Het was niet moeilijk om de immo-makelaar eruit te pikken. Ik stond al een minuut of tien te wachten voor het pand met “te koop”-bordje aan de muur en herkende de jongeman meteen, al had ik hem nog niet eerder gezien.
Volks
Je herkent ze moeiteloos, de mensen die niet van ‘t Noord zijn. Neem nu de immoman: strak in ‘t pak, tot in de puntjes verzorgd, ietwat onwennig -hoewel zijn gecontroleerde lichaamstaal moet aangeven dat hij zeer zelfverzekerd is. Mooi verzorgde taal en een vleugje eau de cologne op de hemdkraag.
Heel anders dan wij, buurtbewoners. Uiterlijk kan je geen grootste gemene deler plakken om 2060’ers, we lijken zo verschillend als maar kan zijn. Maar we delen één belangrijke eigenschap: we zijn niet op ons mondje gevallen, minder nog dan andere sinjoren. Wij zijn niet “van de angstige soort”, zoals De Morgen-redacteur Jeroen Verelst het deze week treffend beschreef. Wij kunnen voor onszelf opkomen, thuis, op straat, in de winkel. We flappen er soms onbedoeld harde uitspraken uit, maar net daardoor is onze buurt wat ze is: volks.
Autodidactiek
Wie hier niet opgegroeid is maar hier toch al enkele jaren woont -zoals ik, dus-, heeft het al doende geleerd. Als kotstudente beantwoordde ik de vriendelijke goeiedag van een alleenstaande man nog met een vriendelijk babbeltje. Nu scheep ik dezelfde man beleefd maar kordaat af. In mijn straat durf ik de buurjongens, nu ik hen wat beter ken, erop te wijzen dat ze geen papiertjes op de grond mogen gooien.
Mooi ook om te zien hoe heel wat mensen meteen op hun achterste poten gaan staan wanneer de buurt weeral eens geviseerd wordt in de media. We schreeuwen vol overtuiging dat het hier wél goed wonen is. Maar we zijn ook niet te beroerd om alle problemen bij hun naam te noemen en te eisen dat ze worden aangepakt. Of dat met de vuisten moet of met een telefoontje naar de politie, denkend aan de vechtpartij in de Handelsstraat vorige week, laat ik even in het midden.
Ongegeneerd
Sommige mensen aarden niet in deze buurt. Je ziet ze komen en weer gaan. Ze voelen zich niet opgewassen tegen die sfeer van assertiviteit, van mensen die voortdurend voor zichzelf moeten opkomen (omdat niemand anders dat doet?). Geen probleem, natuurlijk: niemand wordt verplicht om hier te komen wonen.
Het karakter van de 2060’ers heeft ook een mooie kant: een compliment of een positieve opmerking komt er even ongegeneerd uit. Vaak zonder de formele beleefdheidsvoorschriften, maar daarom niet minder gemeend. 2060 is van ons, maar 2060 is ook van A. En wij zien A geire komen.
