De CVP was een compromis op zich, een samengaan van linkse en rechtse ‘standen’. Guy Verhofstadt dacht daarin verandering te kunnen brengen door de derde weg, wat van het éne en dan wat van het andere, maar dat was enkel een smoes om aan de macht te kunnen blijven.

Het grote verschil tussen Bart De Wever en Guy Verhofstadt is dat de eerste de smoes van de tweede niet kon aanhouden. Zijn liberalisme is extremer. Bovendien liet hij geen kans voorbijgaan om te spuwen op al wat links was. Dergelijke arrogante minachting laat sporen na.

Dat deed zijn kortstondige deelname aan de regering-Michel ook. Wie vertrouwt hem nog? Dat hij van het eerste beginsel van zijn partij, de eis voor onafhankelijkheid, een onduidelijk confederalisme maakte doet ook zijn harde achterban, de Vlaamse Volksbeweging, twijfelen.

De minachting voor de éne en het gebrek aan vertrouwen in de anderen speelt De Wever nu parten. Het maakt zijn Koninklijke opdracht zo goed als onmogelijk. Maar hij had geen keuze meer.

Je kan niet eeuwig, als een kapitein aan de wal, op de kade blijven toekijken. Als je de strepen op de mouw wil behouden moet je zelf aan het roer op het schip gaan staan.

Zelfs mocht De Wever er in slagen binnen de drie dagen de postjes verdeeld te krijgen dan is dit nog maar het begin van een erg onzeker avontuur. De soep wordt snel koud eens zij in het bord is geschept.

Een regeringsverklaring moet ook nog worden uitgevoerd. Het moment van de waarheid komt pas wanneer Sander Loones zijn “communautaire oefening” zal hebben voorgelegd. Het kan moeilijk anders dan dat het, zoals nu, een afspiegeling wordt van wat de Vlaams nationalisten in hun DNA hebben zitten.

Daarom zou een “Arizona regering”, een samentrekking van het Spaanse “arida zona”, wel eens snel kunnen opgedroogd raken.