Eenzaam dobberen in de rode oceaan
Frank Vandenbroucke lanceert zijn politieke wederoptreden met een vlijmscherpe essay over het sociale beleid en een plan voor de prijsverhoging van dienstencheques voor tweeverdieners. De socialistische partij reageert door koers te zetten richting andere vaarwateren. Daarmee hopen ze de franksiaanse storm te temperen. Maar waarom is er zo’n kloof tussen de partij en Frank Vandenbroucke?
Allereerst gedragen voorzitster Caroline Gennez en Frank Vandenbroucke zich als twee tegenpolen. Gennez handelt intuïtief en belichaamt het eenvoudige tennismeisje. Vandenbroucke daarentegen denkt beleidsmatig en etaleert voortdurend zijn intellect. Gennez spreekt in arbeiderstaal, Vandenbroucke in professorentaal. Het tennismeisje is echter de voorzitster van de partij en zij neemt de eindbeslissingen. Eén van deze beslissingen was het opzijschuiven van Vandenbroucke na de Vlaamse verkiezingen in 2009, ondanks zijn populariteit bij een deel van de kiezers. De sp.a-man verdween een aantal maanden in de anonimiteit om in 2010 de voorzitster schaak te zetten. En het spel is nog niet afgelopen, want Gennez verliest niet graag. Obama predikt liever vrede in Jeruzalem, dan dat hij de muur probeert te slopen tussen deze twee socialisten.
Ook de sp.a-top huivert als ze Vandenbroucke terug zien verschijnen. Bruno Tobback echoot zijn ongenoegen over het voorstel van de dienstencheques. Wellicht vreest hij om zijn status van de nieuwe, linkse man te verliezen. De socialistische ministers houden zich gedeisd, omdat ze op Franks cursus ‘retoriek en zelfvertrouwen ‘ willen slagen. En de sp.a-parlementsleden laten hun Vlaamse vlag halfstok hangen. Uit angst om te worden geassocieerd met de Vlaming Vandenbroucke, één van de hoofdzonden in de socialistische bijbel.
Schrijnend is vooral de onmacht van de Vlaamse sp.a om een antwoord te formuleren op de economische crisis. Een Waalse collega deed een poging met een drankfestijn in de Senaat. Maar daarmee zakt het imago van de socialisten nog dieper onder de toegelaten alcohollimiet. En dat terwijl een halve socialist (niet Bert Anciaux, want dat is een progressieve socialist) wordt bewierookt door academici en journalisten. Met een tekst over, jawel, de toekomst van de welvaartstaat. Het issue van de echte socialisten. Lijdzaam toekijken vanaf de zijlijn vraagt om wrevel en jaloezie. Gelukkig verwerpen de andere politieke partijen het voorstel van de prijsverhoging van dienstencheques. Want collaboreren met de vijand zou de verrijzenis van Vandenbroucke nog pijnlijker maken voor de partij.
Ten slotte ontkent de website van de sp.a dat de Apocalyps is aangebroken. Geen woord, geen foto, zelfs geen komma voor de terugkeer van de verstoten zoon. Virtueel is de kloof dus ook al geslagen. Zelfs de jongerensite van de partij predikt geen revolutie met Frank, enkel een bericht om eens goed te kussen op de Nieuwjaarsreceptie. Vandenbroucke draagt dus eenzaam zijn rode kruis, hopend op een standbeeld in de Wetstraat.
