De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

De leiders van Israël : geen doetjes...

Vrede klinkt vals uit de mond van ‘Bibi’ Netanyahu

woensdag 25 maart 2015 17:36
Spread the love

Als kleine jongetjes hingen we aan de lippen van onze meester toen hij vertelde over de 40-jarige exodus van het Joodse volk door de sinaïwoestijn: op weg naar het Beloofde Land. Jammer dat Mozes, hun grote gids en leider juist niet tot daar geraakte. Deze “krak” mocht van God enkel vanop een berg even kijken naar het land van Kanaän vooraleer zijn ziel te geven. Pas op, volgens het Oude Testament stierf hij wel op 120-jarige leeftijd. Hij was dus niet meer van de jongsten, maar toch: geen loon naar werken vonden we destijds!

Tja, de leiders van Israël: altijd al speciale mannen geweest. Alleen mannen ? Neen, sorry, Golda Meïr wordt in de wereldgeschiedenis geboekstaafd als de derde vrouwelijke premier ooit (1969 – 1974). Ze was geen doetje. Geen enkele leider van Israël was of is trouwens een doetje. Hun “CV” leest meestal als een trein en spreekt (zacht uitgedrukt) tot de verbeelding.  De meesten onder hen maakten eerst carrière bij het leger of de geheime dienst (Mossad) vooraleer ze in de politiek stapten. Daarbij hadden ze hun leven veil in de verschillende oorlogen die Israël gevochten heeft.

Tot in de jaren 70 (van vorige eeuw) vocht Israël “klassieke oorlogen” uit (militairen die vechten tegen andere militairen) met zijn buurlanden die het van de kaart wilden vegen: in 1948, 1956, 1967 en 1973. Israël won al die oorlogen dankzij puur militair vernuft en ook wel wegens de militaire zwakte van de tegenstander. De motivatie van de Israëlische soldaat is wellicht ongeëvenaard.

Nadien voerde Israël nog verschillende oorlogen met vooral aan de vijandelijke kant heel veel burgerslachtoffers en -leed. Met de Gaza-oorlog van 2014 als voorlopig triest hoogtepunt. Volgens het internationaal recht heeft Israël het recht op zelfverdediging. Absoluut! Maar als rechtstaat moet het zelf ook de regels van het internationaal recht eerbiedigen. Ook al vecht het tegen terroristen. De geschiedenis zal hierover haar oordeel vellen.

Ik ga niet alle Israëlische leiders overlopen maar naast Golda Meïr wil ik toch drie leiders ‘speciaal’ vermelden omdat ze zeker hun plaats in de geschiedenis verdienen. Om te beginnen David Ben-Goerion, in 1948 de eerste premier van Israël. Voor Time Magazine behoort hij tot één van de 100 mensen die het meest vorm hebben gegeven aan de twintigste eeuw. Vervolgens Menachem Begin (premier van ‘77 tot ‘83) die een ijzervreter in het kwadraat was, met een leven vol drama en tragiek. Maar hij sloot wel een vredesverdrag met de Egyptische president Anwar Sadat.  Het leverde hen beiden de Nobelprijs voor de Vrede op.

En tenslotte Yitzhak Rabin die premier was van ‘74 tot ‘77 en van ‘92 tot ’95. Hij sloot in ’94 vrede met Jordanië.  Maar voordien lag hij samen met zijn vicepremier Shimon Peres (zelf premier geweest: 84 – 86, 95 – 96) en Yasser Arafat aan de basis van de Oslo-akkoorden in 1993. Voor die akkoorden kregen ze alle drie trouwens ook de Nobelprijs voor de Vrede. De Oslo-akkoorden voorzagen onder meer (beperkte) autonomie voor de Palestijnen en waren een zeer belangrijke stap en een lichtpunt in de richting van een “tweestatenoplossing” waarbij een Palestijnse staat in vrede naast een Israëlische zou bestaan. Met andere woorden: de oplossing van het Palestijnse vraagstuk!  Rabin werd in ‘95 omwille van dit akkoord vermoord door een extremistische landgenoot.

Inderdaad, extremisme en fundamentalisme kankeren ook in Israël. En vandaag heeft Israël democratisch gekozen om verder te gaan met Benjamin Netanyahu. Misschien geen fundamentalist maar wel gevaarlijk. Een soort George Bush Junior van Israël. Ik vertrouw hem niet. De ene dag spreekt hij zich uit tegen een Palestijnse staat en de volgende dag haast hij zich om zijn woorden om te draaien.

Vrede is een woord dat vals klinkt wanneer het uit de mond van Netanyahu komt.

Hij zal nu een coalitie sluiten met een paar extremistische Joodse partijen met de belofte dat de onrechtvaardige nederzettingenpolitiek op de Westelijke Jordaanoever gewoon wordt verder gezet. Beetje bij beetje verliezen de Palestijnen het land dat in de “tweestatenoplossing” hun thuisland zou moeten zijn. Illegaal volgens het internationaal recht, de Verenigde Staten en de Europese Unie.

Als volksnationalist vind ik dat ook de Palestijnen recht hebben op een eigen land. Het Joodse volk dat een bewogen geschiedenis heeft van diaspora en lijden en dat zo hard gevochten heeft voor zijn thuisland, ontzegt nu zelf aan een ander volk het recht om zelf een eigen staat te vormen. Israël verliest in het Westen stilaan het begrip en de goodwill die het steeds gekregen heeft.

Ik ben ontgoocheld in het land waarvoor ik altijd zoveel sympathie gehad heb. 

take down
the paywall
steun ons nu!