Roze Huis Antwerpen. In de dojo had ik het best naar mijn zin en verbeeldde me in Japan te zijn daar deze volledig is ingericht in Japanse stijl. Er is een keuken, eten en drinken en had een dak boven mijn hoofd. Het verbruik noteerde ik en heb dat later toen ik terug aan wat geld geraakte, betaald. Het was goed voor de fysiek want die drie maanden deed ik per maand iets meer dan 2000km afstand door geregeld over en weer naar Antwerpen te fietsen.
Toen de games voorbij waren ving ik op dat de organisatie een vrijwilliger boekhouder zocht. Heb me kandidaat gesteld en werd aanvaard. Dan kon ik “illegaal” gaan wonen in het secretariaat op de Brouwersvliet te Antwerpen. ‘k Had daar een enorm bureel maar een klein keukentje en een “basis” sanitair, evenwel geen douche. Ik sliep in de feestkelder op m’n kampeermatrasje en voelde me daar weerom thuis. Heb op een keer mijn stoute schoenen aangetrokken en naar Villa Tinto (= de “legale” prostitutie) gestapt en bij een sekswerker mijn verhaal gedaan. Resultaat: ik mocht bij haar en haar vriendin douchen terwijl zij zich opmaakten. Ik deed dan als tegenprestatie wat administratie of als de dames aan iets niet aanuit konden verstrekte ik wat uitleg. Zij waren het Nederlands niet machtig en zoals velen uit hun branche tamelijk alleen. Dat ging zo’n beetje rond en mag zelfs nu nog bij enkelen af en toe thuis op bezoek. Een gewoon “man” mag daar niet binnen! Zij zien me niet als een bedreiging. En ja weerom, dan voel ik me daar thuis. Dat is allemaal niet vreemd voor mij.
Aan alle sprookjes komt een slot en eind december 2013 diende de vzw afgesloten te worden waarvoor ik gezorgd heb samen met de verantwoordelijken. Vermits je weet dat de huur van het pand stopt, ben ik gaan uitkijken naar een andere verblijfplaats. Iemand in de hoge school Elcker-Ik Centrum gaf een tip: kijk eens op de webstek van samenhuizen.be
Vermits ik goede raad nooit in de wind sla ben ik gaan kijken op deze site en na een tijdje een dame van een schoonheidsinstituut te Borsbeek gecontacteerd. Bij ons verkennend gesprek klikte het meteen en deze toffe dame begreep mijn moeilijke situatie. Kon een “co-housing-contract” afsluiten – ik huur 2 kamers en mag voor de rest heel het huis gebruiken – maar vermits de wetgeving hieromtrent nog steeds niet rond is mag je niet domiciliëren op zulk adres want dat wordt beschouwd als “samenwonen” met alle gevolgen van dien en heb geen relatie met mijn huisbazin! Diende ook naar het OCMW te gaan om een leefloon aan te vragen daar ik vanaf toen huur moest betalen. Na het schilderen van deze kamers kon ik weerom verhuizen. Ben sinds midden december 2013 hier “thuis” maar wel nog officieel “dakloos” en “illegaal” wonend in Borsbeek met medeweten van burgemeester en dienst bevolking. Ik leg ook steeds overal openlijk mijn situatie uit. Veelal zijn de mensen zeer begripvol. Sindsdien ben ik hier een deeltje van de samenleving en zet me regelmatig als vrijwilliger in bij activiteiten van de buurt en gemeente. Volgens mij de beste manier om te integreren en dat als “immigrant” in eigen land. Én je thuis te kunnen voelen… Doe iets voor de samenleving en de samenleving zorgt voor een plaats waar je je thuis en op je gemak kan voelen!
Dus ja, voel me eigenlijk overal op m’n plek, ben al zo van klein af aan… Ik pas me wel aan zoals een kameleon! Alles is een kwestie van wederzijds respect, flexibiliteit, veerkracht en creativiteit en niets uit de hand laten lopen. D.w.z. als er iets op je lever ligt, gewoon op een rustige manier mededelen en uitpraten. Dialoog is heel belangrijk en alzo kan iedereen zichzelf zijn. Ieder van ons heeft ook zo “zijn/haar/…” zone waarin ie zich thuis voelt…
Ben nu wat aan het uitkijken voor een andere woonst of thuis, liefst in Borsbeek, zodat ik ergens officieel kan wonen en na iets meer dan 5 jaar ter plaatse trappelen verder te gaan met mijn eigenlijke plannen zoals terug de uitleendienst volksspelen opstarten met eventueel een speelruimte voor groepen én een eigen bedrijfje starten,… kortom volop te “leven” en je thuis voelen in deze samenleving én deze proberen beter te maken zodat iedereen zich kan thuis voelen zonder angst te hoeven hebben!
Dank voor uw aandacht
Namasté
