De in Wit-Rusland geboren maar in België wonende schrijver Aleksandr Skorobogatov heeft een reputatie opgebouwd als romancier, maar doet ook wel aan journalistiek. Hij is een Poetinhater, en daar is niets op tegen, want haat is een mensenrecht. (Al zou ik het geen deugd willen noemen.) Haat kan een goede drijfveer zijn voor journalistiek, voor zover ze het intellect niet benevelt en het denken niet versmalt. Maar dat is helaas het probleem van deze schrijver-journalist, die razend kritisch is voor Rusland en zijn president, maar niet voor zichzelf en zijn krantenschrijfsels. Haat verblindt en leidt, helaas, vaak tot stupiditeit.
Kijk even naar het “opiniestuk” dat de Standaard bracht op 31 december, en dat een hele pagina vult (nu ja, samen met een grote, irrelevante foto van een Slavische tegenhanger van de Kerstman – knoeiwerk van de Standaard, waar de opiniezaaier A.S. allicht niets mee te maken heeft). Dat begint zo, met titel en intro die allicht door de redactie zijn bedacht: “Geen gelukkig nieuwjaar voor de gedeporteerde Oekraïense kinderen. Rusland. Vladimir Poetin is niet alleen een moordenaar, hij ontvoert ook kinderen, schrijft Aleksandr Skorobogatov. Tienduizenden Oekraïense kinderen meer bepaald, die in Rusland een vreselijk leven leiden in liefdeloze pleeggezinnen.”
Waarop is dat gebaseerd? Op één enkel geval van een achttienjarige Oekraïner, opgenomen in een pleeggezin in Rusland, die een eind gemaakt heeft aan zijn leven, op 10 januari 2024. De precieze achtergrond van die suicide vernemen we niet, maar vanuit die ene wanhoopsdaad spreekt Skorobogatov losweg over het “gruwelijke lot” van “tienduizenden, misschien zelfs honderdduizenden Oekraïense kinderen die, zoals Aleksandr, gedwongen naar Rusland werden gedeporteerd.”
De akelige toestanden in Oekraïne
De achtergrond die de schrijver aanbrengt, is erg negatief voor Oekraïne. Het opvangtehuis waar de achttienjarige in ondergebracht was, belastte hem en zijn leeftijdgenoten met zwaar werk in de bouwsector, en: “De kinderen werden geslagen, en de jongste kinderen werden het zwaarst mishandeld.” Dat moet nogal wat psychische beschadiging hebben opgeleverd.
Verantwoordelijk voor dat alles is het hoofd van het tehuis, Lidia Sjarvarly. Als de troepen van Kiev het gebied heroveren, vlucht zij naar Rusland en neemt de inwoners van het tehuis mee. Zij krijgt daar in Rusland geld voor, maar steekt dat in eigen zak en koopt daarmee een ruime woning. De kinderen van het tehuis worden overgedragen aan pleeggezinnen. Daar loopt het dus mis met de achttienjarige Aleksandr Jakoesjenko, die toch al psychisch beschadigd moet geweest zijn door wat hij in Oekraïne moest meemaken, zoals je kan concluderen uit het relaas van Skorobogatov.
Hoe het loopt met die pleeggezinnen en hun opgenomen kinderen en jongeren kom je niet te weten, maar, zo titelt de Standaard, het zijn “liefdeloze pleeggezinnen”. Tienduizenden! Dat is wel een overhaaste veralgemening, niet onderbouwd. Kan de toch al vaak geprezen schrijver echt niets zinnigers schrijven dan dit?
Oekraïense oorlogsmisdaden bestaan niet?
Maar eigenlijk interesseert het hem niet hoe het zit met die pleegkinderen, die toch eigenlijk in Rusland veiliger zijn dan in een tehuis in Oekraïens oorlogsgebied. Het hele verhaal moet dienen om Poetin in diskrediet te brengen, want die is de schuld van alles: “Ik zou willen geloven dat Poetins misdaden in Oekraïne – de vernietiging van Oekraïense steden en dorpen, het martelen en vermoorden van burgers, en de gedwongen deportatie van Oekraïense kinderen – nooit zullen worden vergeten noch vergeven.”
“Maar ik vrees dat het uiteindelijk toch op vergeving zal uitdraaien, dat westerse gasten weer naar het Kremlin zullen trekken, dat Den Haag zijn arrestatiebevel zal intrekken en dat westerse hoofdsteden over enkele jaren opnieuw de deuren zullen openen voor de man die verantwoordelijk is voor een waanzinnige oorlog, waarin al bijna drie jaar lang honderdduizenden Oekraïners en Russen lijden en sterven, mannen en vrouwen, volwassenen en kinderen.”
Poetin de verschrikkelijke
Het is natuurlijk onzin de president van een land persoonlijk verantwoordelijk te stellen voor elk detail van wat er gebeurt in dat land. En Poetin is natuurlijk niet verantwoordelijk voor die “waanzinnige oorlog”. Die oorlog werd gewild en georganiseerd door het Westen, en hij begon met de burgeroorlog van het extremistische bewind in Kiev, door het Westen aan de macht gebracht en gesteund, tegen de gediscrimineerde oostelijke provincies, die voornamelijk Russischtalig zijn.
Die oorlog begon in 2014, en na 8 jaar, toen hij hopeloos escaleerde, greep Rusland militair in, op vraag van de van Kiev afgescheurde republieken, wat me begrijpelijk en terecht lijkt. De agressor is niet Rusland, maar Kiev, gesteund door de NAVO, de EU, de VS etc. Het is overigens een defensieve oorlog, want het oogmerk van het Westen is overduidelijk het beschadigen en kapotmaken van Rusland. Dat doel is expliciet geformuleerd in de VS en door de Europese vazallen daarvan. Dat Rusland vecht voor zijn overleven is nogal logisch!
Met dit standpunt val ik duidelijk binnen wat Skorobogatov “Poetins nuttige idioten in het Westen” noemt. Mogen we de heer schrijver beschouwen als een “onnuttige idioot”, of als een nuttige idioot van VS, EU en NAVO? Dergelijke etiketteringen sluiten informatiegaring, analyse en debat af. De kampen zijn duidelijk, en wie tot het verkeerde kamp behoort, hoort niet te worden gehoord. Alles is duidelijk, de waarheid ligt vast, het gelijk van het Westen is evident.
