De hamer en de dans. Dat is de filosofie waar Nederland de nieuwe maatregelenstrategie op baseerde. Dat gaat zo: er is een piek in het aantal besmettingen. Deze knal je keihard op zijn kop met een hamer, een gedeeltijke lockdown in dit geval. Vervolgens begin je de dans met het virus. Je brengt het leven weer op gang maar stemt maatregelen af op de noodzaak van dat moment. En die noodzaak is het voorkomen van een nieuwe piek.

Als metafoor kan het tellen. Het spreekt tot de verbeelding en maakt van een strijd die eerder benoemd werd als oorlogssituatie een paringsdans. De onderliggende suggestie is dat wij de leidende danspartner zijn, niet het virus. Romantiek ten tijde van corona.

In België ging het omgekeerd: de dans en de hamer. En er werd vooral gedanst tussen de verschillende bestuurslagen die het land rijk is. It takes two to tango? In België vier.

Wallonië leidde de dans in. De Luikse ziekenhuizen deden denken aan Bergamotoestanden en een mens zou voor minder in beweging komen. Vervolgens kwam daar heupwiegend Brussel bij. Vlaanderen trok nog geen dansschoenen aan: was dit niet een typisch Franstaligenprobleem? Exemplarisch was de uitspraak van Vlaams minister president Jan Jambon: waarom zou hij blussen als zijn huis niet in brand stond? Oftewel, laat de Vlaming lekker verder dansen en de hamer voor wat hij is.

Niet snel na Jambons uitspraak riepen verschillende Vlaamse provinciegouverneurs op tot strengere maatregelen. De dansvloer werd alsmaar voller. Om zijn plekje op te eisen moest een in haast opgetuigde persconferentie Jambon de leiding schenken. Als staatsman van een gewest sprak hij zijn onderdanen toe: ook Vlaanderen zou strengere maatregelen nemen.

Hij danste echter uit de pas. Verschillende Vlaamse burgemeesters vonden dat zij een beter danspartner zijn. In hun steden zouden de maatregelen eerder ingaan. Jambon danste nog alleen.

Daags nadien kondigde de Belgische premier de komst van de hamer aan. Een hamer die groter is dan de Nederlandse bovendien. Einde dans zou een verstandig mens denken. Maar nee hoor.

Burgemeester Bart De Wever kondigde in een waarschuwings- slash reclamefilmpje een allerlaatste dans aan: Koopzondag in het historische centrum van Antwerpen. Met zijn allen in polonaise de Meir op.

De gouverneur van de provincie Antwerpen vond dat een luguber idee. Ze zag er hoogstwaarschijnlijk de Vlaamse romantiek niet van in.