Hier zit ik weer, in mijn comfortabele zetel. Het wit van sneeuw is omhoog geklommen in de bloesem van de pruimenboom. Ik had een beetje schrik dat ik dit jaar, door de late vrieskou, niet zou kunnen genieten van de mooie pruimenbloesem. Als de zon laag staat schildert zijn schaduw mooie tekeningen op de muur voor me. Dat doet de sardienenvlag van Thierry De Cordier trouwens ook, maar veel later op de dag. Gracias, Thierry! Het is weer even geleden voor ik opnieuw in de toetsen vloog. Het hangt dan ook af van het moment, zo is het trouwens met veel dingen bij me: het moment bepaalt hoe ik beweeg. Etymologisch klopt het ook, zie ik net. Ik hoop dat de winter nu definitief voorbij is. Ik  begrijp nu meer dan vroeger wat zo’n winter met een mens kan doen als je in de winter van je leven bent. Het doet dan zo’n deugd alles opnieuw te zien bloeien.

Hoewel ik gram per gram vermager voelt mijn lichaam hoe langer hoe zwaarder aan voor mijn, zal ik maar zeggen, slanke benen. De rolstoel wenkt en ik gedij. Donderdag ga ik even op bezoek bij de collega’s op de driedaagse, rosltoel gaat mee, in de koffer. Als het zich aandient neem ik hem er uit. Zaterdag gaan we dan met JP en Judith naar Amsterdam op citytrip. Anke, een familielid van Judith leent me haar scooter. Die ga ik zeker gebruiken, anders heb  ik niets aan die trip. Z over weg van huis en zonder te veel bekenden, breek ik de drempel toch iets vlotter af.