Je hoort me niet klagen  hoor, ik rijd graag op de wesp en elk excuus voor wat extra tijd op de wesp is welkom.  Het zou ook volledig ongepast zijn om te klagen omwille wat wat verkeershinder.  Op mijn omzwervingen door verdronken denderland ontmoet ik meerder mensen bij wie alles was ondergelopen. Opvallend was dat het ging om mensen die daar al jaren, soms verschillende generaties, wonen en leven.  het bedrijfje op de foto hierboven bestaat al 85 jaar volgens de eigenaar, en nog nooit hadden ze last van overstromingen, deze keer dus wel.  Op de foto lijkt het allemaal nog mee te vallen, een dag later stond het water echter zo hoog dat ik er niet mee bij kon geraken.

Er was maar één moment waarop ik me echt niet meer op mijn gemak voelde. Overal mist en plots besef je dat enkel de straat waarop je rijd boven het waterpeil ligt.  In de verte weet je dat er huizen staan die helemaal onder water staan, maar je kan ze niet zien door de mist.  Gelukkig rijd iedereen voorzichtiger dan anders,… alhoewel het toch steeds uitkijken is als er zo’n mastodont me vierwielaandrijving aankomt.  Die dingen zijn blijkbaar zo gemaakt dat hun bestuurders denken dat voor hen geen enkel gevaar van toepassing is en andere weggebruikers obstakels zijn die je met je bumper wel even kan opzij kan zetten.

Ach veel woorden moet§ ik er niet aan vuil of het deze keer ‘nat’ maken.  Een verdronken denderstreek levert prachtige plaatje op, ik had er graag wat meer kunnen maken.