Opvolgers, overlopers, postjespakkers en zakkenvullers natuurlijk. De kranten staan er weer vol van, en ik vrees dat het maar weinig te maken heeft met het recente pamflet van Ivan De Vadder.
De berichtgeving over overduidelijke schandalen als ministeriele overlopers, herhaalt zich zoals artikels over kansarmoede rond de winterperiode of bij de voorstelling van een onaardig onderzoek terugkeren. Er wordt altijd ongeveer hetzelfde geschreven, alleen veranderen de figuren die het verhaal moeten verpersoonlijken. Mensen van vlees en bloed maken meer indruk op lezers dan gortdroge statistieken, weet elke journalist.
Deze keer lijkt het een heel klein beetje anders uit te draaien. Vanavond (donderdag) stelt Bart De Wever zijn eindrapport voor, waarmee het nieuws naar de achtergrond zal verdwijnen, maar de capriolen van Bourgeois en Muyters gaan ondertussen al een kleine week mee. Waarschijnlijk ook omdat De Wever pas vandaag met wat komt, heeft elke politieke krantencommentator er een stuk aan gewijd, maar er is een andere, meer treurige reden waarom dit kostje uit de diepvriezer werd gehaald en opgewarmd.
Deze keer gaat het om twee ministers van N-VA. Het is voor het eerst dat zij de opportuniteit zien om met verschillende bestuursniveaus aan de slag te gaan, maar verder ligt er niets nieuw onder de zon. Ook het arrogante trekje rond de mondhoeken van Geert Bourgeois toen hij enkele jaren geleden allerlei morele codes declameerde waar andere politici zich niet aan hielden, is niemand natuurlijk vergeten, maar daar slaat geen journalist meer van achterover. Na de passage van Yves Leterme, zijn alle beloftes die aangaande de Wetstraat worden gemaakt, op hun best te interpreteren als een intentieverklaring. Op woorden valt geen enkele politicus meer vast te pinnen.
Wie het wel lastig had met de onfatsoenlijkheden van N-VA, waren alle andere politici. Ze zijn weliswaar geen haar beter dan de Vlaamse nationalisten, maar proberen nog steeds rechtop te klimmen na de electorale nederlaag die N-VA hen bezorgde. Als je je daarbij kan vastklampen aan de excellenties Bourgois en Muyters, en hen mee naar beneden kan trekken, hoef je alweer even niet te denken aan de stammenoorlog binnen de eigen partij. De sessie bij de therapeut die je er ook mee uitspaart, werd deze keer in groep gehouden in het Vlaams parlement. Een spoeddebat waar iedereen even kon uithalen. De liberalen kondigden aan weg te lopen, net als alle andere oppositiepartijen. De christendemocraten zouden eerst meedoen, maar dan weer niet. En de socialisten gingen aan een gedragscode werken. Je moet je voorstellen hoeveel persberichten dat gedoe heeft opgeleverd, waarmee politici hun eigen wandaden op de publieke agenda hebben gezet.
Als er van die morele code wat komt, zal dat dus dankzij politici zijn die gedreven worden door rancune. Niet door het journalistenpanel, laat staan door verbolgen burgers. Wij zijn tot nu toe niet in staat gebleken zoveel politiek kapitaal te verzamelen om antidemocratische systeempjes als opvolgerlijsten af te schaffen. Net als kansarmoede, betekent dat dat het onderwerp ons in wezen geen ene moer interesseert. Misschien omdat mensen en masse het politieke bestel de rug toe hebben gekeerd, maar die analyse hoor je dezer dagen wel erg vaak. Dus misschien omdat mensen willen dat politici hun problemen gewoon oplossen, en de interne spelregels van politiek enkel interessant zijn voor verveelde journalisten en politicologen.
Het is te mooi weer om daar een existentiële crisis aan over te houden, maar het geeft wel te denken. Hopelijk heeft dit alles geen effect op de verkoopcijfers van het boek van Ivan.
