Vandaag donderdag 16 december ’10, is vandaag in gans Zuid Afrika een vakansiedag (gedenkdag). Het is verzoeningsdag en dat betekent een vrije dag. Tot 1994 noemde deze feestdag “Geloftedag” en herdenkt de bloederige slag bij Bloedrivier in 1838. Vijftienduizend Zulu’s werden letterlijk afgeslacht door amper 460 Blanke boeren. Op 16 december 1961 voert “Umkhonto We Sizwe”, de gewapende vleugel van het ANC, haar eerste aanslag uit een op militaire installatie. Na de eerste vrije verkiezingen in 1994 werd 16/12 uitgeroepen en gewijzigd in “Verzoeningsdag”.
Wij hebben vanmorgen lekker uitgeslapen. Daar we niets beslist hebben wat we doen en het rustig aan willen doen ruimen we wat spullen op. En dan beslist het lot!
De verdwenen camera.
Sylvie neemt haar fototoestel overal mee naar toe om mooie beelden te maken. Dat kunnen jullie mee volgen op picasa: http://picasaweb.google.com/dvanoosterwyck. Ik heb echter ook een klein pocketcamera om af en toe een plaatje te schieten. Gebruiken doe ik het toestel zelden. We nemen het wel regelmatig mee. Tijdens ons opruimwerk kan ik het toestelletje nergens vinden. Waar is de camera? Alles afgezocht maar niets gevonden. Ik heb hem het laatst gebruikt op zondag aan het Monument voor de Afrikaanse taal. Daarna bezochten we nog wingerd Kleine Zalze. Zou het kunnen dat het ding daar is blijven liggen na onze proefsessie. Ik neem de GSM en bel er naar toe. Het blijkt er echter niet gevonden te zijn, zegt de jonge student, die zondag van dienst was. Plots zegt Sylvie dat we in de koffiekroeg van het Taalmonument nog een koeldrank hebben gekocht. Zou het kunnen? Ik bel er naar toe en een super vriendelijke dame zegt ons dat mijn camara wel degelijk bij haar ligt. Zo weten wij direct wat te doen. En ik,… ik krijg de tittel van “vergeetmojefke” van de dag.
We rijden er naar toe. Onderweg kijken we verder wat we in de regio nog kunnen. Toeval of niet maar het is midden in de wijnstreek. Dus beslissen we om daarna ons eerder bezoekje aan Koopmanskloof, gesloten op zondagen, dan maar vandaag te herhalen.
Eetplek en countrymusiek.
Daar het onderussen al een eind over de middag is zoeken we iets om te eten. Na enige tijd zoeken vinden we in de buurt van Koopmanskloof een echt steakhouse, Pub & Grill. Omdat de honger groot is, daar dan maar binnen. We zitten buiten op een houten bank en het geheel valt eigenlijk nogal mee. Onder een grote luifel is een echte bar waar bier en alle sterke dranken te verkrijgen zijn. Er zitten al een paar groepen stevig te hijsen, op hun vrije dag. Want blijkbaar is dat één van de favoriete bezigheden van veel Zuid Afrikanen op vrije dagen. Braaien en zuipen. We bestellen een gemengde schotel met ribbebeen, hoendervlerkjies, biefstuk en boerewors. Plots worden we vergast en verrast door een life optreden van de Zuid Afrikaans Johnny Cash of wat er noet voor doorgaan. Countrymuziek alom in deze zaak blijkbaar. Al snel slaan een aantal koppels aan het dansen. Goed ingestudeerd van een paar. Deze zaak is blijkbaar goed gekend in de streek. We raken zelf al helemaal in de sfeer! En als ze onze schotel brengen kan het helemaal niet meer stuk. Die Afrikaners behou wel van een stukkie vleis!
Koopmanskloof of Faire Trade Wijn.
Na onze heerlijke maaltijd en genoeg te hebben van de countrymuziek rijden we naar Koopmanskloof. Het is één van de huisleveranciers van de Oxfam Werelwinkels bij ons. Zij hebben daar een heerlijke Shiraz, één van mijn persoonlijke favorieten. Jammer genoeg staan we voor de tweede keer voor een gesloten deur. Vorige keer was op zondag en nu een vakansiedag. Jammer maar helaas. We druipen dan maar af. Opeens staat er een mevrouw ons aan te kijken en wij er naar toe. We vertellen wie we zijn en dat we reeds voor de tweede maal langskomen. We vertellen haar ook dat we de wijn kennen vanuit de wereldwinkels in België en dat we sterk geïnteresseerd zijn in het fair trade verhaal. Sybille blijkt de eigenares te zijn van de wijnboerderij. Daar haar man recent is overleden, heeft ze een kleurafrikaan aangesteld tot manager en CEO. Ze vindt het zo jammer voor ons maar kan ons niets laten zien daar de manager over alle sleutels beschikt. Toch nodigt deze eenvoudige maar supervriendelijke dame ons uit bij haar binnen te komen. “ Ik krijg niet vaak goed volk over de vloer”, zegt ze ons en biedt ons een kopje thee aan. Daar we niet tot last willen zijn ( en thee is niet zo ons ding) slaan we dit aanbod vriendelijk af. Het is een mooi huis dat al zo’n 200 jaar oud is maar in zeer goede staat. Het voelt wat Engels aan maar is warm en gezellig ingericht.
Mevrouw probeert haar manager nog te bellen maar hij neemt niet op. Uiteindelijk vertelt ze ons toch een stukje van de geschiedenis van deze faire trade estate. Het is een boeiend verhaal. Blijkbaar hebben zij meer dan de twee wijnen, een Sauvingnon Blanc en de heerlijke rode Shiraz, die wij in de wereldwinkel kunnen kopen. Zij maken ook nog een Chenin Blanc en een Chardonnay, een rode Pinotage en een Cabernet Sauvignon, die echter bij ons nog niet te koop zijn. Daar de wijnboerdery alleen op afspraak te bezoeken is geeft ze ons haar telefoonnummer. We zeggen haar dat we mogelijk volgend jaar terug komen. Voor we vertrekken roept Mevrouw ons mee naar persoonlijke voorraadkamer. Ze neemt twee flessen en schenkt ons deze cadeau. We zijn verlegen maar ook in de wolken, door dit fijne gebaar. We danken haar hartelijk met een dikke knuffel. “Kom volgend jaar maar terug”, zegt ze ons nog en we nemen afscheid. Dit zijn toch hele leuke momenten. Sybille is een hele warme en aangename dame die we zeker nog terug zien.
Het blijft ons verbazen dat we bijna elke dag iets anders mee maken in dit land. Of zou het aan iets anders liggen? Wie zal het zeggen maar wij genieten er telkens weer van.
Blaauwklippen.
Daar het nog vroeg is beslissen we om nog een wingerd te bezoeken. Op advies rijden we naar Blaauwklippen in Stellenbosch. Het is een zeer mooie estate waar in de tuin nogal wat Afrikaanse beelden te vinden zijn. We nemen een wynproe van 6 verskillende soorten. Sylvie 3 witte en ik 3 rode. Tot onze grote spijt moeten we vaststellen dat we al betere wijnen gedronken hebben. Ook Sylvie is enigszins telleurgesteld in de witte wijnen die ze proeft. Ook de rode kunnen mij niet echt bekoren. Worden we echte kenners of zijn we kieskeurig?
Als we vragen of ze ook in België te verkrijgen zijn blijkt dit niet mogelijk. Ze hebben een leverancier in Duitsland en via daar kan het wel. Verbazingwekkend zijn dan de prijzen. Een fles dat je bij hun zelf ongeveer 80 Rand betaald, dat is ongeveer 9 Euro, kost opeens zonder leveringsprijs 20 Euro. Laat deze kelk maar aan ons voorbij gaan! Als uitsmijter en omdat ik heb aangegeven dat Shiraz voor mij een lievelingsdruif is, krijg ik een toemaatje. En… hij is heerlijk! Waarschijnlijk heeft het te maken met mijn voorliefde voor deze druif, maar hij is echt lekker. Ik kan het weer eens niet laten om twee flessen aan te kopen.
Morgen.
En morgen…
Doen we weer iets anders!
